Οι διεργασίες στον ευρύ πολιτικό χώρο της αστικής τάξης συνεχίζονται. Η πολιτική ρευστότητα στα αστικά κόμματα πιθανολογεί για αναθεωρήσεις, συγχωνεύσεις, ανακατατάξεις, ακόμη και δημιουργία νέων κομμάτων. Στο επίκεντρο αυτής της ρευστότητας δείχνει να βρίσκεται ο ΣΥΡΙΖΑ ως φορέας μιας γενικόμορφης αριστεράς. Είναι το πλέον κατάλληλο έδαφος όταν είναι ιστορικά γνωστό ότι στη λέξη «αριστερά» μπορούν να κρύβονται με τα πιο αντιτιθέμενα ιδεολογικά οικονομικο-πολιτικά συμφέροντα κι επιδιώξεις. Μέχρι και ο ΣΕΒ ακολουθεί τη μόδα. Η εργατική τάξη και τα ευρύτερα καταπιεζόμενα λαϊκά στρώματα δείχνουν ζαλισμένα να σύρονται λιγότερο ή περισσότερο στο ρεύμα της περίεργης προπαγάνδας που λέει «ας υποστηρίξουμε τον ΣΥΡΙΖΑ ως ένα πρώτο βελτιωτικό βήμα και μετά βλέπουμε». Για όσους γνωρίζουν είναι μια συνήθης στάση του λαού σε περιόδους που θέλει την αλλαγή ως παράγωγο κάποιου κάθε φορά κόμματος ή ηγεσίας.

Το σαράκι της «Εθνικής Δημοκρατικής Αλλαγής» της παλιάς ΕΔΑ ζωντανεύει με νέα μορφή σε νέες συνθήκες από τον ΣΥΡΙΖΑ. Το ζήτημα όμως δε σταματά εδώ. Πρώτιστη πρόθεση των ιθυνόντων του ΣΥΡΙΖΑ είναι να δημιουργήσουν και στην Ελλάδα τη σύγχρονη ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία πάνω στο κουφάρι του αποτυχημένου σ' αυτό παλιού ΠΑΣΟΚ. Τα πρώτα σημάδια προσεγγίσεων, συζητήσεων και μετατοπίσεων είναι ορατά. Η ερώτηση ουσίας για το εργατικό κι ευρύτερο λαϊκό κίνημα είναι εάν και κατά πόσο διδάσκεται κι αξιοποιεί αυτές τις εξελίξεις του ευρύτερου αστικού πολιτικού κόσμου από τα δεξιά έως τα αριστερά. Τα μέχρι στιγμής δείγματα είναι αρνητικά σε μαζικό επίπεδο. Οι στιγμές για την πολιτική πρωτοπορία δύσκολες. Ωστόσο, παραμένει στην αλήθεια του εργατολαϊκού αγώνα. Η αρνητική πολιτική στροφή στα πολιτικά πράγματα της χώρας δεν προδικάζει μονιμότητα.

Είναι καταδικασμένη η αντιδραστική αμπώτιδα να δώσει τη θέση της σε μια νέα επαναστατική πλημμυρίδα. Μέχρι τότε αλίμονο στους εργατοϋπάλληλους που παρασυρμένοι από τον άνεμο της αστικής αριστεράς ξεχνούν τα ταξικά τους συμφέροντα. Καμιά δικαιολογία δε χωρά εδώ. Θα πληρώσουν το τίμημα μιας αυταπάτης έστω κι αν δεν είναι γνωστή η μορφή του ακόμη. Είναι γνωστό στη μεταπολεμική Ελλάδα ότι το συνονθύλευμα μιας έτσι γενικώς «αριστερής αλλαγής» οδήγησε στην άνοδο αστικο-φιλελεύθερων κομμάτων. Με βάση αυτή την πικρή εμπειρία καλείται ο εργαζόμενος λαός κι ιδιαίτερα η πολιτικοποιημένη του μερίδα να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και να μην παρασυρθεί από τα φερέφωνα της αστικής αριστεράς. Μια «αριστερά» έτσι γενικώς είναι το όχημα των κατεργάρηδων. Μια γνήσια αριστερά οφείλει να έχει ιδεολογική ταυτότητα. Η ερώτηση επανέρχεται: «Ποια Αριστερά;».