Κλιμακώνεται η ένταση στο Πακιστάν, στο πλαίσιο του «ακήρυχτου» πολέμου που βιώνει η χώρα ως αποτέλεσμα της αμερκανο - ΝΑΤΟικής κατοχής στο γειτονικό Αφγανιστάν, του οποίου θεωρείται η φυσική συνέχεια. Οι βίαιες επιθέσεις που γίνονται όλο και συχνότερες στο Πακιστάν, παίρνουν και θρησκευτικό χαρακτήρα, ενώ συνεχίζονται τα χτυπήματα των Ταλιμπάν, καθώς και των αμερικανικών κατοχικών δυνάμεων του Αφγανιστάν. Στο ίδιο πλαίσιο συνεχίζει τις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις του και ο πακιστανικός στρατός, με στόχο «μαχητές των Ταλιμπάν» και ομάδες που σχετίζονται με την «αλ Κάιντα», με αποτέλεσμα τελικά ο λαός της χώρας να αιματοκυλίζεται καθημερινά, σε περιστατικά που επί της ουσίας αξιοποιούνται και εξυπηρετούν τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα.

Οι πρόσφατες σφαγές στο Πακιστάν, εμφανίζονται να έχουν θρησκευτικό υπόβαθρο και στόχο τους πληθυσμούς σιιτών, οι οποίοι στοχοποιούνται από σουνίτες, στους οποίους ανήκουν και οι Ταλιμπάν. Ο κύκλος του αίματος για το 2012 άρχισε με μπαράζ βομβιστικών επιθέσεων, στην περιοχή της Κουέτα και στη Μιγκνόρα, στα μέσα Γενάρη, με στόχο σιίτες. Στις συγκεκριμένες επιθέσεις που έγιναν σχεδόν ταυτόχρονα σε τρία διαφορετικά σημεία, έχασαν τη ζωή τους 120 άνθρωποι, πάνω από 200 τραυματίστηκαν και ήταν οι πλέον αιματηρές τέτοιου είδους. Η σουνιτική οργάνωση που ανέλαβε την ευθύνη, η Λασκάρ ε Τζανγκβί, θεωρείται ότι έχει στενές σχέσεις με τους Ταλιμπάν.

Αντίστοιχες -αλλά όχι τόσο πολύνεκρες επιθέσεις- αποκτούν ιδιαίτερη συχνότητα στο Πακιστάν, με στόχο κυρίως τεμένη σιιτών, ιδιαίτερα μετά την προσευχή της Παρασκευής, με πλέον πρόσφατο παράδειγμα το χτύπημα της περασμένης βδομάδας, όπου περισσότεροι από 21 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους και δεκάδες τραυματίστηκαν. Η λεγόμενη θρησκευτική βία, που είναι φανερό ότι υποδαυλίζεται, έχει σαν αποτέλεσμα να αποκτούν βάση στο λαό, που νιώθει ότι απειλείται από έναν ακόμα κίνδυνο, τα αιτήματα προς το στρατό να καταλάβει τις περιοχές όπου σημειώνονται για να επιβληθεί, υποτίθεται, «ηρεμία». Ενας πληθυσμός που βρίσκεται υπό διωγμό θεωρεί ότι προστατεύει τη ζωή του, με ένα στρατιωτικό καθεστώς, ενώ οι Ταλιμπάν επίσης αξιοποιούν το αίτημα για να επιστρέψουν με ακόμα πιο αποφασιστικά χτυπήματα, δημιουργώντας άσβεστες εστίες πολέμου.

Παράλληλα, ο πακιστανικός στρατός κάθε άλλο παρά θεματοφύλακας της «ασφάλειας» είναι στη χώρα, καθώς είναι σε άμεση συνεργασία με τις αμερικανικές κατοχικές δυνάμεις στο γειτονικό Αφγανιστάν, λαμβάνει εντολές και πραγματοποιεί συνεχώς «εκκαθαριστικές επιχειρήσεις», ιδιαίτερα στις περιοχές των φυλών, που θεωρούνται προπύργιο των Ταλιμπάν. Ο στρατός έχει δημιουργήσει εδώ και χρόνια συνθήκες πολέμου στις συγκεκριμένες περιοχές της χώρας, με αποτέλεσμα μαζικό μεταναστευτικό κύμα, αφού οι κάτοικοι αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους, προσπαθώντας να αποφύγουν την εμπόλεμη ζώνη, αναζητώντας ασφαλέστερα καταφύγια, επί ματαίω, καθώς η βία διαχέεται σε όλη τη χώρα. Στο έργο του στρατού, συνεπικουρούν και οι αμερικανικές κατοχικές δυνάμεις του Αφγανιστάν, που συνεχίζουν επί σειρά ετών τα χτυπήματα με μη επανδρωμένα αεροσκάφη, στα σύνορα με το Αφγανιστάν, στοχοποιώντας επίσης τις περιοχές των φυλών και χαρακτηρίζοντας μονίμως τα εκατοντάδες θύματά τους ως «μαχητές των Ταλιμπάν», έστω και αν πολλές φορές πρόκειται για άμαχους. Φυσικά η ταυτότητα των νεκρών δεν επιβεβαιώνεται ποτέ και οι επιθέσεις δικαιολογούνται, στο πλαίσιο του ιμπεριαλιστικού πολέμου του Αφγανιστάν, προκειμένου να «εξαρθρωθούν» οι «δυνάμεις των Ταλιμπάν», που πλήττουν τα κατοχικά στρατεύματα, στο όνομα πάντα των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων.

Την ίδια στιγμή, οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ κατηγορούν τις μυστικές υπηρεσίες του Πακιστάν για συνεργασία και ενίσχυση των ομάδων των Ταλιμπάν, που στην πραγματικότητα οι ίδιες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις εξέθρεψαν εναντίον του λαϊκού κινήματος και της προσπάθειας της δημιουργίας Λαϊκής Δημοκρατίας στο Αφγανιστάν που στηρίχτηκε από το τότε σοσιαλιστικό στρατόπεδο για να ξεκολλήσει από το σκοταδισμό. Οι σημερινοί πολέμιοι των Ταλιμπάν, ήταν εκείνοι που τους οδήγησαν αρχικά στο Πακιστάν, εξοπλίζοντας και εκπαιδεύοντας τους, δημιουργώντας τούς μέχρι σήμερα δεσμούς με τις μυστικές υπηρεσίες και τις δυνάμεις ασφαλείας του Πακιστάν. Γεγονός που αποδεικνύει για ακόμα μία φορά το μέγεθος της υποκρισίας του ιμπεριαλιστικού πολέμου, στην περιοχή.

Απειλή για τη ζωή του λαού του Πακιστάν είναι και οι Ταλιμπάν, καθώς με αιχμή το Αφγανιστάν, αλλά και τις θρησκευτικές διαφορές πραγματοποιούν συνεχείς επιθέσεις στη χώρα. Στο πλαίσιο της σκοταδιστικής προπαγάνδας του μουσουλμανικού νόμου και του «ιερού πολέμου», θύματα γίνονται μεταξύ άλλων και ιατρικές ομάδες, που προσπαθούν να προωθήσουν στοιχειωδώς κάποια προγράμματα προληπτικής ιατρικής, όπως η προσπάθεια εμβολιασμού για την πολιομυελίτιδα, που έχει βρεθεί στο στόχαστρο των «μαχητών». Σε αυτό συμβάλλει φυσικά και η πολιτική των πολυεθνικών φαρμακευτικών, που χρησιμοποιούν τους λαούς των λεγόμενων «αναπτυσσόμενων χωρών» ως πειραματόζωα, ή διαθέτουν φάρμακα με φτηνό κόστος παραγωγής σε δυσθεώρητες τιμές, με αποτέλεσμα η προπαγάνδα των Ταλιμπάν να βρίσκει έδαφος και να αναπτύσσεται.

Στο στόχαστρο των αποκαλούμενων «μαχητών» μπαίνουν, πλην των στρατιωτικών στόχων και τα κορίτσια που επιλέγουν να μορφωθούν, με συχνές και ιδιαίτερα σοβαρές επιθέσεις εναντίον τους, που τρομοκρατούν ακόμα περισσότερο τους γονείς οι οποίοι συχνά θυσιάζουν την Παιδεία για τη ζωή των παιδιών τους.

Το μόνο που δε δείχνει να εμποδίζεται σε ένα τέτοιο κλίμα είναι τα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών που επιβάλλουν τόσο τη διαιώνιση της κατοχής στο Αφγανιστάν, όσο και την υποκίνηση της έντασης στο Πακιστάν, προκειμένου να δικαιολογείται η παρουσία τους για την «σταθερότητα της περιοχής». Επίσης, κερδισμένη βγαίνει η ντόπια αστική τάξη.

Σε αυτή τη βαρβαρότητα ο λαός της χώρας, ζει στην απόλυτη ένδεια, πρόσφυγας στην ίδια του την πατρίδα, μόνιμα κυνηγημένος. Ο πόλεμος, οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και η σκληρή αντιλαϊκή οικονομική πολιτική της κυβέρνησης του Ισλαμαμπάντ, έχουν σαν αποτέλεσμα ο λαός της χώρας να φτάνει ακόμα και σε ακραίες λύσεις για την επιβίωσή του. Στο Πακιστάν της ανεργίας, της ένδειας και του πολέμου, ανθεί το εμπόριο οργάνων ως μία κοινή πρακτική, για την εξασφάλιση κάποιων χρημάτων, με τους «δότες» να σφαγιάζονται κυριολεκτικά σε ιδιωτικές κλινικές για ελάχιστα χρήματα, τα οποία δε λύνουν κανένα τους πρόβλημα. Στην συνέχεια δε, η κυριολεκτική αυτή θυσία αίματος, τους εμποδίζει να εργαστούν, αφαιρώντας τους σημαντικές δυνάμεις.

Μόνος δρόμος για το λαό της χώρας είναι να δώσει αποφασιστική μάχη ενάντια στην ιμπεριαλιστική επέμβαση και τους ντόπιους δυνάστες, ενάντια και στο σκοταδισμό των Ταλιμπάν. Αλληλεγγύη τόσο στο Αφγανιστάν όσο και στο Πακιστάν, οφείλουν και οι υπόλοιποι λαοί, που πρέπει να απαιτήσουν τον τερματισμό των ιμπεριαλιστικών πολέμων και να συνεχίσουν ασταμάτητα την πάλη ενάντια στην εξουσία των μονοπωλίων.