ΛΟΝΔΙΝΟ - ΔΑΜΑΣΚΟΣ.--

Μετά τη δημιουργία του νέου σχήματος των αντικαθεστωτικών, την λεγόμενη Εθνική Συμμαχία, υπό τις ασφυκτικές πιέσεις ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και την εκλογή του πρώην ιμάμη Μοάζ αλ Κχατίμπ, βγήκαν στην επιφάνεια τα «μαχαίρια» και οι έντονοι ανταγωνισμοί για μεγαλύτερη επιρροή, ώστε να ελεγχθεί η μελλοντική κατάσταση στην εξελισσόμενη επέμβαση στη Συρία. Πρώτες έσπευσαν να τον αναγνωρίσουν ως «εκπρόσωπο του συριακού λαού» η Γαλλία, η Τουρκία, και οι πετρομοναρχίες του Κόλπου. Ωστόσο πιο επιφυλακτικές είναι οι ΗΠΑ και η Βρετανία, ενώ Ρωσία και Κίνα παρόλο που επιθυμούν να στήσουν γέφυρες, δε βλέπουν με θετικό μάτι τη νέα κίνηση.

Τελευταίο στοιχείο της κινητικότητας για τη στήριξη της φιλοϊμπεριαλιστικής αντιπολίτευσης, είναι η επίσκεψη την Παρασκευή στην Βρετανία του επικεφαλής της Συμμαχίας. Η Βρετανία στάθηκε θετικά προσκείμενη στην προοπτική πλήρους αναγνώρισης της συριακής αντικαθεστωτικής «Εθνικής Συμμαχίας» ως «μοναδικού νομίμου εκπροσώπου του συριακού λαού και ως μεταβατικής κυβέρνησης» αλλά θέλει εχέγγυα. Ο Βρετανός υπουργός Εξωτερικών, Γ. Χέιγκ, υποστήριξε ότι το βρετανικό Υπουργικό Συμβούλιο συζήτησε, την Πέμπτη το βράδυ, το ενδεχόμενο να αρθεί το εμπάργκο πώλησης όπλων κατά της Συρίας, που έχει επιβληθεί από την ΕΕ, αλλά κατέληξε ότι η συζήτηση αυτή στους κόλπους των εταίρων δεν μπορεί να αρχίσει ακόμη.

Ο Κχατίμπ αναμενόταν να συναντηθεί επίσης μέσα στο Σαββατοκύριακο με τη γαλλική ηγεσία στο Παρίσι.

Πάντως ο πρόεδρος της Ρωσίας Βλ. Πούτιν, κατά τη συνάντηση που είχε την Παρασκευή με την καγκελάριο της Γερμανίας Αγκελα Μέρκελ, ξεκαθάρισε, ότι τάσσεται υπέρ μιας πολιτικής διαδικασίας μετάβασης η οποία πρώτα θα καταλήξει σε σειρά μέτρων και κυρίως θα διασφαλίζει τα «νόμιμα συμφέροντα του συριακού λαού» και πρόσθεσε επικαλούμενος τη χαώδη κατάσταση της Λιβύης: «δεν μπορεί πρώτα να φύγει ο Ασαντ και μετά να δούμε τι κάνουμε».

Ενδιαφέρον έχει επίσης η ανάλυση για τη Συρία του Γενικού διευθυντή του ρωσικού «Κέντρου μελέτης του σύγχρονου Ιράν», Ραντζάμπ Σαφάροφ, στη «Φωνή της Ρωσίας». Σημείωσε ότι η δραστηριότητα της λεγόμενης «συριακής αντιπολίτευσης», μετά τον ορισμό του νέου αρχηγού της, δεν εγγυάται την ενότητά της, αφού αυτή η «αντιπολίτευση» είναι «ένα τεχνητό μόρφωμα διαφορετικών ομάδων ανθρώπων». Αναφερόμενος δε στην τελευταία ανταλλαγή πυρών Συρίας - Ισραήλ, σημείωσε πως «πολλοί θεωρούν, ότι στην πραγματικότητα το Ισραήλ σχεδόν δε συμμετέχει στη σύγκρουση αυτή. Υπάρχει η διαδεδομένη άποψη ότι η αλλαγή του πολιτικού καθεστώτος στη Συρία δεν είναι πραγματικά προς το συμφέρον του Ισραήλ, επειδή είναι αρκετά πιθανό, πως οι σχέσεις μεταξύ του Ισραήλ και της Συρίας μπορούν να γίνουν πολύ χειρότερες υπό την εξουσία των νέων ηγετών της λεγόμενης νέας Συρίας. Τουλάχιστον, ο Μπασάρ Ασαντ με το πολιτικό του σύστημα ήταν προβλεπόμενος παίκτης για το Ισραήλ. (...) Ωστόσο, εάν μπούμε στην ουσία του θέματος, τότε βλέπουμε πολύ καθαρά πως το Ισραήλ έχει βάλει το χέρι του σε πολλές δραστηριότητες αποσταθεροποίησης της κατάστασης στη Συρία. Ο ρόλος του Ισραήλ, παρόλο που είναι στη σκιά, στην πραγματικότητα είναι αισθητός για τις περισσότερες χώρες και τους λαούς της περιοχής αυτής».

Και προσθέτει: «Το Ισραήλ πολύ καιρό ήταν στη σκιά, γιατί δεν μπορούσε να συντονίσει τη συνεργασία του με το βασικό υποκινητή και τον προβοκάτορα στις συριακές υποθέσεις, που είναι η Τουρκία. Η Τουρκία και το Ισραήλ έχουν τους δικούς τους λογαριασμούς(...). Ενεργή, ας πούμε, δύναμη κρούσης στη Συρία είναι, φυσικά, η Τουρκία. Ομως η Τουρκία σιωπηλά συμφωνεί με την τεράστια βοήθεια που παρέχει το Ισραήλ στη συριακή αντιπολίτευση παράλληλα με τα χρήματα της Σαουδικής Αραβίας και του Κατάρ, και τις τεχνολογίες και τον ειδικό εξοπλισμό των χωρών της Ευρώπης και της Δύσης».