«Ο συνολικός πλούτος όλων των αμερικανικών νοικοκυριών υπολογίζεται σε περισσότερα από 60 τρισ. δολάρια και βρίσκεται συγκεντρωμένος σε πολύ λίγα χέρια. Σύμφωνα με συντηρητικούς υπολογισμούς (...) περίπου 2% αυτού του πλούτου (1,2 τρισ.) κληρονομείται κάθε χρόνο. Ωστόσο, η εφορία συγκεντρώνει κάθε χρόνο μόλις το 1% του παραπάνω ποσού (1,2 δισ. δολάρια) από φόρο ακίνητης περιουσίας και δωρεών». Αν έχουν κάποια αξία τα παραπάνω στοιχεία, που παραθέτει σε άρθρο του στο «Ρόιτερς» ο Λ. Σάμερς, πρώην υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης Μπ. Κλίντον, είναι ακριβώς ότι επιβεβαιώνουν την πασίγνωστη αλήθεια ότι η φοροδιαφυγή - φοροαποφυγή του κεφαλαίου είναι νόμιμη. Αυτός, άλλωστε, είναι και ο τίτλος του άρθρου, που δεν πρέπει να διαφεύγει ότι γράφτηκε, για να εξυπηρετήσει συγκεκριμένες σκοπιμότητες, στο πλαίσιο της κόντρας που διεξάγεται αυτόν τον καιρό στις ΗΠΑ για τη διαχείριση των δημοσιονομικών προβλημάτων. Προκαλεί, άλλωστε, η υποκρισία του αρθρογράφου, όταν αναρωτιέται δήθεν αγανακτισμένος «γιατί επιτρέπεται σε μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες να τοποθετούν τη μερίδα του λέοντος από το εισόδημα που αποκομίζουν στο εξωτερικό σε μικρές χώρες με χαμηλό φορολογικό συντελεστή όπως οι Βερμούδες, η Ολλανδία, η Ιρλανδία;», πολύ περισσότερο που ο ίδιος και η κυβέρνηση Κλίντον είχαν πάρει συγκεκριμένα μέτρα, για να ενισχύσουν την «ελευθερία κίνησης των κεφαλαίων». Παρόλα αυτά, το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγει ανταποκρίνεται πλήρως στην πραγματικότητα: «Εχει παρατηρηθεί ότι τα μεγαλύτερα σκάνδαλα δεν αφορούν σε παράνομες πράξεις που κάνουν οι άνθρωποι, αλλά σε πράγματα που κάνουν εντελώς νόμιμα». Μόνο που τη νομιμότητα τη θεσπίζουν οι κυβερνήσεις που υπηρετούν τους μονοπωλιακούς ομίλους και αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει αν δεν ανατραπεί η εξουσία των μονοπωλίων.