Το ημερολόγιο έδειχνε 18 Φλεβάρη 1952, ημέρα που το αντιδραστικό μετεμφυλιοπολεμικό καθεστώς της άρχουσας τάξης στην Ελλάδα ενίσχυε τη στρατιωτικοπολιτική στήριξη της εξουσίας του από τους Βορειοαμερικάνους ιμπεριαλιστές, με τη συμφωνία ένταξης της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ. Η συμφωνία αυτή ήταν η δεύτερη πράξη του πολιτικού καθεστώτος της αστικής τάξης στην κατεύθυνση ενίσχυσης της εξουσίας του, με πρώτη εκείνη την «αποδοχή» του «δόγματος Τρούμαν» που είχε εξαγγελθεί στις 12 Μάρτη 1947, ενώ ολοκληρώθηκε με τη συμφωνία εγκατάστασης αμερικανικών βάσεων στην Ελλάδα, που εξαγγέλθηκε στις 12 Οκτώβρη 1953.

Το ΚΚΕ από την πρώτη στιγμή αντιτάχθηκε σε όλες αυτές τις ενέργειες, προειδοποίησε για τους θανάσιμους κινδύνους που ελλοχεύουν για τον λαό και πρωτοστάτησε στη δημιουργία και δράση αντιιμπεριαλιστικού φιλειρηνικού κινήματος στην Ελλάδα που συσπείρωσε στις γραμμές του δεκάδες χιλιάδες αγωνιστές με κορυφαίες εμβληματικές φυσιογνωμίες τον Νίκο Νικηφορίδη και τον Γρηγόρη Λαμπράκη. Ωστόσο η θωράκιση της εξουσίας της αστικής τάξης στην Ελλάδα δεν ήταν μόνο ένα «τοπικό» γεγονός, ούτε πρέπει και αντιμετωπίζεται μόνο ως τέτοιο, αλλά πρέπει να αντιμετωπίζεται από τη σκοπιά της ταξικής πάλης ανάμεσα στον καπιταλισμό και το σοσιαλισμό. Η ΝΑΤΟική Ελλάδα αποτελούσε «προκεχωρημένο φυλάκιο» του ιμπεριαλισμού εναντίον της ΕΣΣΔ και των άλλων σοσιαλιστικών χωρών, ενώ στην τωρινή περίοδο διαδραματίζει ρόλο για τη διευκόλυνση των ιμπεριαλιστικών σχεδίων στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής. Βεβαίως είναι πέραν πάσης αμφιβολίας ότι με την ένταξη της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ, η αστική τάξη έθεσε τη χώρα και τον ελληνικό λαό σε τεράστιους κινδύνους, εκθέτοντάς τους σε θανάσιμες απειλές εξαιτίας και των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων στην περιοχή. Είναι εξίσου πέραν πάσης αμφιβολίας ότι η ελληνική αστική τάξη διαδραματίζει ενεργό ρόλο στα σχέδια και τις ενέργειες του ΝΑΤΟ, διαθέτοντας τις στρατιωτικές βάσεις, παραχωρώντας εδάφη της χώρας για «ασφαλή διέλευση» των ΝΑΤΟικών στρατευμάτων, καθώς και συμμετέχοντας και με στρατιωτικές δυνάμεις σε διάφορες «αποστολές» του ΝΑΤΟ.

Σ' αυτές τις συνθήκες, το αίτημα της απεμπλοκής από τα ιμπεριαλιστικά σχέδια και της αποδέσμευσης της χώρας μας, και κάθε χώρας από το ΝΑΤΟ, πρέπει να αποκτήσει νέα δυναμική σε άρρηκτη σύνδεση με την πάλη για τη λαϊκή εξουσία.