Ολοένα πιο ξεκάθαρη γίνεται η κλιμάκωση των ενδο-ιμπεριαλιστικών διαφωνιών και αντιθέσεων με επίκεντρο τη Συρία καθώς τα προσχήματα καταρρέουν το ένα μετά το άλλο και αποκαλύπτουν την ουσία των «ανθρωπιστικών ευαισθησιών». Το χαρακτηριστικότερο ίσως παράδειγμα έκφρασης των αντιθέσεων αυτών, μέχρι στιγμής, είναι η νέα σύγκρουση στους κόλπους του Συμβουλίου Ασφαλείας, το περασμένο Σαββατοκύριακο.

Με βάση τις υπάρχουσες πληροφορίες, καθώς το πλήρες κείμενο που κατατέθηκε δε δόθηκε στη δημοσιότητα - βάση του σχεδίου απόφασης ήταν η αραβική πρόταση κατά την τελευταία σύνοδο του Αραβικού Συνδέσμου στο Κάιρο - δεν έχει αποσαφηνιστεί αν στο σχέδιο απόφασης συμπεριλαμβανόταν σαφής αναφορά στην αποχώρηση Ασαντ από την εξουσία, όπως επισημαινόταν στην τελευταία απόφαση του Αραβικού Συνδέσμου πριν από δύο βδομάδες. Στα επίσημα, τουλάχιστον, αποσπάσματα του σχεδίου απόφασης που φιλοξενούνται στην ιστοσελίδα των Ηνωμένων Εθνών δεν αναφέρεται κάτι τέτοιο.

Ρωσία και Κίνα ζήτησαν «ισοσκελισμό των ευθυνών για τη βία που σοβεί στη χώρα», «έναρξη ενδο-συριακού διαλόγου» και άσκησαν βέτο. Επισήμως υποστήριξαν πως δεν αποσαφηνιζόταν επαρκώς ότι θα πρέπει και η «συριακή αντιπολίτευση να τερματίσει τη βία και να επιλέξει το διάλογο χωρίς να θέτει όρους, όπως είναι π.χ. η αποχώρηση του Ασαντ».

Ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών Λαβρόφ, κατευθυνόμενος προς τη Δαμασκό στα μέσα της εβδομάδας, υποστήριξε ότι αν η Δύση «δεν πίεζε υστερικά να πραγματοποιηθεί η σύνοδος του Συμβουλίου Ασφαλείας» και δεχόταν να αναβληθεί για λίγες ημέρες έτσι ώστε να ολοκληρωθεί η επίσκεψή του στη Δαμασκό, πιθανώς η Ρωσία να μην είχε ασκήσει βέτο! Ο Λαβρόφ μίλησε για «αναγκαιότητα έναρξης ενδο-συριακού διαλόγου», καλώντας μάλιστα τις δυνάμεις που επηρεάζουν τα διάφορα τμήματα της αντιπολίτευσης να το πράξουν στην κατεύθυνση αυτή, και τερματισμού της βίας γενικώς.

Τα αίτια της στάσης του βέτο έχουν ξεκάθαρα διατυπωθεί από Ρώσους αξιωματούχους. Ο Ρώσος πρωθυπουργός, στα μέσα της εβδομάδας, μιλώντας σε μια εκδήλωση εκπροσώπων διαφόρων θρησκειών, υπογράμμισε ότι δεν μπορεί να δοθεί έγκριση σε μια απόφαση που θα χρησιμοποιηθεί στη συνέχεια ως πρόσχημα για κάποιου είδους επέμβαση στη Συρία ή και για ανοιχτή υποστήριξη της ανατροπής της συριακής ηγεσίας, όπως έγινε στην περίπτωση της Λιβύης με το καθεστώς Καντάφι όπου η όλη επιχείρηση του ΝΑΤΟ βασίστηκε σε απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας που εξουσιοδοτούσε τα μέλη του «να χρησιμοποιήσουν όλα τα μέσα για να προστατεύσουν το λιβυκό λαό». Ο,τι έγινε στη Λιβύη, τελικά, δεν είχε καμία σχέση με το λιβυκό λαό υποστήριξε ο Πούτιν, σημειώνοντας ότι σε πόλεις που υποστήριζαν τον Καντάφι «διαπράχθηκαν φρικτά εγκλήματα».

Η όψιμη «συνειδητοποίηση» της Μόσχας και του Πεκίνου, καθώς και οι δύο δυνάμεις είχαν εγκρίνει την επίμαχη απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας, θα πρέπει να είναι ξεκάθαρο ότι δεν προέρχεται από κανενός είδους τύψη για το τι συνέβη στο λιβυκό λαό ή για το τι υφίσταται ο συριακός λαός. Σε μια προσπάθεια να διαφυλάξουν τις συμφωνίες και τις επενδύσεις που είχαν ήδη στη Λιβύη, Ρωσία και Κίνα επέλεξαν να «συμπλεύσουν» ως ένα βαθμό με τις δυτικές ιμπεριαλιστικές χώρες, για να αντιληφθούν στο τέλος ότι δεν κατάφεραν να επηρεάσουν τις εξελίξεις στο βαθμό και με τον τρόπο που θα ήθελαν και ότι τα συμφέροντά τους, σήμερα, δεν είναι διόλου διασφαλισμένα στη βορειοαφρικανική χώρα.

Εμφανίζονται λοιπόν αποφασισμένες να μη διαπράξουν το ίδιο λάθος στην περίπτωση της Συρίας, πόσο μάλλον που είναι καταφανές ότι οι εξελίξεις στη χώρα αυτή συνδέονται άμεσα και με το Ιράν, καθώς η Συρία αποτελεί σημαντικό σύμμαχο της Τεχεράνης, που αν «διαγραφεί» ως τέτοιος από το χάρτη, θα καταστεί δυνατή η ακόμη πιο σκληρή «περικύκλωση» του Ιράν. Στην προκειμένη περίπτωση δεν «παίζονται» μόνο οι επενδύσεις και οι συμφωνίες ρωσικών και κινεζικών εταιρειών στη Συρία, αλλά η ισορροπία δυνάμεων και ο έλεγχος στην εξαιρετικά πολύτιμη γεωστρατηγικά και ενεργειακά περιοχή του Περσικού Κόλπου, με επίκεντρο το Ιράν που αποτελεί σημαντικό εμπορικό και στρατιωτικό εταίρο για τη Ρωσία και κομβικό ενεργειακό προμηθευτή για την Κίνα, που αν και αναζητά εναλλακτικές πηγές ενέργειας, με συμφωνίες και με αραβικές χώρες, δεν πείθεται από τις αμερικανικές διαβεβαιώσεις ότι «η Ουάσιγκτον θα της διασφαλίσει ενέργεια σε περίπτωση που υπάρξει εμπλοκή με το Ιράν», κάτι που θα σήμαινε βέβαια ότι η κάλυψη των κινεζικών ενεργειακών αναγκών θα εξαρτιόταν από την Ουάσιγκτον.

Αυτό δε σημαίνει ότι Ρωσία και Κίνα δεν προσπαθούν να βρουν διαύλους επικοινωνίας και με την αντιπολίτευση, επιδιώκοντας να αποκτήσουν τη δική τους επιρροή και εκεί για παν ενδεχόμενο. Ετσι ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών έκανε λόγο και για «λογικά τμήματα της αντιπολίτευσης που δέχονται το διάλογο και δεν θέτουν ως όρο την αποχώρηση Ασαντ», αφήνοντας την αίσθηση ότι έχει συνομιλήσει με αυτά τα τμήματα, ενώ η Κίνα επιβεβαίωσε ότι είχε κάποιες επαφές στο Πεκίνο με τη συριακή αντιπολίτευση.

Οσο σημαντικότερα είναι αυτά που διακυβεύονται, τόσο πιο σκληρός και πολύπλοκος γίνεται και ο διπλωματικός «πόλεμος» που διεξάγεται και σε επίπεδο περιφερειακών δυνάμεων, από τον οποίο είναι προφανές ότι μόνο ελάχιστα σημεία του έρχονται στο φως της δημοσιότητας, ανάλογα με το με ποιους επιλέγει να ευθυγραμμιστεί η κάθε περιφερειακή δύναμη. Νέο «κρεσέντο» πίεσης προετοιμάζει το Συμβούλιο Συνεργασίας του Κόλπου (οι μοναρχίες του Κόλπου, Σ. Αραβία, Κατάρ, Κουβέιτ, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Μπαχρέιν, Ομάν), το οποίο μετά από τόσα χρόνια σιωπηλής παρουσίας, που επικεντρώθηκε κυρίως στις, μεταξύ των μελών του οικονομικές, αμυντικές και εμπορικές σχέσεις, κάνει πλέον εξαιρετικά αισθητή την παρουσία του, τους τελευταίους μήνες, αναλαμβάνοντας το ρόλο της εμπροσθοφυλακής κυρίως του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Το Συμβούλιο, αφού απέσυρε τις διπλωματικές του αποστολές από τη Συρία και απέλασε από τα εδάφη του τους Σύρους διπλωμάτες, αναμενόταν να θέσει το αίτημα περαιτέρω σκλήρυνσης της αραβικής στάσης στη σημερινή νέα σύνοδο του Αραβικού Συνδέσμου πιέζοντας ασφυκτικά και άλλες αραβικές χώρες να πράξουν αναλόγως.

Παράλληλα, στο «παιχνίδι» επανέρχεται δυναμικά και η Τουρκία, της οποίας η ηγεσία, αξιοποιώντας το προφίλ της ήπιας ισλαμικής δύναμης, επιδιώκει να ενισχύσει την περιφερειακή της ισχύ και απεργάζεται μια «νέα πρωτοβουλία», όπως διατείνεται. Η Αγκυρα, έχοντας πολύ γρήγορα εγκαταλείψει τον «σύμμαχο» Ασαντ, έχει αναμειχθεί ενεργότατα στα εσωτερικά της Συρίας, στηρίζοντας ανοιχτά τους ισλαμιστές «Αδελφούς Μουσουλμάνους», καταβάλλοντας κόπο και χρόνο για να «στήσει» το Εθνικό Συριακό Συμβούλιο της αντιπολίτευσης και φιλοξενώντας στο έδαφός της τους επικεφαλής των όποιων στρατιωτικών αντιπολιτευτικών ομάδων, κυρίως τον «Ελεύθερο Συριακό Στρατό».

Είναι ηλίου φαεινότερο ότι στη Συρία συγκρούονται ιμπεριαλιστικά συμφέροντα, στην πλάτη, εννοείται, του συριακού λαού, σε μια σύγκρουση που δεν αφορά μόνο τη συγκεκριμένη χώρα, αλλά εντάσσεται στο γενικότερο πλαίσιο κλιμάκωσης των ενδο-ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων και των περιφερειακών ανταγωνισμών για τον έλεγχο της, γεωστρατηγικά και ενεργειακά, πολύτιμης περιοχής της «ευρείας Μέσης Ανατολής». Προς στιγμήν δίνεται η εντύπωση ότι έχουν δημιουργηθεί δύο «στρατόπεδα» με τις επιδιώξεις και τους σχεδιασμούς του αμερικανικού, βρετανικού, γαλλικού και γερμανικού ιμπεριαλισμού να επιλέγουν το ίδιο μετερίζι, ερχόμενοι απέναντι από τα ρωσικά και κινεζικά συμφέροντα. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν υπάρχουν, ήδη, ανταγωνισμοί μεταξύ όσων εμφανίζονται σήμερα να συμφωνούν, ούτε ότι δε θα αλλάξει η συγκεκριμένη ισορροπία, με αποτέλεσμα το «κουβάρι» των ανταγωνισμών στην περιοχή να γίνεται πιο περίπλοκο κάθε μέρα που περνά.