Από παλιότερη κινητοποίηση που οργάνωσε η Λαϊκή Επιτροπή Ν. Ιωνίας

Με αποφασιστικότητα, οργανωτή του αγώνα τους το Συνδικάτο Εργατοϋπαλλήλων Τηλεπικοινωνιών - Πληροφορικής Ν. Αττικής, το Συνδικάτο Εργαζομένων στο Χρηματοπιστωτικό, αλλά και την ολόπλευρη στήριξη και αλληλεγγύη της Λαϊκής Επιτροπής Νέας Ιωνίας, των κατοίκων της περιοχής και πλήθους ακόμα φορέων και σωματείων, παλεύουν ενάντια στην εκ περιτροπής εργασία του ενός 8ωρου τη βδομάδα, δηλαδή των 140 ευρώ μισθό το μήνα.

Λίγο πριν από το γλέντι της προηγούμενης Παρασκευής που οργάνωσε το ΣΕΤΗΠ και η Λαϊκή Επιτροπή Νέας Ιωνίας για την οικονομική ενίσχυση του αγώνα στην επιχείρηση, ο «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ» συζήτησε με τρεις εργαζόμενες, την Εβίτα, την Αντωνία και την Λίζα, πρωτοπόρες στη μάχη που δίνεται στη «Phone Marketing».

Στην ερώτηση τι έχουν αποκομίσει μέχρι σήμερα από αυτόν τον αγώνα η Εβίτα απαντά: «Οι δεσμοί μεταξύ μας είναι πλέον πολύ πιο δυνατοί από ό,τι πριν που δεν είχαμε ιδιαίτερες επαφές. Αλλωστε, ο χώρος είναι δύσκολος, δεν επιτρέπει την ανάπτυξη δεσμών. Ολη την ώρα είμαστε αφοσιωμένοι παίρνοντας κλήσεις, δεν είχαμε χρόνο, διαφορετικά τα ωράρια, πολλές φορές δε συναντιόμασταν γιατί είχαμε διαφορετικές βάρδιες. Οι περισσότεροι γνωριζόμασταν μόνο φυσιογνωμικά. Πλέον, όμως, έχουμε γίνει μια οικογένεια, αφού είμαστε μαζί από τις 6 το πρωί μέχρι τις 10 - 12 το βράδυ στην απεργία. Είμαστε ενωμένοι πια, αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε ο ένας τον άλλον πολύ περισσότερο. Μάθαμε ότι μέσα από τις συλλογικές διαδικασίες, όπως τις συνελεύσεις, τα σωματεία, τη γειτονιά, όλη αυτή τη συμπαράσταση που εκφράζεται καθημερινά, μπορεί να γίνει αποτελεσματικός ο αγώνας. Μάθαμε να συζητάμε, να ψηφίζουμε, μάθαμε τι ρόλο παίζουν τα σωματεία, για τα οποία είχαμε ένα φόβο και δυσπιστία».

Η Αντωνία διακόπτει, για να προσθέσει «εγώ όμως και άλλοι συνάδελφοί μου έμαθα τα εργασιακά μου δικαιώματα που δεν τα γνώριζα. Εμαθα να μη με φοβίζει πια το αφεντικό, ο εργοδότης, γιατί με τρόμαζε παλιότερα. Μπορώ τώρα να τον αντιμετωπίσω και αυτό προκύπτει από τον αγώνα που δίνουμε, από τη συλλογικότητα. Από τη συμπαράσταση που δεχόμαστε». Στην ίδια γραμμή και η Λίζα σημειώνει ότι «εγώ νιώθω δυνατή, γιατί καταλαβαίνω ότι όλοι μαζί μπορούμε να πετύχουμε αυτό που θέλουμε. Η ενότητα μας κάνει πιο δυνατούς. Μας δίνει τη δύναμη να προχωράμε».

Οι τρεις εργαζόμενες λένε ότι η κατάσταση και πριν από αυτήν την επίθεση της εργοδοσίας δεν ήταν η καλύτερη. «Η δουλειά είναι απαιτητική. Τα χρήματα που παίρνουμε δεν ανταποκρίνονται στη δουλειά που κάνουμε», σημειώνει η Λίζα και η Αντωνία και η Εβίτα προσθέτουν ότι υπήρχε πολλή πίεση και άγχος, οι χρόνοι είναι ασφυκτικοί για να κάνεις πωλήσεις που ειδικά στις σημερινές συνθήκες είναι ακόμα πιο δύσκολο.

«Υπήρχε στιγμή που σου έλεγαν ότι αν δεν κάνεις αίτηση (πώληση) δεν θα κάνεις διάλειμμα», σημειώνει η Αντωνία. Η Εβίτα προσθέτει ότι τα προβλήματα που αποκτάς πολλά: «Αγχος, νεύρα, ημικρανίες, πρόβλημα με τα μάτια, αυχενικά προβλήματα, κ.λπ.». Εδώ, προσθέτει η Κατερίνα Τζίμα μέλος της διοίκησης του ΣΕΤΗΠ, στο συγκεκριμένο κλάδο οι γυναίκες επιβαρύνονται ακόμα περισσότερο, «για παράδειγμα οι βάρδιες επιβαρύνουν ακόμα περισσότερο τις γυναίκες που έχουν οικογένειες, τις μητέρες. Τα προβλήματα στην υγεία τους πολλά, έχουμε περιπτώσεις γυναικών με αποβολές σοβαρά μυοσκελετικά προβλήματα, τενοντίτιδες. Ακριβώς γι' αυτό οι εργαζόμενοι πρέπει να ανεβάσουν ακόμα περισσότερο τις απαιτήσεις που έχουν και οι ίδιοι από τον εαυτό τους. Η τεχνολογία και η επιστήμη κάνουν άλματα, αλλά οι εργαζόμενοι δεν απολαμβάνουν τίποτα από αυτά».

Η Εβίτα τονίζει ότι ο μισθός δεν ανταποκρίνεται στη δουλειά και όπως λέει η Λίζα «έπαιρνα 940 ευρώ και με τις έκτακτες εισφορές και τις άλλες επιβαρύνσεις, έφτασα να παίρνω 860 ευρώ. Οταν νοικιάζεις σπίτι, έχεις παιδιά στο σχολείο, τα αγγλικά τους, οι καθημερινές τους υποχρεώσεις, δεν φτάνουν αυτά τα χρήματα». Η Αντωνία λέει χαρακτηριστικά «έπαιρνα 714 ευρώ μισθό και το ενοίκιο το λιγότερο που μπορούσα να βρω γιατί μένω μόνη ήταν 350 ευρώ, δε συζητάω για λογαριασμούς, σούπερ μάρκετ. Παίρνω και δανεικά. Δούλευα δηλαδή και δανειζόμουν. Οταν, λοιπόν, αυτά τα λεφτά δεν σου φτάνουν για να ζήσεις, την προσωπική και κοινωνική σου ζωή την βάζεις στην άκρη. Οταν δεν έχεις να φας, θα κοιτάξεις την προσωπική σου ζωή;», και η Εβίτα προσθέτει: «Πώς να γνωρίσεις κάποιον όταν δεν μπορείς να πας για έναν καφέ, ένα σινεμά ή ένα θέατρο;».

Φτάνοντας η συζήτηση στο τέλος, η Εβίτα τονίζει: «Για μας είναι μονόδρομος ο αγώνας». «Θα πάμε μέχρι τέλος», είπαν και οι τρεις εργαζόμενες με μια φωνή.