Την κλιμάκωση των απεργιακών τους κινητοποιήσεων έως τη Δευτέρα 25/6 και νέα γενική συνέλευση την ίδια μέρα, αποφάσισαν οι εργαζόμενοι στο Καζίνο - Ξενοδοχείο - Τελεφερίκ Πάρνηθας στη χτεσινή γενική τους συνέλευση υπερψηφίζοντας την πρόταση του Διοικητικού Συμβουλίου του επιχειρησιακού σωματείου. Οι εργαζόμενοι στο καζίνο σήμερα διανύουν την 30ή μέρα των απεργιακών τους κινητοποιήσεων για την υπογραφή της ΣΣΕ χωρίς μείωση μισθών και διασφάλιση των δικαιωμάτων τους, την οποία η εργοδοσία κατήγγειλε δύο μήνες μετά την έκδοση της απόφασης από τον ΟΜΕΔ. Σήμερα, το ΔΣ του σωματείου θα επισκεφτεί τις κοινοβουλευτικές ομάδες των Κομμάτων στη Βουλή, προκειμένου να τις ενημερώσει για τις εξελίξεις στο καζίνο και να ζητήσει από τα κόμματα να πάρουν θέση.

Επίσης, όπως και χτες, έτσι και σήμερα και αύριο το απόγευμα, στις 6 μ.μ., οι απεργοί θα προχωρήσουν σε συγκέντρωση στο τελεφερίκ της Πάρνηθας στο πλαίσιο των απεργιακών τους κινητοποιήσεων. Υπενθυμίζεται ότι η εργοδοσία την Τρίτη 19 Ιούνη ανακοίνωσε το άνοιγμα του Καζίνου το οποίο είχε κλείσει με απόφασή της (ανταπεργία) από την πρώτη μέρα των απεργιακών κινητοποιήσεων των εργαζομένων οι οποίες είχαν ξεκινήσει στις 25 Μάη. Με αυτόν αλλά και με πλήθος ακόμα τρόπων όπως: επιστολές στα σπίτια των εργαζομένων, τρομοκρατικά και εκβιαστικά διλήμματα που έφταναν μέχρι και ότι θα κλείσει η επιχείρηση, κλπ., η εργοδοσία προσπάθησε να σπάσει την απεργία των εργαζομένων, αλλά δεν τα κατάφερε. Την ίδια μοίρα είχε και η τελευταία της προσπάθεια καθώς από την περασμένη Τρίτη, οπότε και άνοιξε το καζίνο, οι εργαζόμενοι αγνόησαν επιδεικτικά τα κελεύσματά της να πάνε για δουλειά, με αποτέλεσμα από τους 1.150 εργαζόμενους να μπαίνουν στο καζίνο ελάχιστοι.

Η χτεσινή γενική συνέλευση ήταν ακόμα μια δυνατή γροθιά στην αδιαλλαξία της εργοδοσίας. Εργαζόμενοι που τοποθετήθηκαν από όλα τα τμήματα της επιχείρησης (καθαρίστριες, λαντζέρισσες, γκρουπιέρηδες, σερβιτόροι, κλπ.) δήλωσαν σε όλους τους τόνους, ακόμα και αν πεινάνε (όπως αρκετοί τόνισαν), ότι δεν πρόκειται να σκύψουν το κεφάλι στην εργοδοσία, αναδεικνύοντας τη σημασία του αγώνα και της ταξικής ενότητας απέναντι στην εργοδοσία. Οτι η συνέχιση του αγώνα αποτελεί ζήτημα αξιοπρέπειας, είναι παράδειγμα για τα νεότερα παιδιά, όπως παλιοί εργαζόμενοι σημείωσαν στις ομιλίες τους.