«Πες μου μαμά, γιατί τάχα να πεινάμε;»: Το ερώτημα που ο σπουδαίος συγγραφέας Εμίλ Ζολά βάζει στα χείλη της μικρής του λογοτεχνικής ηρωίδας, επέλεξε ο Σύλλογος Γυναικών Κερατσινίου «Η Στοργή του Παιδιού» ως τίτλο για την εκδήλωση που πραγματοποίησε την περασμένη Δευτέρα, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα του Παιδιού (11 Δεκέμβρη).

Η Εύη Κοντόρα, συγγραφέας βιβλίων για παιδιά και νέους και μέλος του προεδρείου της ΟΓΕ, θύμισε στην ομιλία της μια σειρά παγωμένες πρωτοχρονιές, «στολισμένες» με τη φτώχεια και τα βάσανα των λαϊκών οικογενειών και των παιδιών τους, που αποτυπώθηκαν στο έργο λογοτεχνών, για να φτάσει στη σημερινή πραγματικότητα: «Μπροστά στο κατώφλι του 2013, στην Ελλάδα του σήμερα, τα πεινασμένα βλέμματα δε βρίσκονται πια μέσα στις λογοτεχνικές σελίδες του χθες, ούτε σε αφίσες από τριτοκοσμικές περιοχές, αλλά ανήκουν σε παιδιά που περνούν δίπλα μας, που λιποθυμούν από υποσιτισμό στο κοντινό σχολείο, που μένουν μέσα στα σπίτια μας, είναι με δυο λόγια τα δικά μας παιδιά». Πρόσθεσε πως όλο και περισσότερα παιδιά αντιμετωπίζουν την πείνα, ζουν χωρίς ρεύμα, μένουν χωρίς θέρμανση στο σπίτι αλλά και στο σχολείο τους.

«Στις 20 Νοεμβρίου και στις 11 Δεκεμβρίου», συνέχισε, «τα παιδιά - υποτίθεται - έχουν την τιμητική τους. Είναι οι Παγκόσμιες Ημέρες για τα Δικαιώματα του Παιδιού και για το Παιδί, αντίστοιχα». Με δεδομένο ότι οι ημέρες αυτές γίνονται ευκαιρία για την προβολή «φιλανθρωπικών» δραστηριοτήτων, για δακρύβρεχτες περιγραφές της κατάστασης, για αποπροσανατολιστικές συμβουλές και ρητορείες που απευθύνονται στους γονείς, τόνισε πως μπροστά στους κινδύνους και τις κακουχίες που απειλούν τα παιδιά «χρειάζεται να προσφέρουμε τη δράση μας, και μάλιστα την καθημερινή, συλλογική, ακαταπόνητη και ανυποχώρητη, σε ταξική κατεύθυνση δράση».

Στη συνέχεια, το λόγο πήρε ο Κυριάκος Ιωαννίδης, κοινωνιολόγος και μέλος του Τμήματος Παιδείας της ΚΕ του ΚΚΕ και της συντακτικής επιτροπής του περιοδικού «Θέματα Παιδείας». Στάθηκε στην ανάγκη να βοηθούν οι γονείς, όχι μόνο με όσα λένε αλλά και με όσα πράττουν, τα παιδιά να αντιληφθούν την κρίση ως «φαινόμενο που μπορεί να αντιμετωπιστεί συλλογικά, αγωνιστικά μέσα από τους αγώνες του λαϊκού κινήματος». «Μόνο σε μια τέτοια κατεύθυνση», εξήγησε, «μπορεί να αντέξει κάποιος τις δυσκολίες της κρίσης, τις ματαιώσεις των παιδικών ονείρων, να βρει κουράγιο για τη συνέχεια αλλά και κυρίως να γεμίζει τη δύσκολη καθημερινότητα με αυτό το πράγματι αναγκαίο στοιχείο της διαπαιδαγώγησης που είναι η χαρά».

Σχολίασε τις δυσκολίες που συναντούν οι γονείς στην προσπάθεια να μιλήσουν με τα παιδιά τους για τα προβλήματα: «Γνωρίζουμε ότι το να μιλήσεις στα παιδιά σου για την κρίση απαιτεί χρόνο, νηφαλιότητα, ίσως και κουράγιο για να μπορέσεις με ηρεμία να εξηγήσεις ό,τι μπορεί το παιδί να καταλάβει και ό,τι μπορείς εσύ να τους εξηγήσεις. Για το παιδί όμως, γονιός δεν είσαι μόνο στην άμεση σχέση μαζί του, τη στιγμή που μιλάς μαζί του, που το συμβουλεύεις. Το παιδί διαπαιδαγωγείται σε κάθε στιγμή από σας ακόμα κι όταν δεν είστε σπίτι μαζί του», ανέφερε και προέτρεψε τις μητέρες: «Οργανώστε έτσι τη δική σας ζωή και τη ζωή του παιδιού σας ώστε από παντού να απορρέει η σημασία της συλλογικής δράσης».

Στη συζήτηση που ακολούθησε εκφράστηκε ο προβληματισμός μαμάδων και γιαγιάδων: Πώς μπορείς να εξηγήσεις σε ένα μικρό παιδί, το οποίο μάλιστα δέχεται καθημερινά καταιγισμό από διαφημίσεις, ότι φέτος θα είναι λίγα τα δώρα ή ότι μπορεί να μην υπάρχουν καθόλου; Οι απαντήσεις δόθηκαν από τις ίδιες τις γυναίκες και την πείρα τους. «Οταν δεν έχουν λεφτά ο μπαμπάς και η μαμά θα πάρουμε το γάλα, γιατί αυτό λείπει από το ντουλάπι, όταν μας περισσεύουν λίγα μπορείς να πάρεις κάτι μικρό, αν μας περισσεύουν περισσότερα θα πάρεις κάτι μεγαλύτερο»: Με τρόπο απλό και ειλικρινή απευθύνεται μια από αυτές στα παιδιά της, 5 και 7 ετών. Αυτά δείχνουν με τη σειρά τους κατανόηση και ωριμότητα, που τους επιτρέπει να μη θαμπώνονται από τα ράφια και τις βιτρίνες των πολυκαταστημάτων. Ανάλογα παραδείγματα έχουν να αναφέρουν και άλλες μητέρες. Οπως λένε, αυτό που βοηθάει τα παιδιά από τη μια να καταλάβουν την κατάσταση και από την άλλη να μη νιώθουν θλίψη και απογοήτευση, είναι το γεγονός ότι βλέπουν τους γονείς τους να παλεύουν, κατανοούν ότι παλεύουν και για αυτά.

Σε μια ανάλογη πρωτοβουλία, ο Σύλλογος Γυναικών Λιβαδειάς, συζήτησε, πριν μια περίπου βδομάδα, για την παρέμβαση των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης στην ανάπτυξη της προσωπικότητας των παιδιών. Το κάλεσμα του Συλλόγου βρήκε θετική ανταπόκριση στις μητέρες, που παρακολούθησαν την εκδήλωση, πήραν μέρος στη συζήτηση και πρότειναν να συνεχιστούν οι πρωτοβουλίες αυτές τόσο στα πλαίσια της ΟΓΕ, όσο και στους συλλόγους γονέων στα σχολεία.

Η Εύη Κοντόρα ανέφερε σχετικά με το ρόλο των ΜΜΕ: «Κάποια παιδιά βλέπουν άλλα παιδιά να μαγειρεύουν στην τηλεόραση αστακό, όταν στο δικό τους τσουκάλι δεν υπάρχει ούτε κουρκούτι. Ορισμένα παρακολουθούν συνομηλίκους τους να παίρνουν μέρος σε διαγωνισμούς ταλέντων, όταν τα ίδια δεν ξέρουν αν θα μπορέσουν καν να συνεχίσουν το σχολείο. Και μερικά από τα παιδιά δεν βλέπουν τίποτα, γιατί απλούστατα τους έχουν κόψει το ρεύμα».

Μπροστά στις δυσκολίες που βιώνει κάθε λαϊκή οικογένεια τόνισε πως «δεν πρέπει να παραιτηθούμε από τα παιδιά μας, φροντίζοντας μονάχα για το ψωμί. Στην πραγματικότητα, όσο λιγότερο είναι το ψωμί, τόσο μεγαλύτερη είναι η ανάγκη για τροφή πνευματική και για στήριξη ψυχική. Δηλητηριασμένα από τα νοσηρά πρότυπα που για τόσα χρόνια τους είχαν επιβληθεί, τα παιδιά χρειάζονται άμεσα το αντίδοτο, αφού οι κίνδυνοι καθημερινά μεγαλώνουν».

Οσον αφορά το «αντίδοτο» αυτό, ξεκαθάρισε πως η ΟΓΕ δεν είναι υπέρμαχος των ατομικών λύσεων: «Το αντίδοτο που εμείς προτείνουμε είναι ακριβώς το αντίθετο: να απομακρύνουμε τα παιδιά από τις βλαβερές επιλογές της ατομικής λύσης που τους προτείνονται από το σύστημα. Τα κάλπικα όνειρα, το προσωρινό βόλεμα, ο ατομικός μικρόκοσμος πρέπει επιτέλους να απομυθοποιηθούν. Να αντικατασταθούν από το όραμα μιας κοινωνίας όπου οι ελπίδες μετουσιώνονται πάντοτε σε συλλογική δράση και ποτέ σε μάταιη προσδοκία κάποιας μεταφυσικής παρέμβασης. Εχουμε χρέος απέναντι στα παιδιά μας ν' ακολουθήσουμε αυτό το όνειρο. Και με το παράδειγμά μας να τα πείσουμε ότι, παρά τις σκληρές μάχες που θα δώσουν, κυρίως όμως χάρη σε αυτές, θα έχουν το προνόμιο να ζήσουν τα μεγάλα γεγονότα της εποχής τους και να συμβάλουν με τη δράση τους στο χτίσιμο του καινούργιου κόσμου που έρχεται».