«Σε συνθήκες βαθιάς κοινωνικής και οικονομικής κρίσης. Σε συνθήκες άγχους, ανασφάλειας και φοβίας των πολιτών, η κυβέρνηση της χώρας επέλεξε να προωθήσει για συζήτηση και ψήφιση στη Βουλή το νέο Κώδικα "Ναρκωτικών", τώρα.

Χρησιμοποιώντας μάλιστα έναν όρο καταχρηστικό και αδόκιμο, εφόσον ελάχιστες από τις ουσίες που εντάσσονται σε αυτόν τον γενικό ορισμό, προκαλούν συμπτώματα, στα οποία αυτός παραπέμπει και μάλιστα όχι σε όλους τους χρήστες τους. Αντίθετα ο όρος ΕΞΑΡΤΗΣΕΙΣ, θα αντιπροσώπευε την πραγματική εικόνα του κοινωνικού αυτού φαινομένου.

Σημαντικό είναι επίσης το πολιτικό, κοινωνικό, οικονομικό και επιστημονικό πλαίσιο μέσα στο οποίο προωθείται ο Κώδικας αυτός και το οποίο επηρεάζει την όλη φιλοσοφία του.

Καταβάλλεται προσπάθεια αναγωγής της εξάρτησης σε βιολογική ασθένεια και μάλιστα την ονοματίζουν σαν "Χρόνια Υποτροπιάζουσα Εγκεφαλική Νόσο".

Προωθείται η μαζική αύξηση της χορήγησης υποκατάστατων και όχι σε συνθήκες υψηλών προδιαγραφών ή απεξαρτητικού προσανατολισμού.

Αποκρύπτεται τόσο το ότι η χορήγηση υποκατάστατων ανταποκρίνεται μόνο στις ανάγκες των εξαρτημένων από τα οπιούχα - προβαλλόμενη ως πανάκεια αντιμετώπισης των εξαρτήσεων - όσο και το ότι τα μέλη των προγραμμάτων συντήρησης θα παραμένουν "νόμιμα εξαρτημένα" για όλη τους τη ζωή.

Εξισώνεται έναντι του νόμου και της κοινωνικής κριτικής, το πέρασμα από την παράνομη χρήση "φυσικής" ηρωίνης στη νόμιμη χρήση ενός υποκατάστατού της, με την προσπάθεια απεξάρτησης χωρίς τη χρήση ουσιών.

Επιτρέπεται η ιδιωτικοποίηση (άρα και η εμπορευματοποίηση) της πρωτογενούς πρόληψης, της "θεραπείας", της κοινωνικής ενσωμάτωσης των εξαρτημένων, ενώ ταυτόχρονα συρρικνώνεται η χρηματοδότηση των προγραμμάτων "ελεύθερων ουσιών" και δεν προβάλλεται ο ιδιαίτερος ρόλος των υπαρχόντων Κέντρων Πρωτογενούς Πρόληψης.

Και τελικά προωθείται η αποποινικοποίηση της χρήσης, η ελεύθερη δημόσια τέλεσή της από εξαρτημένα άτομα και η νόμιμη καλλιέργεια για προσωπική ικανοποίηση, ενώ εσκεμμένα συγχέεται η ποινικοποίηση της χρήσης με τη φυλάκιση των εξαρτημένων, οι οποίοι έχουν ανάγκη ύπαρξης "θεραπευτικών" προγραμμάτων και όχι σωφρονιστικών καταστημάτων.

Σε ένα τέτοιο τοπίο λογικά θα προκύψει, αφ' ενός μία αυξημένη ανοχή των πολιτών έναντι της χρήσης και αφ' ετέρου θα οδηγηθούμε στην απενοχοποίησή της. Και αν η αποποινικοποίηση της χρήσης αποτελεί νομική πρακτική, η απενοχοποίησή της ως άρρηκτα συνδεδεμένη με το κοινωνικό αξιακό σύστημα, το υπονομεύει».