Με αφορμή την επέτειο της Παγκόσμιας Μέρας της Γυναίκας, στις 8 Μάρτη, η εκπομπή «Ποιητική Αδεία» που επιμελείται και παρουσιάζει ο Γιώργος Μηλιώνης, την Κυριακή 11-3 στον 902 ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΣΤΑ FM, θα είναι αφιερωμένη στις θρυλικές αντάρτισσες του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ.

Με το όπλο στο χέρι «θρυμμάτισαν» την «παραδοσιακή» εικόνα για την «θέση» του άντρα και της γυναίκας στον πόλεμο.

Σπάζοντας ταμπού και προκαταλήψεις της «παραδοσιακής» οικογένειας, ενώθηκαν με το λαϊκό κίνημα και συμμετείχαν ισότιμα με αποφασιστικότητα, λεβεντιά και απαράμιλλο θάρρος σε όλες τις μορφές του αγώνα.

Μεγαλειώδης ήταν η συμμετοχή τους στην ανώτερη μορφή ταξικής πάλης στην Ελλάδα του 20^ού αιώνα, στην τρίχρονη εποποιία του Δημοκρατικού Στρατού.

Αυτή η στάση ζωής δεν ήταν κάτι το «ξαφνικό»: Είχαν προηγηθεί οι αγώνες της Ελληνίδας γυναίκας στην Επανάσταση του '21, είχαν προηγηθεί η πάλη των εργατριών στον ανοιχτό ταξικό αγώνα, όταν οι χωροφύλακες πυροβολούσαν τους απεργούς στους δρόμους.

Η οργανωμένη και αγωνιστική εμφάνιση των γυναικών στην πολιτική και κοινωνική ζωή και πάλη γίνεται με την ίδρυση του ΚΚΕ που καθόρισε τη θέση του για τη γυναίκα στο Πρόγραμμά του. Απαίτησε από τότε την αναγνώριση πλήρους ισοτιμίας και ισοπολιτείας της γυναίκας. Την ισοτιμία της η γυναίκα την απέκτησε για πρώτη φορά στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα.

Ο ταξικός αγώνας έσπασε τα «ταμπού» και νέες κοπέλες έβγαλαν τις φούστες, φόρεσαν στρατιωτικές φόρμες, πήραν το όπλο τους και έφυγαν για τον πόλεμο.

Κορίτσια που ως τα «χθες», ήταν «προορισμένα» να «κεντάνε την προίκα τους», ώσπου να τους φέρουν τον «γαμπρό», «τώρα» μέσα στην φωτιά και το σίδερο του αγώνα, συμμετείχαν στις αποφάσεις της αντάρτικης διμοιρίας, καθοδηγούσαν τμήματα στη μάχη, έσκαβαν χαρακώματα, αποφοιτούσαν από την Σχολή Αξιωματικών του ΔΣΕ, δούλευαν μεθοδικά και ακατάπαυστα στην παράνομη δουλειά στις πόλεις και στην λαϊκή εξουσία στα χωριά.

Περπάτησαν τα «πέτρινα χρόνια» δίχως να σκοντάψουν, κέρδισαν την αθανασία, στις φυλακές, στις εξορίες και στα εκτελεστικά αποσπάσματα.

Ηταν η ταξιαρχία των Ελληνίδων στην μεγάλη στρατιά των γυναικών που από τα οδοφράγματα της Παρισινής Κομμούνας, ως την Μαδρίτη του '36, και την ΕΣΣΔ του Οχτώβρη, του Αντιφασιστικού Πολέμου και της σοσιαλιστικής οικοδόμησης και από το Αμστερνταμ, ως το Βελιγράδι και από τα εργοστάσια της Ιταλίας ως το Παρίσι και την Βαρσοβία με το όπλο στο χέρι έκαναν αυτό που οι καιροί απαιτούσαν. Σε παρόμοιες συνθήκες θα έκαναν ξανά το ίδιο.