Από παλιότερη κινητοποίηση συνταξιούχων

Και λέμε μόνο για τα δύο επόμενα χρόνια, γιατί είναι προφανές ότι η αφαίμαξη αυτή δεν είναι προσωρινή, αλλά πάει σε βάθος χρόνου και θα συσσωρεύεται σε βάρος της εργατικής και λαϊκής οικογένειας. Αρα, πέρα από το ύψος αυτό καθ' αυτό των περικοπών, είναι σοβαρό ποιοτικό στοιχείο το γεγονός ότι τα μέτρα έχουν διαχρονικό χαρακτήρα, σαν το σκουλήκι θα «τρώνε» το σώμα της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων.

Εξετάζοντας τα ίδια τα μέτρα σε βάρος των συνταξιούχων, όπως αυτά διατυπώνονται με τα τελευταία σενάρια, προκύπτουν σοβαρές και νέες επικίνδυνες ανατροπές για τον ίδιο τον χαρακτήρα της Κοινωνικής Ασφάλισης, πέρα από τις τεράστιες απώλειες που είναι δεδομένες.

Συγκεκριμένα, η αύξηση των ελάχιστων ενσήμων από τα 4.500 στα 6.000 ένσημα προκειμένου να κατοχυρώνεται το δικαίωμα στην κατώτερη σύνταξη, είναι μέτρο που φέρνει τα πάνω - κάτω στο ασφαλιστικό σύστημα. Αν και από δημοσιονομική άποψη, το μέτρο «αποδίδει» στην κυβέρνηση μόνο 30 εκατομμύρια ευρώ, εντούτοις από κοινωνική συνιστά μια τεράστια ανατροπή. Και ακριβώς γι' αυτό παίρνεται. Γιατί, με μαθηματική ακρίβεια οδηγεί εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους να παραμείνουν στην παραγωγή πέντε και δέκα χρόνια επιπλέον, μισο-απασχολούμενοι και μισο-άνεργοι, προκειμένου να εξασφαλίσουν τα 6.000 ένσημα.

Η νέα ρήτρα για τα 6.000 ένσημα, ως βασική προϋπόθεση εξασφάλισης σύνταξης δε σημαίνει μόνο μια τεράστια αύξηση (περίπου κατά 33%) των αναγκαίων ημερών ασφάλισης, αλλά αυτόματα οδηγεί και σε αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης ακόμα πέραν του 65ου έτους. Αλλωστε, μαζί με το συγκεκριμένο μέτρο δεν έχει αποκλειστεί και η παράλληλη αύξηση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης κατά 2 έτη. Ετσι και στα 70 χρόνια θα ψάχνει κάποιος για δουλειά, αφού προκειμένου να συμπληρωθεί αυτή η προϋπόθεση ο εργαζόμενος θα παραμένει αναγκαστικά «ενεργός».

Η εξέλιξη αυτή είναι κάτι παραπάνω από βέβαιη. Προκύπτει από τα ίδια στα στοιχεία, την πορεία του ασφαλιστικού μας συστήματος, αλλά και τις συνθήκες που επικρατούσαν και που χειροτερεύουν στην αγορά εργασίας. Πριν την καπιταλιστική κρίση, ο μέσος όρος των ημερών ασφάλισης στο ΙΚΑ ήταν περίπου 200 ένσημα το χρόνο. Αυτό σήμαινε ότι -σε συνθήκες προ κρίσης- κατά μέσο όρο απαιτούνταν όχι 15 αλλά 20 με 22 χρόνια περίπου για να κατοχυρωθεί το δικαίωμα στην κατώτερη σύνταξη. Τώρα, με ανασφάλιστη εργασία που τα ίδια τα κλιμάκια του ΣΕΠΕ την καταγράφουν στο 35%, θα απαιτούνται κατά μέσο όρο, όχι 20 αλλά τουλάχιστον 30 χρόνια εργάσιμου βίου για να μπορέσει να κατοχυρωθεί το δικαίωμα στην κατώτερη, μίζερη σύνταξη των 486 ευρώ. Για όσους μάλιστα δεν σταθούν τυχεροί ή «ικανοί» κατά τους θιασώτες της «ελεύθερης αγοράς» να εξασφαλίσουν τα 6.000 ένσημα, γι' αυτούς, θα υπάρχει μόνο ο δρόμος της απορίας!

Το μέτρο της επιπλέον περικοπής της 13ης και 14ης σύνταξης των κύριων συντάξεων, αλλά και των επικουρικών και μάλιστα σε όλα τα ταμεία, πέρα από την τρομακτική αφαίμαξη που υπολογίζεται στα 2,240 δισ. ευρώ, προδιαγράφει -όχι την προσωρινή- αλλά τη μόνιμη και εξολοκλήρου κατάργηση της 13ης και 14ης σύνταξης. Το συγκεκριμένο μέτρο που πρωτοεπιβλήθηκε το 2010 -ως προσωρινή θυσία στη δημοσιονομική προσαρμογή- γενικεύεται και αποκτά μόνιμο χαρακτήρα. Αλλωστε το δρόμο σε αυτή την κατεύθυνση είχαν ανοίξει οι αντιασφαλιστικοί νόμοι 3863/2010 και 3865/2010 (Λοβέρδος - Κουτρουμάνης) που για ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, διαμόρφωσαν το «νέο» ασφαλιστικό, όπου συστατικό στοιχείο του ήταν η λεγόμενη «βασική σύνταξη» των 360 ευρώ το μήνα. Ομως η σύνταξη αυτή αντί για 14 θα αποδίδεται 12 μήνες. Αρα το πουλόβερ άρχισε να ξηλώνεται από τότε και σήμερα με σταθερά βήματα υλοποιείται από τη συγκυβέρνηση. Η εξέλιξη αυτή, αργά ή γρήγορα θα θέσει και ζήτημα κατάργησης 13ου και 14ου μισθού, αφού συντάξεις και μισθοί συσχετίζονται άμεσα, με δεδομένο μάλιστα ότι στο δημόσιο έχει επιβληθεί χαράτσι στις αμοιβές των δώρων και του επιδόματος αδείας, ενώ στον ιδιωτικό τομέα η «ιδέα» περιστρέφεται πάνω από τα τραπέζια του «κοινωνικού διαλόγου» των κοινωνικών «συν-εταίρων».

Εξίσου επικίνδυνους δρόμους ανοίγει και το μέτρο -και ειδικότερα ο τρόπος εφαρμογής του- της νέας ποσοστιαίας μείωσης των συντάξεων από 2% έως και 10% (για συντάξεις άνω των 1.000 ευρώ). Η λεπτομέρεια βρίσκεται στο γεγονός ότι η κυβέρνηση για την επιβολή της μείωσης, αθροίζει την κύρια και επικουρική σύνταξη. Με αυτό τον τρόπο, η περικοπή επιβάλλεται σε κύριες συντάξεις από το ποσό των 700-750 ευρώ, αφού μαζί με την επικουρική θα ξεπερνιέται το ύψος των 1.000 ευρώ. Πέρα από την αφαίμαξη που υπολογίζεται στα 640 εκατομμύρια ευρώ με το συγκεκριμένο μέτρο, επιτυγχάνεται και κάτι εξίσου σημαντικό. Η κυβέρνηση αθροίζει την κύρια και επικουρική σύνταξη, αν και πρόκειται για διαφορετικές και αυτοτελείς συντάξεις, με ξεχωριστές εισφορές από τους εργαζόμενους. Η άθροιση αυτή δε γίνεται τυχαία αφού στα σχέδια των κυβερνώντων υπάρχει η επιδίωξη για «συγχώνευση» κύριων και επικουρικών συντάξεων σε μία, μέσα βέβαια από τη δραστική περικοπή και των δύο. Δεν κρύβουν μάλιστα ότι στη θέση της επικουρικής σύνταξης θα μπορούσε να μπει η ιδιωτική ασφάλιση ή τα λεγόμενα επαγγελματικά ταμεία, τα οποία βέβαια δε θα έχουν καμιά κρατική εγγύηση και καμία σχέση με τη δημόσια κοινωνική ασφάλιση.

Η επίθεση στην κοινωνική ασφάλιση συμπληρώνεται με τον εξανδραποδισμό των πιο αδύνατων. Η επιδίωξη για κατάργηση του ΕΚΑΣ στους συνταξιούχους κάτω των 65ετών, οι περικοπές ακόμα και στις συντάξεις των ανασφάλιστων ηλικιωμένων μαζί με την κατάργηση των εποχιακών επιδομάτων και των ειδικών επιδομάτων ανεργίας, δε δείχνει μόνο την κορύφωση της σκληρής αντεργατικής πολιτικής της κυβέρνησης, αναδεικνύει ταυτόχρονα και την ανάγκη να μπουν εμπόδια στο προμελετημένο έγκλημα που διαπράττεται. Γιατί έγκλημα είναι να κόβεις το ΕΚΑΣ, να στερείς από τους πιο χαμηλόμισθους τα 400 και 500 ευρώ ετησίως των εποχιακών επιδομάτων. Και αυτό το εμπόδιο μπορούν να το ορθώσουν μόνο οι εργαζόμενοι με αποφασιστικό αγώνα, ενάντια στα μέτρα και συνολικά στην πολιτική που τα γεννά και στην τάξη που τα συμφέροντά τους υπηρετούνται.