Παίρνοντας την «πάσα» το ΥΠΠΟΤ απάντησε ότι η «υλοποίηση του νόμου ξεκίνησε ήδη από το περασμένο έτος, με τον ορισμό των νέων διοικήσεων του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου και του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και τη λειτουργία των δύο οργανισμών στο πλαίσιο και το πνεύμα των νέων ρυθμίσεων».

Πρόσθεσε ότι ήδη δημοσιεύθηκαν μια σειρά εφαρμοστικών υπουργικών αποφάσεων και ότι ήδη βρίσκεται στο Εθνικό Τυπογραφείο για δημοσίευση η υπουργική απόφαση για τον «Καθορισμό της διαδικασίας ενίσχυσης παραγωγών κινηματογραφικών έργων και επιχειρήσεων αιθουσών από τον ειδικό φόρο». Αλλες σχετικές αποφάσεις βρίσκονται σε «τελικό στάδιο επεξεργασίας».

Υπογραμμίζοντας τον αγοραίο προσανατολισμό του νόμου, το ΥΠΠΟΤ σημειώνει πως σε ό,τι αφορά στη χρηματοδότηση της κινηματογραφικής παραγωγής, ο νόμος «επέφερε ουσιαστικές αλλαγές, καθώς η συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα στην κινηματογραφική παραγωγή έχει αποτελέσει χρόνιο ζητούμενο και η αναγκαιότητα αυτής της συμμετοχής γίνεται ακόμα πιο επιτακτική σε συνθήκες οξείας δημοσιονομικής στενότητας». Πιο απλά, το υπουργείο εκμεταλλεύεται την καπιταλιστική κρίση ως «επιχείρημα» για την επίσπευση της εμπορευματοποίησης και παράδοσης του κινηματογράφου στις εταιρείες.

Με «πανηγυρικό» τρόπο το ΥΠΠΟΤ υποδέχεται την απόφαση της διοίκησης ΟΠΑΠ τον περασμένο Φλεβάρη «για τη σύναψη προγραμματικής συμφωνίας με το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου, με αντικείμενο την παραγωγή νέων ταινιών», λέγοντας ότι «αποτελεί οδηγό για τη χρηματοδότηση της κινηματογραφικής παραγωγής από τον ιδιωτικό τομέα»! Προσθέτει ότι «αυτή η πρωτοβουλία ήρθε σε συνέχεια της θέσπισης φορολογικών κινήτρων για την ενίσχυση της κινηματογραφικής παραγωγής από ιδιώτες επενδυτές».

Για το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου (ΕΚΚ) το ΥΠΠΟΤ υποστηρίζει ότι «επετεύχθη η μείωση των λειτουργικών εξόδων του οργανισμού κατά 30% και η αποπληρωμή των λογιστικοποιημένων χρεών κατά 30%». Το γεγονός ότι το ΕΚΚ ουσιαστικά δε λειτουργεί «προσπερνιέται» με χαρακτηριστική άνεση από το ΥΠΠΟΤ.

Για τους κινηματογραφιστές που δε θέλουν να γίνουν υπάλληλοι των πολυεθνικών του οπτικοακουστικού τομέα και εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν τον κινηματογράφο σαν μορφή τέχνης που η ουσιαστική δικαίωση των αισθητικών και νοηματικών αιτημάτων της περνά μέσα από την έκφραση των προβλημάτων, των πόθων και των ελπίδων του λαού, το παραπάνω... «φιλικό καυγαδάκι» μεταξύ του αστικού κράτους και των «ενσωματωμένων» στο σύστημα κινηματογραφιστών είναι μια ακόμη απόδειξη για την ανάγκη να πάρουν σαφή θέση και να συνταχθούν με το λαϊκό - εργατικό κίνημα.