Ορισμένοι γαλαξίες (κυρίως οι σπειροειδείς) είναι γαλαζωποί, εξαιτίας των πολλών νεαρών γιγαντιαίων άστρων μικρής διάρκειας ζωής που περιέχουν, και άλλοι κοκκινωποί (κυρίως οι ελλειπτικοί), επειδή πλειοψηφούν τα κίτρινα και ερυθρά, μικρότερης μάζας, αλλά μεγαλύτερης ηλικίας άστρα. Ο Γαλαξίας μας ανήκει στην κατηγορία των γαλαξιών που έχουν ενδιάμεσο χρώμα, καθώς εμφανίζει αξιοσημείωτο, αλλά όχι υψηλό ρυθμό σχηματισμού νέων άστρων (3 ηλιακές μάζες ανά έτος). Πρόσφατα οι αστρονόμοι αντιλήφθηκαν ότι γαλαξίες σαν το δικό μας έχουν στο κέντρο τους μια μαύρη τρύπα μεγάλης μάζας στην οποία πέφτει τακτικά (με την αστρονομική έννοια) διαστρική ύλη και ολόκληρα άστρα. Σήμερα η κεντρική μαύρη τρύπα του Γαλαξία γίνεται αντιληπτή μόνο από τη βαρυτική επίδρασή της στα κοντινά άστρα. Αν, όμως υπήρχαν τηλεσκόπια ακτίνων Χ πριν από μερικούς αιώνες, τότε θα διαπιστώναμε ότι η εικόνα αδράνειας της κεντρικής μαύρης τρύπας οφείλεται μόνο στη μικρή διάρκεια της ανθρώπινης ζωής.

Παρατηρήθηκε ότι ακτίνες Χ ανακλώνται από διαστρικά νέφη αερίων που απέχουν 300 έτη φωτός από το γαλαξιακό κέντρο. Αυτό σημαίνει ότι κάτι στην περιοχή αυτή εξέπεμπε ένα εκατομμύριο φορές περισσότερη ακτινοβολία στο κοντινό παρελθόν, σε σχέση με σήμερα. Σε μια άλλη εξέλιξη, το 2010 μια επιστημονική ομάδα του πανεπιστημίου Χάρβαρντ ανακοίνωσε την ανακάλυψη μιας αμυδρής, αλλά τεράστιας δομής, που εκπέμπει ακτίνες γάμμα, προερχόμενες από το γαλαξιακό πυρήνα. Εχει μορφή δύο αντικείμενων λοβών, που φτάνουν 25.000 έτη φωτός μακριά από το κέντρο. Οι λοβοί αυτοί φαίνεται να είναι τα σημάδια που άφησε ένα επεισόδιο δραστηριότητας της μαύρης τρύπας, που συνέβη μέσα στα τελευταία 100.000 χρόνια. Ολο και περισσότερα στοιχεία συσσωρεύονται, που δείχνουν ότι στο κέντρο του Γαλαξία υπάρχει μια μαύρη τρύπα με συχνή δραστηριότητα.

Μία γόνιμη και ευνοϊκή για τη ζωή γαλαξιακή ζώνη είναι πιθανότερο να εμφανιστεί σε ένα γαλαξία που έχει στο κέντρο του μια μαύρη τρύπα μέτριου μεγέθους, συχνής, αλλά σχετικά ήπιας δραστηριότητας, παρά μια ακόρεστη, τεράστιας μάζας μαύρη τρύπα με λιγότερο συχνή, αλλά εξαιρετικά βίαιη δραστηριότητα. Οι ατμόσφαιρες των πλανητών μπορούν να εξαλειφθούν ή να αλλοιωθούν χημικά από ισχυρή ακτινοβόληση. Οι ακτίνες γάμμα και τα ταχύτατα κινούμενα υποατομικά σωματίδια μπορούν να χτυπήσουν ανελέητα την επιφάνεια ενός πλανήτη. Αυτές είναι οι ήπιες συνέπειες της ύπαρξης πολλών γιγαντιαίων γαλάζιων άστρων σε ένα γαλαξία. Αν ένα ηλιακό σύστημα είναι πολύ κοντά σε κάποιο άστρο που θα καταλήξει υπερκαινοφανής, τότε το σύστημα αυτό μπορεί και να εξαερωθεί. Η μαύρη τρύπα του Γαλαξία, πιθανότατα έπαιξε και παίζει το ρόλο ρυθμιστή, που δημιούργησε προϋποθέσεις στη γαλαξιακή ζώνη όπου βρίσκεται ο Ηλιος, οι οποίες μαζί με μια σειρά άλλων πιο ειδικών παραγόντων, επέτρεψαν την εμφάνιση της ζωής στη Γη.