Ο Ταραντίνο δανείζεται την ιδέα του «Τζάνγκο», του ήρωα στο γουέστερν σπαγγέτι του Κορμπούτσι του 1966, ως τιμωρού και ξαναλουστράρει τη λάμψη του, αρθρώνοντας «λόγο» πανέξυπνα αλληγορικό, ουσιαστικό και συγκροτημένο, σχεδόν... επαναστατικό. Ο Τζάνγκο, νέγρος δούλος (με διαστάσεις στην προοπτική, σημερινού «δούλου» του 21ου αιώνα), συνειδητοποιώντας ότι δεν έχει να χάσει παρά τις αλυσίδες του, δεν ψάχνει για σωτήρες, υιοθετεί το κόκκινο χρώμα για δική του δύναμη, το κόκκινο όπως το πάθος και το αίμα που καίει και πυρπολεί τα πάντα... Μην τη χάσετε!!!