Πρόσφατα δημοσιεύτηκε στη Ρωσία το βιβλίο του Γερμανού ιστορικού Γιόχεν Χέλμπεκ, «Die Stalingrad Protokolle» («Τα πρωτόκολλα του Στάλινγκραντ»). Το βιβλίο είναι αφιερωμένο στην επέτειο των 70 χρόνων από τη Μάχη του Στάλινγκραντ, ενώ και η δημοσίευσή του σχεδόν συνέπεσε με τημ επέτειο της στρατιωτικής επιχείρησης με την ονομασία «Ουράν», κατά τη διάρκεια της οποίας στις 19 Νοέμβρη του 1942 τα σοβιετικά στρατεύματα πέρασαν στην αντεπίθεση και κατέκτησαν τη νίκη στις 2 Φλεβάρη του 1943. Ο συγγραφέας χρησιμοποίησε αρχεία από ανακρίσεις, συνεντεύξεις συμμετεχόντων στη μάχη και από τις δύο πλευρές, ερεύνησε υλικό από τα γερμανικά και τα ρωσικά αρχεία.

Στο βιβλίο του, ο συγγραφέας κατάφερε να διαλύσει έναν από τους παλαιότερους αντισοβιετικούς μύθους των «αναθεωρητών της Ιστορίας», σχετικά με τον Κόκκινο Στρατό, πως δήθεν οι σοβιετικοί στρατιώτες πολεμούσαν στη μάχη του Στάλινγκραντ φοβούμενοι πώς εάν δεν το κάνουν θα εκτελεστούν με διαταγή των ανωτέρων τους, αφού θα κατηγορηθούν για δειλία.

Οπως αναφέρει ο ιστορικός, τη θανατική ποινή εφάρμοζαν στο Στάλινγκραντ, όμως ο πραγματικός αριθμός τους δεν είναι 13 χιλιάδες στρατιώτες, όπως ισχυρίζεται η αντισοβιετική προπαγάνδα, που δήθεν εκτελέστηκαν για λιποταξία. Συμφωνά με την έρευνά του, υπάρχουν ντοκουμέντα που επιβεβαιώνουν μόνο 300 τέτοιες περιπτώσεις. Οπως γράφει ο Χέλμπεκ, η ηρωική αντίσταση των στρατιωτών στο Στάλινγκραντ, οφείλεται στη σωστή ιδεολογική δουλειά που διεξαγόταν μέσα στον Κόκκινο Στρατό. Ετσι, είναι χαρακτηριστικό πως στο μέτωπο του Στάλινγκραντ, σε μια πολύ σκληρή στιγμή του πολέμου, μέσα στο δεύτερο εξάμηνο του 1942, ο αριθμός των μελών του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ενωσης αυξήθηκε κατά δύο φορές. Τα πολιτικά στελέχη του Κόκκινου Στρατού εμψύχωναν τους στρατιώτες, τους μοίραζαν προκηρύξεις που έγραφαν για τον ήρωα της ημέρας, έστελναν γράμματα στους γονείς των στρατιωτών, όπου περιέγραφαν το ανδραγάθημά τους.

Η κύρια κινητήρια δύναμη του Κόκκινου Στρατού προερχόταν από το μίσος για τον εχθρό που κατέστρεφε την πατρίδα τους, σκότωνε γυναίκες, παιδιά, γέρους. Το βιβλίο είναι γεμάτο αναμνήσεις των βετεράνων τόσο για τις ωμότητες που διέπραξαν οι φασίστες, όσο και για την ανθρώπινη πλευρά των σοβιετικών στρατιωτών που ήταν περήφανοι για τη νίκη τους.