Το Αρχείο της ΕΡΤ, τιμώντας τη μνήμη του ποιητή και πεζογράφου Κώστα Βάρναλη (16 Δεκέμβρη 1974) ψηφιοποίησε και παρουσιάζει μέσω των ιστοσελίδων www.ert-archives.gr και www.ert.gr το ντοκιμαντέρ - αφιέρωμα της Μαίρης Κατσούρη «Αφιέρωμα στον Κώστα Βάρναλη - 100 χρόνια από τη γέννησή του», παραγωγής 1984.

Το ντοκιμαντέρ, μια συμπαραγωγή της ΕΡΤ και της Βουλγαρικής Τηλεόρασης, καταγράφει τη ζωή και το πολύπλευρο συγγραφικό έργο του Κ. Βάρναλη, με έμφαση στα έργα - σταθμούς της ποιητικής του παραγωγής. Πτυχές του έργου και της προσωπικότητάς του φωτίζουν, μεταξύ άλλων, ο ποιητής Γιάννης Ρίτσος, ο κριτικός λογοτεχνίας και ποιητής Γιάννης Δάλλας, οι πανεπιστημιακοί Δημήτρης Μαρωνίτης και Παναγιώτης Μουλλάς, καθώς και η ανιψιά του Popi Mutafova Barna.

Για την εκπομπή πραγματοποιήθηκαν γυρίσματα στη Βουλγαρία και σε όλες τις περιοχές στις οποίες έζησε ο Κ. Βάρναλης, ενώ προβάλλεται σπάνιο οπτικοακουστικό υλικό από το προσωπικό του αρχείο. Παρατίθενται πληροφορίες σχετικά με τα νεανικά του χρόνια, τις σπουδές του στην Αθήνα, τη συμμετοχή του στο κίνημα του δημοτικισμού, τη σταδιοδρομία του ως εκπαιδευτικού και την επαφή του με τις μαρξιστικές ιδέες. Παράλληλα, γίνεται ιδιαίτερη μνεία στα έργα του «Φως που καίει», «Σκλάβοι Πολιορκημένοι», το δοκίμιό του «Ο Σολωμός χωρίς μεταφυσική» - την πρώτη συστηματική εφαρμογή της μαρξιστικής μεθόδου στον τομέα της λογοτεχνικής κριτικής - και «Αληθινή απολογία του Σωκράτη». Επίσης, γίνεται αναφορά στο μεταφραστικό του έργο, την αρθρογραφία του, καθώς και στη βράβευσή του με το Βραβείο «Λένιν» για την Ειρήνη το 1959.

Ο Κώστας Βάρναλης, σε εκδήλωση στη Μόσχα, όταν τιμήθηκε με το Βραβείο «Λένιν» για την Ειρήνη, απαντώντας στην κατηγορία ότι ανήκει στη «στρατευμένη Τέχνη», είχε πει: «...το δόγμα "η Τέχνη δεν κάνει πολιτική" διαψεύδεται από τα πράγματα. Ο Αριστοφάνης, ο Ντάντες, ο Θερβάντες, ο Ζολά, ο Τολστόι κάνουνε πολιτική. Πολιτική κατά των "κακώς κειμένων". Πολιτική έξω απ' τα δόντια. Ποιος μυθολόγος της εξωπολιτικής Τέχνης θα 'χει το κουράγιο να υποστηρίξει πως αυτοί οι ήλιοι του πνευματικού στερεώματος δεν είναι μέγιστοι δημιουργοί του λόγου; Να, λοιπόν, μια απόδειξη πως η Τέχνη μπορεί να κάνει πολιτική, χωρίς να πάψει να 'ναι Τέχνη και μάλιστα τρισμεγάλη. Ζήτημα, λοιπόν, υπάρχει μόνο για το ποια πολιτική δίνει ζωή και δύναμη στην Τέχνη και την απλώνει στο χώρο και στο χρόνο και ποια πολιτική τη χαλάει, τη σκοτώνει και τη μεταβάλλει σε καπνό χωρίς φλόγα...».