Το τι μέλλει γενέσθαι είναι ξεκάθαρο. Οι δαπάνες μειώνονται και οι αναδιαρθρώσεις προχωρούν, με συγχωνεύσεις, βιβλία που θα χρεώνονται, περικοπές μισθολογικού κόστους, απολύσεις εκπαιδευτικών, δήμους υπό επιτήρηση, με παραπέρα κτιριολογική εγκατάλειψη των σχολείων, υποβάθμιση και ανταποδοτικότητα των παρεχόμενων κοινωνικών υπηρεσιών (παιδικοί σταθμοί, αθλητικά και πολιτιστικά κέντρα)...

Και όλα αυτά ενώ το 1/3 των μαθητών ζουν στο όριο ή και κάτω από το όριο της φτώχειας. Το 13,1% των μαθητών στην Ελλάδα εγκαταλείπουν το σχολείο. Το 70% αυτών των μαθητών εισέρχονται στην αγορά εργασίας άμεσα, ως αναλώσιμο και φθηνό εργατικό δυναμικό.

«Να βοηθήσουν οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί... να είναι πιο ενεργητικοί» λένε κυβέρνηση, δημοτικοί άρχοντες, ΜΜΕ, οι δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και του οπορτουνισμού που δρουν μέσα στους εκπαιδευτικούς και τους συλλόγους γονέων. Και εννοούν να βάλουμε το χέρι σε μια τσέπη στερεμένη, να γίνουμε καλός αγωγός για την είσοδο επιχειρήσεων στο σχολείο και να υιοθετήσουμε έναν «εξαναγκαστικό» εθελοντισμό. Ολο αυτό το ονομάζουν συμμετοχικότητα!

Αποκαλυπτικά τα ίδια τους τα λόγια: «Υπάρχει ανάγκη για νέους ευεργέτες όπως ο Συγγρός κλπ.», «Κάντε συσσίτια στα σχολεία...», να ταΐσουμε τα παιδιά μας μέσω «των Δήμων, βεβαίως και των ΜΚΟ...» (Α. Διαμαντοπούλου). «Μπορούμε να αυξήσουμε τον πλούτο που μπορεί να παράγει ένα σχολείο συνδεδεμένο με την τοπική κοινωνία για να είναι οικονομικά αυτόνομο» (ο νυν υπουργός Παιδείας). Αλλά και η ίδια η τρόικα αναφώνησε: φυτέψτε φωτοβολταϊκά στις σχολικές στέγες... Πολλοί Δήμοι είναι πρωτοπόροι σ' αυτήν τη λογική.

Μέσα στα πολλά προβλήματα που έχει ο γονιός (φτώχεια, δάνεια, λογαριασμοί, έξοδα κλπ.), θέλει το παιδί του να είναι «τακτοποιημένο» για όσες ώρες βρίσκεται στο σχολείο. Δεν έχει εμπιστοσύνη στη δύναμή του και προσωπική εμπειρία από συλλογικές διαδικασίες, γιατί οι γνωστοί εργατοπατέρες διαστρέβλωσαν και ενσωμάτωσαν το κίνημα. Κάπως έτσι αυτός ο γονιός αναφωνεί «εντάξει, δίκιο έχετε, αλλά ας κάνουμε κάτι για να λυθεί άμεσα το πρόβλημα και βλέπουμε».

Τι κατάφεραν τελικά; ΤΑΪΣΑΝ ΤΟ ΘΗΡΙΟ! Εβαλαν - συνειδητά ή ασυνείδητα, πλάτη στην εφαρμογή του αποκεντρωμένου νέου σχολείου της αγοράς. Δικαίωσαν το «όλοι μαζί τα φάγαμε - όλοι μαζί να την πληρώσουμε». Διευκόλυναν αυτούς που τώρα λένε «μπορείτε και με λιγότερα»...

Ετσι, για παράδειγμα, όσοι σύλλογοι:

-- Πλήρωσαν για την καθαρίστρια ή την τραπεζοκόμο, αδυνάτιζαν το κίνημα, που την ίδια στιγμή καλούσε για άμεσα μόνιμους διορισμούς... τώρα, μέσα στην κρίση πια, μένουν με βρώμικα σχολεία και ατάιστα παιδιά.

-- Προσέτρεξαν σε χορηγούς για κάθε σχολική ανάγκη, τώρα σοκάρονται από τις περιπτώσεις της ΣΟΥΛΑΣ και του ΝΑΤΟ, που «αγκαλιάζουν» τα σχολεία της Πάτρας ή των Χανίων.

-- Εκαναν τον εισπράκτορα στα Νηπιαγωγεία για να αγοραστούν τα αναλώσιμα, κατάφεραν να χωρίσουν τους γονείς σε «καλούς» και «κακούς», που τσακώνονται μεταξύ τους τίνος παιδιού είναι ο μαρκαδόρος...

-- Εβαψαν μόνοι τους τα σχολεία τους ή καθάρισαν μόνοι τους το γειτονικό τους πάρκο και διευκόλυναν τους δήμους να μιλάνε για περίσσεμα προσωπικού και να θεωρούνται σπατάλη τα χρήματα της ΣΑΤΑ για τα σχολεία, τώρα πια πέφτουν βροχή οι σοβάδες στα κεφάλια των παιδιών...

-- Επέστρεφαν τα σχολικά βιβλία για «οικολογικούς λόγους» ή ζητωκραύγαζαν για το «ψηφιακό σχολείο» ή έτρεξαν να αγοράσουν πέρυσι τα βιβλία που έλλειπαν ή αγόραζαν πανάκριβους διαδραστικούς πίνακες, στέκουν τώρα αμήχανοι στην εντολή για υποχρεωτική επιστροφή ή και πληρωμή των βιβλίων.

-- Εστηναν city campous ή μίνι αθλητικά - πολιτιστικά κέντρα μέσα στα σχολεία κάνοντας τον εργοδότη, χωρίς να διεκδικούν αντίστοιχες δωρεάν υποδομές από το Δήμο, αναρωτιούνται γιατί έκλεισαν οι δωρεάν αθλοπαιδιές και τα πνευματικά κέντρα στις γειτονιές τους.

-- Συστήνανε ως καλοκάγαθες τις διάφορες ΜΚΟ στους γονείς, τώρα τις παρακολουθούν να ασκούν ρόλο εργοδότη ή και παιδονόμου μέσα στα σχολεία.

-- Αδιαφορούσαν για τις εργασιακές σχέσεις των εκπαιδευτικών, τώρα στέκουν με το χαρτί της δικής τους απόλυσης στο χέρι...

Εν τέλει, όσοι Σύλλογοι έβλεπαν τους γονείς ως «χρήμα» (υπάρχουν ακόμα συνδρομές ύψους 20 ευρώ), αναρωτιούνται γιατί δεν πατάει γονιός στη γενική συνέλευση και παρακαλούν τους δημάρχους και τους διευθυντές για συμπόνοια ώστε να πάνε εκδρομή τα παιδιά τους ή να μην κρυώσουν, να μη συγχωνευτούν οι τάξεις τους κλπ.

Οσο ξεδιπλώνονται τα αντιδραστικά μέτρα, τόσο περισσότερο οργανώνονται και μάχονται οι γονείς, τόσο έρχεται στην επιφάνεια η πικρή αλήθεια ότι δεν είμαστε όλοι «απλοί γονείς», πως δεν έχουμε όλοι την ίδια έγνοια «για το καλό των παιδιών», πως «το καλό των παιδιών» δεν το εννοούμε όλοι με τον ίδιο τρόπο.

Υπάρχουν και συγκεκριμένες συνδικαλιστικές παρατάξεις γονέων που ταΐζουν αυταπάτες τους γονείς, πως... ακόμα και κάτω από την μπότα των ευρωμονόδρομων και των μνημονίων «κάποιες βελτιώσεις μπορούν να γίνουν». Στηρίζουν με κάθε τρόπο τα κυβερνητικά μέτρα, πότε κατηγορηματικά και πότε με «κριτική» στα επουσιώδη, ασκώντας κυβερνητικό συνδικαλισμό. Εκρυβαν τις αλλαγές που έρχονταν, διασπούσαν την ενότητα του κινήματος. Εδιναν πάτημα στο υπουργείο να μιλά για νόμιμες και παράνομες τακτικές, δείχνοντας εκείνους τους συλλόγους, ενώσεις, ομοσπονδίες και τους γονείς που συμπαρατάσσονταν με την αγωνιστική, διεκδικητική, στάση που πρόβαλε η ΑΣΓΜΕ. Πάνω στις πιο κρίσιμες καμπές του κινήματος έγραφαν για το «αδειανό πουκάμισο της ΑΣΓΜΕ» και έστηναν ΑΝΤΙ-ΑΣΓΜΕ παραμάγαζα με συλλόγους - «σφραγίδες» και δημάρχους. Συχνά - πυκνά αντάλλαξαν τα «παράσημα συμμετοχικότητας» με οφίτσια στους δήμους ή σε άλλες θέσεις - κλειδιά του συστήματος.

ΑΡΑ, ΝΑΙ! ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΑΖΙ ΟΛΟΙ οι γονείς που ζούμε από τον ιδρώτα μας, αρκεί να στείλουμε στον πάτο του κινήματος όλους όσους υπονομεύουν την ενότητα ή προωθούν μια ενότητα στη βάση της υλοποίησης αυτής της αντιλαϊκής - μετεκπαιδευτικής πολιτικής.

Είναι χρέος του καθένα από μας να αρχίσει να ξεκαθαρίζει τις πολιτικές που τον συμφέρουν και να πάρει τη θέση του στους αγώνες. Δεν δικαιούμαστε να λέμε «δεν ξέραμε»... Να ξαναμπούμε μέσα στα σχολεία με βαθιά πολιτική άποψη παίρνοντας εκδίκηση απ' όλους όσους σέρβιραν χρόνια τώρα το «όλοι οι πολιτικοί ίδιοι είναι» ή το «έξω τα κόμματα από τα σχολεία» και έβαλαν τη φτώχεια, την αμορφωσιά και τη Χρυσή Αυγή από το παράθυρο!

Δεν ξεκινάμε από το μηδέν. Εχουμε εμπειρία και δράση. Αυτό βγαίνει από όλους αυτούς τους γονείς και τους συλλόγους τους που οργανωμένα πάλεψαν να πάει και το τελευταίο ευρώ των σχολικών επιτροπών για τις πραγματικές ανάγκες των σχολείων και των μαθητών, (π.χ. δωρεάν φωτοτυπίες των περσινών βιβλίων, αναλώσιμα για όλα τα παιδιά, δωρεάν ξενόγλωσσα για την α' Λυκείου, δωρεάν εκδρομές κ.ά.), πίεσαν τις Διευθύνσεις και το υπουργείο για να καλυφθούν εκπαιδευτικά κενά, αναχαίτισαν συμπτύξεις και συγχωνεύσεις, προειδοποίησαν για τη θέρμανση και τη μεταφορά κερδίζοντας επιπλέον χρηματοδότηση, εξασφάλισαν ένα γεύμα για τα παιδιά που υποσιτίζονται, εμβολιασμό και πιστοποιητικά χωρίς προϋποθέσεις, τρομοκράτησαν κρατικούς και παρακρατικούς μηχανισμούς που τρομοκρατούν τους μαθητές και τους γονείς που αγωνίζονται, απέτρεψαν το κλείσιμο παιδικών σταθμών, κράτησαν όρθιο ένα ειδικό σχολείο, απέτρεψαν το κλείσιμο παραρτήματος ΙΚΑ κλπ.

Ομως δεν αρκούν αυτά. Οι κομμουνιστές μαζί με τους αγωνιστές και τους ριζοσπάστες γονείς θα κάνουμε ό,τι περνά από το χέρι μας, ώστε οι φορείς του γονεϊκού κινήματος να αποτελέσουν φορείς αγωνιστικής συσπείρωσης και δράσης. Δεν μπορεί να είναι οι σύλλογοι ούτε ΜΚΟ, ούτε φορείς ενσωμάτωσης και υποταγής. Ούτε «μεταξικοί» παιδονόμοι, να συνδιαμορφώνουν με τους διευθυντές σχέδια αντιμετώπισης κρίσεων και παρεμβάσεις «προληπτικού» χαρακτήρα, που ποινικοποιούν τους αγώνες μαθητών, γονιών, εκπαιδευτικών. Δεν είναι εταιρείες να έχουν ΑΦΜ, να ασκούν επιχειρηματικές συναλλαγές. Δεν είναι εργοδότες και εισπράκτορες. Οι σύλλογοι δεν συμμετέχουν σε φιέστες και μπουφέδες που πλασάρουν τον κοινωνικό διάλογο μέσα στη σχολική κοινότητα. Δεν πρέπει να συμμετέχουν τόσο στην αξιολόγηση της σχολικής μονάδας όσο και στην αξιολόγηση των εκπαιδευτικών. Οι σύλλογοι δεν έχουν την πολυτέλεια να κλείνουν τα μάτια στον εκμαυλισμό των νεανικών συνειδήσεων, την παραχάραξη της Ιστορίας, τη διαμόρφωση υποταγμένων νέων ανθρώπων. Οφείλουν να έχουν ασίγαστό μίσος για το φασισμό. Ασίγαστο πόλεμο με τη ναρκω-κουλτούρα.

• Προετοιμάζουμε τους γονείς για τις αντιεκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις, αποκαλύπτουμε τους εμπνευστές και τις μύχιες σκέψεις του διαφοροποιημένου σχολείου με πλούτο αποδείξεων που ούτως ή άλλως προσφέρει κάθε μέρα η ζωή. Πέρα όμως από την εμπειρία της καθημερινότητας, φροντίζουμε ώστε να μπολιάζεται η σκέψη και συνείδηση των γονιών με τις ιδέες της ταξικής πάλης, του διεθνισμού, αλλά και με την αξία της μόρφωσης, της γνώσης. Χωρίς αυτά, η δουλειά μας δεν θα πηγαίνει μακριά, θα έχει κοντά ποδάρια.
• Συντονίζουμε την οργανωμένη ΑΝΥΠΑΚΟΗ ΣΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΟΥΣ, με πολύμορφες δράσεις, με καλύτερη οργάνωση, μεγαλύτερη συμμετοχή, αύξηση της ικανότητας, της διάθεσης για προσφορά. Να επιμείνουμε να βάζουμε τα θέματα της Παιδείας στο κέντρο των αιτημάτων του λαϊκού κινήματος. Μόνοι μας μέσα στους τέσσερις τοίχους του σχολείου, χωρίς επαφή με τις λαϊκές επιτροπές, τα ταξικά σωματεία, τα αγωνιστικά και ριζοσπαστικά προσανατολισμένα 15μελή, είμαστε -στην καλύτερη των περιπτώσεων- «ρομαντικοί αυτόχειρες».
• Συμβάλλουμε ώστε η αλληλεγγύη να εκφραστεί μέσα στο σχολείο και στη γειτονιά, χωρίς «φιλάνθρωπους», εκκλησίες και ΜΚΟ, ως μέρος του αγώνα για διεκδίκηση και όχι ως μιζέρια.
• Συμβάλουμε με το προσωπικό μας παράδειγμά στην ανάπτυξη των αξιών του αγώνα και της διεκδίκησης, έτσι που οι νέοι άνθρωποι να αποκτούν τη βαθιά πεποίθηση ότι μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο, στη διαμόρφωση ενός πόλου με πολιτιστικό και πολιτισμικό χαρακτήρα, αναδεικνύοντας καλά κρυμμένες ή και δυσφημισμένες αλήθειες και αξίες.

Οσοι θέλουμε να ζήσουν τα παιδιά μας σ' έναν καλύτερο κόσμο. Οφείλουμε να συντονίσουμε τα βήματά μας μαζί τους και να διεκδικήσουμε την Παιδεία και την κοινωνία των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.