Εκτός από τη «Δημοσιογραφική Συνεργασία», στην ΕΣΗΕΑ δραστηριοποιούνται και συμμετέχουν στο ΔΣ άλλες 6 παρατάξεις (εργοδοτικός - κυβερνητικός συνδικαλισμός και τα στηρίγματά του), οι οποίες όμως απέφυγαν να καταθέσουν τις προτάσεις τους, επιλέγοντας να το κάνουν μέσω προσώπων. Μάλιστα, στη χτεσινή συνεδρίαση του ΔΣ, ετσιθελικά και χωρίς να έχουν κανένα τέτοιο δικαίωμα, «αποφάσισαν» ότι οι προτάσεις θα τεθούν στην ψηφοφορία χωρίς να αναγράφεται τίνος είναι η καθεμία!

Ετσι, εκτός από την πρόταση της «Δημοσιογραφικής Συνεργασίας», προς ψήφιση μπαίνουν και άλλες δύο προτάσεις που κατέθεσαν πρόσωπα.

Η μία προτείνει να εξουσιοδοτηθεί το ΔΣ της ΕΣΗΕΑ για να διαπραγματευτεί με τους εργοδότες «με προθεσμία 15ημέρου» την υπογραφή διετούς ΣΣΕ, «προσαρμοσμένης στις ανάγκες των εργαζομένων», η οποία θα αφορά «αποκλειστικά στις αμοιβές, με πιθανή μεσοσταθμική μείωση». Με άλλα λόγια, οι εργαζόμενοι δημοσιογράφοι να αναθέσουν στο ΔΣ να διαπραγματευτεί τη μείωση των μισθών τους. Προφανώς οι «ανάγκες των εργαζομένων» κατά τους εργοδοτικούς είναι κάτι που βρίσκεται πιο κοντά στα απολύτως απαραίτητα για την επιβίωση. Αν δεν υπάρξει συμφωνία με τους εργοδότες, προτείνουν κινητοποιήσεις «στοχευμένες (ακόμη και διαρκείας) στα ΜΜΕ που δεν καταβάλλουν έγκαιρα αξιοπρεπείς αμοιβές και ασφαλιστικές εισφορές». Οταν χρειάζεται μεγαλύτερη αλληλεγγύη και εφαρμογή του «ένας για όλους και όλοι για έναν», αυτοί προτείνουν οι εργαζόμενοι στο ΑΛΤΕΡ, στην «Ελευθεροτυπία» και σε σειρά άλλων ΜΜΕ να συνεχίσουν μόνοι τους τις απεργίες.

Η άλλη (που προέρχεται από ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και άλλες δυνάμεις του οπορτουνισμού) επίσης εξουσιοδοτεί το ΔΣ να διεκδικήσει «τη διαπραγμάτευση και υπογραφή αξιοπρεπούς συλλογικής σύμβασης, με στόχο τη διασφάλιση των δικαιωμάτων που κατοχυρώνουν οι προηγούμενες ΣΣΕ» και ταυτόχρονη διασφάλιση των θέσεων εργασίας. Επί της ουσίας προτείνουν «μηδενικές αυξήσεις και μηδενικές απολύσεις». Παράλληλα, αρνούνται την κλιμάκωση του αγώνα, γιατί, αν και προτείνουν το ΔΣ «να οργανώσει απεργιακό αγώνα διαρκείας σε συντονισμό με όλες τις Ενώσεις του Τύπου», ταυτόχρονα το καλούν «να αξιοποιήσει και κάθε θεσμικό μέσο υπέρ των εργαζομένων», δηλαδή προσφυγή στον ΟΜΕΔ. Ο χωρίς ουσιαστικό πλαίσιο αιτημάτων απεργιακός αγώνας διαρκείας που προτείνουν - ελπίζοντας ότι οι εργοδότες θα υποκύψουν μετά από μερικές μέρες - αντιμετωπίζεται μόνο ως προίκα για τη διαπραγμάτευση με τους εργοδότες στο πλαίσιο του ΟΜΕΔ. Αγώνας χωρίς συγκεκριμένο πλαίσιο διεκδικήσεων και στόχων και με αιτήματα διαχειριστικά και αμυντικά, που δεν έρχονται σε αποφασιστική αντιπαράθεση με τις πολιτικές που επιτίθενται στα δικαιώματα των εργαζομένων, είναι αγώνας αποσπασματικός και αναποτελεσματικός.