Με αφορμή την ημερομηνία γέννησης της Μαρίας Κάλλας (Νέα Υόρκη, 2 Δεκεμβρίου 1923 - Παρίσι 16 Σεπτέμβρη 1977), η εκπομπή «Ποιητική Αδεία» που επιμελείται και παρουσιάζει ο Γιώργος Μηλιώνης, την Κυριακή 1-3 μ.μ. στον 902 ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΣΤΑ FM, θα επιχειρήσει να προσεγγίσει τις ρίζες της όπερας, σε συνδυασμό με τα τεράστιας σημασίας ιστορικά γεγονότα της εποχής από τη γέννησή της έως την περίοδο της κλασικής της ανάπτυξης.

Κάθε της μελωδικό «μέτρο» δεν είναι μόνο μια υψηλότατη αισθητική απόλαυση, αλλά ταυτόχρονα είναι και μια αφορμή για να στραφεί η σκέψη σε μια συγκεκριμένη περίοδο της ανθρώπινης Ιστορίας που ξεκινά στο δεύτερο μισό του 15ου αιώνα.

Σε μια πολύ ειδική μορφή αντανάκλασης της κίνησης της κοινωνικής πραγματικότητας στην όπερα, στην Τέχνη εν γένει, αλλά και στον τρόπο που αυτή με τη σειρά της συνέβαλε στην οργάνωση της κοινωνικής συνείδησης, θα ανιχνεύσουμε την εποχή, που οι βασιλιάδες με τη στήριξη των αστών των πόλεων συνέτριψαν τη δύναμη των φεουδαρχών, την εποχή που δημιουργήθηκαν οι μεγάλες μοναρχίες και στα πλαίσια των οποίων γεννήθηκαν τα νεότερα ευρωπαϊκά έθνη και η νεότερη αστική κοινωνία.

Αν ανασηκώσουμε λίγο το «πέπλο» της μουσικής, πίσω από τα κόρνα και τις άρπες, πίσω από τους ύμνους στο θεό, θα μας αποκαλυφθούν όχι μόνο οι πόλεμοι αστών και ευγενών, αλλά και οι εξεγέρσεις των χωρικών - κινήματα που προανήγγειλαν τους επερχόμενους ταξικούς αγώνες της αστικής κοινωνίας - κάθε μελωδία της είναι η μουσική «υπόκρουση» μιας εποχής κοινωνικής «προετοιμασίας» όλων των όρων για την εμφάνιση του σύγχρονου προλεταριάτου με την κόκκινη σημαία της επανάστασης στα χέρια του.

Την ίδια ώρα που η μουσική ανυψωνόταν, στις βάσεις της κοινωνίας συντριβόταν η πνευματική δικτατορία της εκκλησίας, αναπτυσσόταν η νεότερη έρευνα της φύσης σε όλες τις εκδηλώσεις της, έμπαιναν τα θεμέλια για την ιλιγγιώδη ανάπτυξη της φιλοσοφίας.

Από τη «Δάφνη» του Τζιάκομο Πέρι και τον «Ορφέα - μύθο μελοποιημένο» του Κλαούντιο Μοντεβέρντι ως τον «Φιντέλιο» του Λούντβιχ βαν Μπετόβεν, το μουσικό «μοτίβο» της εποχής ήταν το σπάσιμο των δεσμών που αλυσόδεναν την ελεύθερη σκέψη, ήταν τα γιγάντια βήματα μιας ιστορικής εποχής που, όπως έγραψε ο Φρίντριχ Ενγκελς στη «Διαλεκτική της Φύσης» χρειαζόταν γίγαντες και γέννησε γίγαντες, γίγαντες σε δύναμη σκέψης, πάθους και χαρακτήρα, σε καθολικότητα και πολυμάθεια, οι οποίοι ταυτόχρονα, και αυτό ήταν το σπουδαιότερο, δρούσαν μέσα στα κινήματα του καιρού τους, στον πρακτικό αγώνα, άλλος με το λόγο, άλλος με την πέννα, άλλος με το σπαθί, συχνά και με τα δύο και ήταν αυτό που τους έκανε ακέραιους ανθρώπους.