Δέκα χρόνια συμπληρώνονται φέτος από το δημοψήφισμα του 1991 της ΕΣΣΔ με το οποίο η συντριπτική πλειοψηφία του σοβιετικού λαού, με ποσοστό 76% είχε ταχθεί υπέρ της διατήρησης της ΕΣΣΔ. Παρά την εθνικιστική κι αντικομμουνιστική προπαγάνδα και υστερία, που εκείνη την εποχή γινόταν άλλοτε με τη βοήθεια και άλλοτε με την ανοχή της τότε ηγεσίας του ΚΚΣΕ και της ΕΣΣΔ, οι Σοβιετικοί πολίτες είπαν τότε ένα μεγάλο «ΝΑΙ» στην ενιαία, σοβιετική πατρίδα τους. Λίγους μήνες αργότερα, το Δεκέμβρη του '91, οι ηγέτες της Ρωσίας (Μπορίς Γιέλτσιν), Ουκρανίας (Λεονίντ Κραφτσούκ) και Λευκορωσίας (Σταϊσλάβ Σουσκέβιτς), γράφοντας στα «παλιά τους τα παπούτσια» την εκδηλωμένη θέληση των λαών της ΕΣΣΔ, υπέγραψαν τη διάλυσή της. Δεν είναι οπωσδήποτε τυχαίο το ότι 10 χρόνια μετά, κανείς απ' αυτούς τους τρεις, (παρά το γεγονός ότι είναι ζωντανοί), δε βρίσκεται στην εξουσία. Είναι πράγματι το λιγότερο που θα έπρεπε να τους τύχει για τις ευθύνες που ανέλαβαν απέναντι στα εκατομμύρια των συμπολιτών τους, αλλά και ολόκληρη την ανθρωπότητα. Τότε κανείς από τους κατά καιρούς «προστάτες» και «εργολάβους» της ελευθερίας και δημοκρατίας σε όλη τη «διεθνή κοινότητα» δεν ύψωσε φωνή διαμαρτυρίας για το γεγονός ότι άλλο ψήφισε ο λαός κι άλλο εφαρμόστηκε στην πράξη. Σκεφτείτε όμως να υπήρχε το ανάποδο αποτέλεσμα και το 76% να ψήφιζε υπέρ της διάλυσης της ΕΣΣΔ. Θα ήταν αυτοί που πρώτοι θα απαιτούσαν τη διάλυση της ΕΣΣΔ αυθημερόν για λόγους «δημοκρατίας».

Από τότε πολύ νερό κύλησε στ' αυλάκι. Δεκάδες πόλεμοι ή «καυτά σημεία», όπως τα ονομάζουν «απαλότερα», διεξήχθησαν στο έδαφος της πρώην ΕΣΣΔ, στα Βαλκάνια... Η επιθετικότητα της ιμπεριαλιστικής «παγκόσμιας τάξης» εκδηλώθηκε με τέτοιο τρόπο που ακόμα και παλιοί αντισοβιετικοί αναγκάζονται να αναπολήσουν την τεράστια συμβολή που είχε στην ανθρωπότητα η ΕΣΣΔ. Στο ίδιο το έδαφος της ΕΣΣΔ σε δεκάδες εκατομμύρια μετριούνται οι άνθρωποι που αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν, να πάρουν το δρόμο της προσφυγιάς, δεκάδες χιλιάδες είναι οι νεκροί και οι ανάπηροι των διάφορων διεθνικών συγκρούσεων, εκατομμύρια οι άνεργοι και οι εξαθλιωμένοι, εκατοντάδες χιλιάδες τα παιδιά του δρόμου. Η όλη κατάσταση δυναμώνει το αίσθημα της νοσταλγίας υπέρ ενός ενιαίου κράτους στα πλαίσια των χωρών της πρώην ΕΣΣΔ. Εκατομμύρια υπογραφές συγκεντρώνονται και δεκάδες εκατομμύρια ψήφους παίρνουν οι πολιτικές δυνάμεις που επικαλούνται την ενίσχυση των σχέσεων μεταξύ των πρώην Δημοκρατιών της ΕΣΣΔ, έως και τη δημιουργία ενός ενιαίου κράτους. Ακόμα και οι κυβερνώντες, μέσα σ' αυτό το κλίμα, άρχισαν να κάνουν λόγο για ένα τέτοιο, ενιαίο κράτος. Την ίδια ώρα οι διαφωνίες που φαίνεται να έχουν εμφανιστεί μεταξύ Ρωσίας - Λευκορωσίας για το ποιος θα είναι αυτός που θα ελέγχει το κοινό νόμισμα της Ενωσης που έχουν συγκροτήσει οι δύο χώρες, δείχνει ότι αν αυτό το ενιαίο κράτος δεν είναι σοβιετικό, σοσιαλιστικό, ούτε εύκολο θα είναι να συγκροτηθεί, ούτε θα μοιάζει στην ουσία του με την ΕΣΣΔ, αλλά και το πιθανότερο μακροπρόθεσμα είναι να μην είναι και προς όφελος των λαών της πρώην ΕΣΣΔ. Πριν δέκα χρόνια η συντριπτική πλειοψηφία του σοβιετικού λαού τάχθηκε, ψήφισε υπέρ της διατήρησης της ΕΣΣΔ, όμως αυτό δε στάθηκε αρκετό για να εφαρμοστεί η θέλησή του. Στην πράξη αποδείχτηκε ότι χρειαζόταν κι άλλου είδους, ενεργητική, μαζική, οργανωμένη, λαϊκή αντίσταση για να μην περάσουν τα σχέδια διάλυσης της ΕΣΣΔ. Κάτι που δεν έγινε και φτάσαμε στο γνωστό αποτέλεσμα.

Τώρα δέκα χρόνια μετά σε εκατομμύρια μετριούνται οι οπαδοί της ανασύστασης του ενιαίου κράτους και του σοσιαλισμού στα εδάφη της πρώην ΕΣΣΔ. Πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν οι πρόσφατες πρόωρες βουλευτικές εκλογές στη Μολδαβία, όπου το Κόμμα των Κομμουνιστών συγκέντρωσε το 50% των ψήφων. Γίνεται όμως άραγε κατανοητό πως καλή και η ψήφος, αλλά πολύ λίγη για να γυρίσει ο «τροχός» της ζωής; Ας ελπίσουμε ότι τα παθήματα γίνονται και μαθήματα!