Τα γερασμένα ιδεολογήματα και στερεότυπα της αστικής διανόησης και δημοσιογραφίας πάνω στο ζήτημα του ελληνικού εμφυλίου αναπαρήχθησαν στο προχτεσινό «στρογγυλό τραπέζι», με θέμα «Ο ελληνικός εμφύλιος στην οθόνη: Η μυθοπλασία» στο πλαίσιο του πολυήμερου κινηματογραφικού αφιερώματος της Ταινιοθήκης της Ελλάδος, σε συνεργασία με τα Αρχεία Σύγχρονης Ελληνικής Ιστορίας, με γενικό τίτλο «Ο ελληνικός εμφύλιος στην οθόνη» (9-15/2).

Σε αυτό το πρώτο «στρογγυλό τραπέζι» (σ.σ. ακολουθεί ανάλογο για το ντοκιμαντέρ, την ερχόμενη Δευτέρα) συμμετείχαν οι πανεπιστημιακές καθηγήτριες Μαρία Κομνηνού και Πέπη Ρηγοπούλου, η δημοσιογράφος Μαρία Κατσουνάκη, οι σκηνοθέτες Τάσος Ψαρράς και Κώστας Βρεττάκος, με συντονιστή τον καθηγητή Ηλία Νικολακόπουλο. Μοτίβο ήταν το γνωστό: «Ολοι φταίγανε» και όσοι υποστηρίζουν το αντίθετο είναι «δογματικοί». Τη μοναδική ουσιαστική παρέμβαση έκανε ο Τάσος Ψαρράς, σημειώνοντας την απουσία από τον ελληνικό κινηματογράφο των αιτιών του εμφυλίου. Ηταν, μάλιστα, ο μοναδικός από το «πάνελ» που ανέφερε τις λέξεις «Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας»... σε μια εκδήλωση αφιερωμένη - κατά τ' άλλα - στον εμφύλιο! «Διασώθηκε» και η Μ. Κομνηνού, επιλέγοντας μια περισσότερο ιστορική αναδρομή στις ταινίες με αναφορές στον εμφύλιο.

Από κει και πέρα... το χάος! Στη βάση των αστικών επιστημονικοφανών «αναλύσεων» βρίσκεται η, σχεδόν «παθολογική» ανάγκη της αστικής διανόησης και δημοσιογραφίας να χτυπηθεί και να συκοφαντηθεί το ΚΚΕ. Στην εν λόγω εκδήλωση αυτή η ανάγκη εκφράστηκε συγκαλυμμένα, μέσω του γνωστού «τσουβαλιάσματος» περί «Αριστεράς». Αλλά η επιχειρηματολογία που αναπτύχθηκε σαφέστατα έχει μόνον έναν αντίπαλο: Τον διαλεκτικό και ιστορικό υλισμό, τον τρόπο δηλαδή που ερμηνεύει την Ιστορία και την κοινωνία ένα λενινιστικό κόμμα νέου τύπου, όπως το ΚΚΕ. Αλλωστε, οι ομιλητές - πλην του Τ. Ψαρρά - ήταν φανερό ότι απέφευγαν όπως ο διάολος το λιβάνι να αναφέρουν έστω έναν όρο που να παραπέμπει στην ταξική φύση του εμφύλιου πολέμου.

Είναι χαρακτηριστικό ότι η Π. Ρηγοπούλου χαρακτήρισε τον αστικό στρατό... «κρατικό» - λες και το κράτος είναι κάτι «ουδέτερο» - και βέβαια δεν ψέλλισε ούτε τα αρχικά του ΔΣΕ. Κι όμως, αυτό δεν την εμπόδισε να... «διαπιστώσει», ότι «η ελληνική κοινωνία δυσκολεύτηκε να τον κατανοήσει (σ.σ. τον πόλεμο) ως εμφύλιο και να τον ονομάσει» και ότι «ο πόλεμος αυτός δυσκολεύεται ακόμα μέχρι σήμερα να βρει την αληθινή φυσιογνωμία του»!!! Βέβαια, έκανε κι άλλες «βαρυσήμαντες» διαπιστώσεις του τύπου ότι «μέσα από μια ερωτική αφήγηση, από ένα ερωτικό δράμα, οι διαχωρισμοί, οι γραμμές που χαράσσονται παύουν να είναι τόσο πολύ άκαμπτες» κι έτσι προκύπτει το «δίκιο του έρωτα και όχι το δίκιο της ιδεολογίας»!!!.

Υπερασπίστηκε φυσικά και την ταινία του Π. Βούλγαρη «Ψυχή βαθιά», λέγοντας ότι «απουσιάζουν οι απόλυτα και μονόπλευρα "καλοί" και "κακοί"» και ότι η ταινία «δέχθηκε όχι μόνο τις "αναμενόμενες επιθέσεις από δογματικούς, αλλά και από απόλυτα ενταγμένους στο σύστημα ανθρώπους, που προφανώς θεωρούσαν ότι η υπερεπαναστατικότητα συνεχίζει να πουλάει»!

Ανάλογης προσέγγισης ήταν και οι σχολιασμοί του Η. Νικολακόπουλου. Χαρακτηριστικά ανέφερε ότι ούτε η ιστορική έρευνα έχει «αντιμετωπίσει» τις αιτίες του εμφυλίου... προσπερώντας, με αξιοσημείωτη «άνεση», το δεύτερο τόμο του Δοκιμίου Ιστορίας του ΚΚΕ, σα να μην υπάρχει. Ο Κ. Βρεττάκος παρουσίασε μια «Αριστερά» - γενικώς - που ξεκίνησε με λάβαρα... προς την αντιπαροχή, ενώ η Μ. Κατσουνάκη... «διαπίστωσε» ότι ο Θ. Αγγελόπουλος «προέβλεψε τη μικροαστικοποίηση της Αριστεράς»!