Μέσα στη δίνη των αντεργατικών αντιλαϊκών μέτρων μείζονα προβλήματα εξωτερικής πολιτικής, αυτά που αποκαλούνται εθνικά θέματα, δείχνουν σχεδόν εξαφανισμένα από τον επίσημο πολιτικό χάρτη της χώρας. Ιδιαίτερη θέση σ' αυτά έχουν πάντα οι ελληνο-τουρκικές σχέσεις. Μετά από μεγάλο διάστημα αδράνειας εμφανίστηκε το τουρκικό ερευνητικό σκάφος για υδρογονάνθρακες στο ανατολικό Αιγαίο. Μάλιστα ειπώθηκε ότι ήταν εντός των ελληνικών χωρικών υδάτων. Επίσης τουρκικό πολεμικό πλοίο ειπώθηκε ότι έφτασε μέχρι τις ακτές της Αττικής. Αυτά ως επιπρόσθετα των μονίμων απειλών και παραβιάσεων εις βάρος των Ελλήνων ψαράδων βορειοανατολικά του Αιγαίου. Τα γεγονότα αυτά λες και παραμένουν σε μόνιμη διαθεσιμότητα για την πολιτική αξιοποίηση ελληνικού ακροδεξιού κόμματος. Το να τρέφεται πολιτικά ένα κόμμα αποκλειστικά από την όξυνση των διεθνών σχέσεων της Ελλάδας είναι ό,τι χειρότερο και εγείρει πλείστα ερωτηματικά. Πέραν όμως αυτού του γεγονότος το πρόβλημα υπάρχει μέσα στη γενικότερη αντιφατικότητα των ελληνοτουρκικών σχέσεων.

Είναι γνωστή η αύξηση οικονομικών συμπράξεων μεταξύ του ελληνικού και του τουρκικού κεφαλαίου. Ας θυμηθούμε εκείνα τα προ ενός περίπου έτους οικονομικά σούρτα - φέρτα επιχειρηματικών ομάδων με επίσημη κυβερνητική βούλα πότε στην Τουρκία και πότε στην Ελλάδα. Παραμένει ακόμη ανοιχτή η ερώτηση στο γιατί δόθηκε τότε τόση μεγάλη δημοσιότητα, τη στιγμή που οικονομικές σχέσεις Ελλάδας - Τουρκίας προϋπήρχαν. Στις συναντήσεις αυτές έγινε πολύς λόγος για το πετρέλαιο - αέριο και γενικότερο ορυκτό πλούτο στην Ελλάδα. Από τότε έδειξε να ξεχνιέται το γεγονός. Δείχνει να ξαναζωντανεύει τώρα μετά τις θεωρητικές τουλάχιστον για την ώρα αποφάσεις εξόρυξης πετρελαίου στο Αιγαίο από τον ελληνικό πολιτικό αστικό κόσμο. Το τουρκικό ερευνητικό πλοίο εμφανίζεται σαν φάντασμα που καιροφυλακτεί. Το ίδιο και το ριψοκίνδυνο παιχνίδι του τουρκικού πολεμικού σκάφους. Γίνεται προσπάθεια να εμφανιστεί το γεγονός ως μονομερές ενδιαφέρον της Τουρκίας. Πόσο όμως μονομερές θα αποδειχτεί όταν παρέμβει πάλι όπως τότε ο αμερικανικός παράγοντας με το πρόσχημα να μη διαταραχθεί η ευαίσθητη νοτιο-ανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ.

Η ελληνική αστική τάξη θα συναινέσει σε μια συμμετοχή της Τουρκίας στην εκμετάλλευση των πετρελαίων του Αιγαίου υπό το αζημίωτο της αμερικανικής επικυριαρχίας. Αυτό είναι εύλογη πιθανότητα. Ας ληφθεί επιπλέον υπόψη ότι εξελίσσεται σε ένα ιδιαίτερα επικίνδυνο γεωγραφικό χώρο ευρείας έκτασης. Η συμφωνία της Ελλάδας με το Ισραήλ που απλώνεται από το πετρέλαιο και φτάνει σε αμυντική συμφωνία αλληλοϋποστήριξης, οπλικών συστημάτων κλπ. δεν ασφαλίζει, όπως λένε οι αστοί πολιτικοί, την Ελλάδα. Οι σχέσεις της Τουρκίας με το Ισραήλ εξακολουθούν να κρίνονται έτσι ή αλλιώς από τις ΗΠΑ κι οι αμερικανικές προθέσεις εναντίον Ιράν και Συρίας είναι άκρως επικίνδυνες για έναν πιθανό περιφερειακό πόλεμο όπου θα υπάρξει κι ελληνική εμπλοκή. Η απαγκίστρωση της Ελλάδας απ' αυτό το θανατηφόρο σύμπλεγμα κρίνεται άκρως αναγκαία. Η λειτουργία των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων με αποκλειστικό κριτήριο μόνο τις αμυντικές ανάγκες της πατρίδας είναι κάτι παράλληλο με την απαγκίστρωση των παραγωγικών δυνάμεων από την καπιταλιστική ιδιοκτησία και το πέρασμά της στο λαό.