Μόνο ως υποκριτικές μπορεί να χαρακτηριστούν οι εξαγγελίες του υπουργείου Παιδείας για την αντιμετώπιση της Διαταραχής Ελλειμματικής Προσοχής - Υπερκινητικότητας (ΔΕΠΥ) στα σχολεία.

Οταν διαλύονται οι όποιες παροχές δημόσιας και δωρεάν Υγείας και Πρόνοιας, γονείς αναγκάζονται να πηγαίνουν σε ιδιώτες λογοθεραπευτές ακόμη και για τη ΔΕΠΥ, τα σχολεία συρρικνώνονται μαζί τους και ο δημόσιος, δωρεάν και εκπαιδευτικός τους χαρακτήρας, τα ειδικά σχολεία απειλούνται με λουκέτο, καθηγητές δεν υπάρχουν ούτε καν αναπληρωτές, είναι πρόκληση και υποκρισία να γίνεται λόγος «για διεπιστημονικές επιτροπές παρούσες μέσα στις σχολικές μονάδες», για «οράματα», ώστε «οι υπηρεσίες να πηγαίνουν στο μαθητή» και όχι «ο μαθητής στις υπηρεσίες», προκειμένου τα παιδιά να έχουν «κοινωνική, συναισθηματική και ακαδημαϊκή εξέλιξη». Γιατί, αυτά... υποσχέθηκε ο Μ. Κοντογιάννης, ειδικός Γραμματέας Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, σε σχετική εκδήλωση που μίλησε εκπροσωπώντας το υπουργείο.

Η ΔΕΠΥ είναι ένα θέμα που χρήζει ιδιαίτερης προσοχής, καθώς υπάρχουν αντικρουόμενες αντιλήψεις προσέγγισης και θεραπείας και πολύ συχνά μπορεί να συγχέεται με την ατίθαση ή την επιθετική συμπεριφορά ενός παιδιού, οι οποίες είναι όμως μέρος της φυσιολογικής ανάπτυξης και δεν απαιτούν αντιμετώπιση. Στις ΗΠΑ, τα παιδιά στα οποία γίνεται τέτοια διάγνωση αυτή αντιμετωπίζεται με φάρμακα. Πρόσφατο είναι το παράδειγμα της Γαλλίας, όπου «επιστημονικές» επιτροπές διαφόρων ΜΚΟ έκαναν «διαγνώσεις» σε δημοτικά σχολεία, χορηγώντας σε 8χρονα παιδιά ηρεμιστικά. Αρα, ποιοι θα μπαίνουν στα σχολεία, με ποιο επιστημονικό και ιδεολογικό υπόβαθρο, από ποιες διεπιστημονικές επιτροπές θα γίνεται η διάγνωσή της; Ολα αυτά είναι ερωτήματα που μένουν αναπάντητα, την ίδια ώρα που έχουν διαλυθεί ό,τι δημόσιες δομές υπήρχαν για τέτοια θέματα, ενώ κι αυτές που υπάρχουν είναι υποστελεχωμένες...