1. Σπάει την ενότητα του κλάδου. Σήμερα, που η εργοδοσία επιτίθεται ενιαία, συντονισμένα, χρησιμοποιώντας ένα υπερσύγχρονο νομοθετικό οπλοστάσιο που εξασφάλισαν γι' αυτήν τα κόμματα της πλουτοκρατίας και οι δυνάμεις του ευρωμονόδρομου τα τελευταία χρόνια, η εργατική τάξη δεν μπορεί να απαντήσει παρά μόνο αναπτύσσοντας έναν εξίσου ενιαίο, συντονισμένο, δυναμικό, μαζικό και κλιμακούμενο αγώνα. Αυτό δεν μπορεί να γίνει παρά μόνο μέσα από την ανάπτυξη ενός ισχυρού κινήματος που θα χτίζει το ταξικό μέτωπο των εργατών. Θα δυναμώνει τη συσπείρωση σε κάθε κλάδο και τόπο δουλειάς σε ταξική βάση. Θα αναδεικνύει γιατί οι τύχες κάθε ομάδας εργαζομένων είναι στενά δεμένες με τις τύχες συνολικά της τάξης τους. Είναι σαφές, άλλωστε, ότι η εργοδοσία μπορεί πολύ πιο εύκολα να βάλει στο χέρι τους εργαζόμενους μιας επιχείρησης (απογοητεύοντας, εξαγοράζοντας, καλλιεργώντας αυταπάτες, συγχύσεις κτλ.) από ό,τι ενός ολόκληρου κλάδου. Αλλά και ότι οι εργαζόμενοι ενός κλάδου μπορούν να αντιμετωπίσουν πολύ πιο αποφασιστικά τους εργοδότες όταν ενισχύονται από την ισχυροποίηση των ταξικών αγώνων συνολικά των εργαζομένων, αφού έτσι ενισχύεται κι η θέση κάθε κλάδου, κάθε τμήματος της εργατικής τάξης.

2. Βάζουν μπροστά το ζήτημα της υπογραφής και όχι του τι θα προβλέπει η σύμβαση. Η PEPSI (ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ), για παράδειγμα, έχει ήδη υπογράψει συμβάσεις μείωσης μισθών 4% και 4% για το 2012 και το 2013 καθώς και πρώτο μισθό για τους νεοπροσλαμβανόμενους μειωμένο κατά 15%. Αυτή είναι η πρόταση αυτών των δυνάμεων και σε κλαδικό επίπεδο; Να πάνε οι εργαζόμενοι με μειωμένους μισθούς αρκεί να υπογραφεί σύμβαση; Ομως η Συλλογική Σύμβαση Εργασίας δεν αποτελεί κανενός είδους «φετίχ». Εχει αξία και αποτελεί κατάκτηση για την εργατική τάξη ως εργαλείο συλλογικής διεκδίκησης, υπεράσπισης, κατοχύρωσης κατακτήσεων. Η εργοδοσία θέλει να αχρηστέψει αυτό το εργαλείο των εργαζομένων. Επιδιώκει με κάθε τρόπο να υπογράψει Συμβάσεις που θα εξυπηρετούν τα συμφέροντά της, να μειώνουν τους μισθούς, να προστατεύει την κερδοφορία της.