Σε νέα φάση περαιτέρω κλιμάκωσης εισέρχονται οι ενδοϊμπεριαλιστικοί διαγκωνισμοί για τη Συρία, ενώ εκρηκτική είναι και η κατάσταση εντός της χώρας με αφορμή την, όπως όλα δείχνουν, νέα σφαγή αμάχων στην περιοχή αλ Κουμπάιρ. Οι παρατηρητές του ΟΗΕ που έχουν μεταβεί στη χώρα πήγαν στην περιοχή, ενώ και μόνο η είδηση του νέου λουτρού αίματος πυροδότησε εξελίξεις τόσο σε διπλωματικό επίπεδο, με τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις να επιδίδονται σε ένα νέο γύρο επαφών, διμερών και πολυμερών συναντήσεων, παρεμβάσεων και παζαριών, όσο και εντός Συρίας με τους ενόπλους της αντιπολίτευσης, το λεγόμενο «Ελεύθερο Συριακό Στρατό», να δηλώνουν ότι πλέον δε δεσμεύονται από καμία κατάπαυση πυρός.

Ο ειδικός απεσταλμένος του ΟΗΕ και του Αραβικού Συνδέσμου, Κόφι Ανάν, κατά την τελευταία ενημέρωση του Συμβουλίου Ασφαλείας και της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, παραδέχτηκε ότι το σχέδιο αποκλιμάκωσης που έχει εκπονήσει - κατάπαυση πυρός εκατέρωθεν, απόσυρση του στρατού από τους δρόμους, απελευθέρωση πολιτικών κρατουμένων, ελεύθερη μετακίνηση δημοσιογράφων και ανθρωπιστικών οργανώσεων, έναρξη πολιτικού διαλόγου - δεν έχει υλοποιηθεί, παρά μόνο αποσπασματικά, αν και θεωρητικώς η εκεχειρία έχει τεθεί σε εφαρμογή εδώ και περισσότερο από ένα μήνα. Ο Ανάν επανέλαβε με δραματικότερους τόνους ότι αν δεν υιοθετηθούν τρόποι που θα πιέσουν για την εφαρμογή και στήριξη του σχεδίου άμεσα, τότε η Συρία βρίσκεται στο χείλος ενός εμφύλιου πολέμου «ευρύτατης κλίμακας», στον οποίο το πιθανότερο είναι ότι θα εμπλακεί, λόγω των εθνοτικών και θρησκευτικών διαστάσεων που ήδη καλλιεργούνται, ολόκληρη η περιοχή με ανυπολόγιστες συνέπειες.

Ως ύστατη λύση ο Ανάν πρότεινε την πραγματοποίηση διεθνούς συνόδου με τη συμμετοχή «όλων εκείνων των δυνάμεων που επηρεάζουν τις εμπλεκόμενες πλευρές και ομάδες εντός Συρίας», παραδεχόμενος εμμέσως πλην σαφώς ότι η Συρία τείνει, αν δεν έχει ήδη, να εξελιχθεί σε ένα νέο Λίβανο. Δηλαδή, σε ένα πεδίο αιματηρών αντιπαραθέσεων μεταξύ ιμπεριαλιστικών και περιφερειακών δυνάμεων, οι οποίες αξιοποιούν υπαρκτά προβλήματα και θρησκευτικές ή και εθνοτικές διαφορές, για να προωθήσουν τα δικά τους σχέδια και συμφέροντα.

Η παραδοχή Ανάν ήρθε απλώς να συμπληρώσει την ολοένα και πιο ξεκάθαρη εικόνα των ενδοϊμπεριαλιστικών διαγκωνισμών, με επίκεντρο τη Συρία, όπως αυτή έχει διαμορφωθεί εδώ και καιρό. Την τελευταία βδομάδα, η εικόνα αυτή ήρθε για άλλη μια φορά στο προσκήνιο απροκάλυπτα. Ρωσία και Κίνα επανέλαβαν, διά στόματος Προέδρων τους, Πούτιν και Χου, αντίστοιχα, ότι δεν πρόκειται να συναινέσουν σε στρατιωτική επέμβαση στη Συρία και κατηγόρησαν «ξένες δυνάμεις» ότι «υποσκάπτουν το σχέδιο Ανάν στηρίζοντας ένοπλες ομάδες και την αντιπολίτευση». Από την άλλη, ΗΠΑ, Βρετανία και Γαλλία πρωταγωνίστησαν, σε μια ακόμη «έκτακτη σύνοδο», όπου εκπροσωπήθηκαν όλες εκείνες οι ηγεσίες που έχουν συνταχθεί με τη συριακή αντιπολίτευση, επενδύοντας σε αυτήν πολλά και αντικρουόμενα πολλές φορές συμφέροντα, και επανέφεραν επί τάπητος την προοπτική εκδίωξης του Ασαντ από την εξουσία.

Είναι πασιφανές ότι με επίκεντρο τη Συρία, οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις διασταυρώνουν τα ξίφη τους με απώτερο στόχο αν όχι τον έλεγχο, τουλάχιστον τη διασφάλιση μεγαλύτερου ερείσματος και μεριδίου στην πολύτιμη γεωστρατηγικά και ενεργειακά περιοχή της Ευρασίας, ή αλλιώς του Περσικού Κόλπου. Επίσης, είναι ηλίου φαεινότερον ότι οι εξελίξεις στη Συρία συνδέονται άρρηκτα με αυτές στο Ιράν, και συγκεκριμένα με το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα, για το οποίο επίκειται νέα συνάντηση μεταξύ της Τεχεράνης και της ομάδας των «6» στις 18 - 19 Ιούνη στη Μόσχα.

Με δεδομένη τη σύνδεση της Συρίας με το Ιράν, αφού η πρώτη γίνεται αντιληπτή από ιμπεριαλιστές ως το «μαλακό υπογάστριο» του δεύτερου, είναι ξεκάθαρο ότι γινόμαστε μάρτυρες μιας σκληρής ενδοϊμπεριαλιστικής «σύγκρουσης» με δύο ταυτόχρονα μέτωπα, εκ των οποίων, προς το παρόν, το ένα έχει λάβει και ένοπλη διάσταση ενώ το άλλο κινείται σε διπλωματικό και οικονομικό επίπεδο. Στο σημείο αυτό δε θα πρέπει να υποτιμηθεί και ο ρόλος των γειτονικών χωρών, όπως είναι οι σταθερά σύμμαχες στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό πετρελαιο-μοναρχίες του Συμβουλίου του Κόλπου - Σαουδική Αραβία, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Κατάρ, Κουβέιτ, Ομάν, Μπαχρέιν -, η Τουρκία και το Ισραήλ, οι οποίες, επίσης, διεκδικούν διασφάλιση και ενίσχυση της επιρροής τους στην περιοχή και δε βλέπουν με καθόλου καλό μάτι την αυξανόμενη ιρανική παρουσία για διαφορετικούς λόγους η καθεμία.

Δεν είναι τυχαίο ότι τόσο το Συμβούλιο Συνεργασίας του Κόλπου όσο και η Τουρκία εδώ και μήνες, σχεδόν ανοιχτά, υποστηρίζουν τη συριακή αντιπολίτευση, προσπαθούν να προσεταιριστούν την πλειοψηφία των κατακερματισμένων δυνάμεών της (παρέχοντας άσυλο, διπλωματική στήριξη αλλά και στρατιωτική, όπως γίνεται αντιληπτό ολοένα περισσότερο) και διεκδικούν με διαρκώς μεγαλύτερη ένταση «δραστικότερα μέτρα», μεταξύ των οποίων συγκαταλέγουν τον και επίσημο εξοπλισμό της αντιπολίτευσης ή και την πραγματοποίηση στρατιωτικής επέμβασης. Ούτε ότι το Ισραήλ απειλεί διαρκώς με μονομερή επίθεση κατά του Ιράν.

Οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που στηρίζουν την αντιπολίτευση - με πρώτες τις ΗΠΑ, Βρετανία, Γαλλία - εμφανίζονται απρόθυμες να αναλάβουν το βάρος και το κόστος μιας στρατιωτικής επέμβασης και των μετέπειτα συνεπειών της αλλά και διστακτικές να παράσχουν άνευ όρων και ορίων στήριξη σε μια κατακερματισμένη αντιπολίτευση που, εκτός των άλλων, έχουν, ήδη, διδαχθεί από τη Λιβύη ότι εμπεριέχει και στοιχεία τέτοια, όπως οι εξτρεμιστές ισλαμιστές, των οποίων τα κίνητρα και οι στόχοι δεν ταυτίζονται απαραίτητα με τα δικά τους. Από την άλλη, Ρωσία και Κίνα, επίσης, έχουν διδαχτεί από τη Λιβύη ότι αν συναινέσουν σε μια στρατιωτική επέμβαση, όποια μορφή και αν πάρει αυτή, χωρίς να έχουν, εκ των προτέρων, διασφαλίσει ερείσματα μεταξύ των «παιχτών» που θα αναδειχθούν την επόμενη μέρα του καθεστώτος Ασαντ, δεν πρόκειται να σώσουν τα συμφέροντα που διατηρούν (ενεργειακά, οικονομικά αλλά και γεωστρατηγικά, π.χ., έξοδος της Ρωσίας στη Μεσόγειο) στη Συρία αλλά και στην ευρύτερη περιοχή, συμπεριλαμβανομένου του Ιράν. Εξ ου και η Ρωσία χαμηλοφώνως δηλώνει ότι δε θα απέκλειε αποχώρηση Ασαντ αλλά μόνο σε ένα ευρύτερο πολιτικό πλαίσιο λύσης.

Εξάλλου, σύμφωνα με πληροφορίες που εμφανίζονται σε ρωσικές εφημερίδες όπως η «Νεζαβισίμαγια Γκαζέτα», το υπουργείο Αμυνας της Ρωσίας ετοιμάζει στρατιωτικές δυνάμεις για αποστολές εκτός των συνόρων της Ρωσίας, με πρώτο χώρο δράσης τη Συρία ως λεγόμενη «ειρηνευτική αποστολή». Οι λεπτομέρειες του συγκεκριμένου σχεδίου σύμφωνα με την εφημερίδα μελετούνται από το ενωμένο επιτελείο της Οργάνωσης του Συμφώνου Συλλογικής Ασφάλειας (ΟΣΣΑ), καθώς και την περιφερειακή αντιτρομοκρατική δομή της Οργάνωσης Συνεργασίας της Σαγκάης (ΟΣΣ).

Πηγή του ρωσικού υπουργείου Αμυνας, που διατήρησε την ανωνυμία, δήλωσε πως για τη συμμετοχή των ρωσικών στρατευμάτων εκτός των συνόρων της χώρας, μεταξύ των οποίων στη Συρία, χρειάζεται πολιτική απόφαση της ηγεσίας της Ρωσίας και σχετικό ψήφισμα του ΟΗΕ. Ωστόσο, τα ρωσικά στρατεύματα ήδη εξετάζουν το ζήτημα συμμετοχής σε «ειρηνευτικές αποστολές», τόσο στη σύνθεση πολυεθνικών δυνάμεων, όσο και ανεξάρτητα από αυτές.

Ετσι, με το αίμα του συριακού λαού να ρέει άφθονο, με τις σιωπηλές αλλά και φανερές απειλές κατά των υπόλοιπων λαών της περιοχής ότι θα έρθει και η σειρά τους, οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις κλιμακώνουν τον ανταγωνισμό τους για ζώνες επιρροής, ελέγχου και επιπλέον κερδών. Εναν ανταγωνισμό που ουδείς μπορεί να προβλέψει ποιο θα είναι το επόμενο βήμα του, ποιες είναι οι συμμαχίες που θα διαμορφωθούν και θα αλλάξουν στο πλαίσιό του και πόσο αίμα θα κληθούν να πληρώσουν στο βωμό του οι λαοί.