Επικοινωνιακού τύπου «αντεπίθεση» για το μείζον θέμα της παράδοσης της πολιτιστικής κληρονομιάς στους μεγαλοεργολάβους, μέσω του νομοσχεδίου «Βελτίωση του επιχειρηματικού περιβάλλοντος», προσπαθεί να οργανώσει η πολιτική ηγεσία του ΥΠΠΟ-Τ, μετά την αποκάλυψη του «Ρ» για τους παραπάνω σχεδιασμούς και την κατακραυγή από μέρος του Τύπου.

Η ηγεσία του ΥΠΠΟ-Τ υποστηρίζει, μέσω δημοσιευμάτων που αναπαράγουν την άποψή της, ότι το προσωπικό θα επιλέγεται από τον ιδιώτη, αλλά «πάντα με τη σύμφωνη γνώμη των Εφορειών, οι οποίες θα έχουν και την επίβλεψη των ερευνών» και ότι ο αριθμός του προσωπικού θα καθορίζεται από την Αρχαιολογική Υπηρεσία.

Ομως, ολόκληρο το Κεφάλαιο Γ' του ν/σ προβλέπει «ρυθμίσεις για αρχαιολογικές έρευνες και εργασίες» κατά τη φάση κατασκευής Μεγάλων Ιδιωτικών Εργων, οι οποίες μετατρέπουν σε υπαλλήλους των εταιρειών τους αρχαιολόγους στις σωστικές ανασκαφές στα ιδιωτικά έργα, με ανυπολόγιστες συνέπειες στην προστασία της πολιτιστικής κληρονομιάς και λεηλασία όσων εργασιακών δικαιωμάτων τους απέμειναν. Ετσι, στο άρθρο 8 προβλέπεται ότι το προσωπικό για τις αρχαιολογικές εργασίες (επιστημονικό και εργατοτεχνικό) θα «επιλέγεται από τον κύριο του έργου ύστερα από σύμφωνη γνώμη» των υπηρεσιών του ΥΠΠΟ-Τ! Μάλιστα, ο ιδιώτης θα έχει ουσιαστικό λόγο και στην επιλογή των αντικαταστατών των εργαζομένων αν χρειαστεί... «για λόγους που επηρεάζουν την πορεία των αρχαιολογικών ερευνών και εργασιών», που σκοπίμως δεν προσδιορίζονται, αφού πάντα υπάρχουν και οι... «ενοχλητικοί» συνδικαλιστές...

Αν ήθελε η κυβέρνηση να προστατεύσει, πραγματικά, την πολιτιστική κληρονομιά από τους... «επενδυτές», θα ερμήνευε υπέρ της κληρονομιάς το άρθρο 37 του αρχαιολογικού νόμου που αφορά στις σωστικές ανασκαφές στα δημόσια και ιδιωτικά έργα, το οποίο αναφέρει τον κύριο του έργου μόνον όσον αφορά στην ανάληψη του κόστους της αρχαιολογικής έρευνας από αυτόν. Βάσει αυτής της αρχής προσλαμβανόταν - μέχρι σήμερα - το προσωπικό για σωστικές ανασκαφές, αποκλειστικά από την Αρχαιολογική Υπηρεσία.

Ολα αυτά συμβαίνουν διότι το νομοσχέδιο και τα «μνημόνια συναντίληψης» για την αρχαιολογική έρευνα στα δημόσια και ιδιωτικά έργα (σ.σ. για τα τελευταία εμπεριέχεται στο εν λόγω σ/ν) εντάσσονται στην πολιτική εξυπηρέτησης του μεγάλου κεφαλαίου, που θέλει να «ξεμπερδεύει» και με το κόστος των ήδη πανάθλια αμειβομένων εργαζομένων της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας - εκτάκτων, μονίμων, αορίστου χρόνου - και με το κόστος της ίδιας της αρχαιολογικής έρευνας. Καμία επικοινωνιακή «εκστρατεία» δεν μπορεί να αλλάξει αυτήν την πραγματικότητα.