Δομή που αντανακλά τις νέες ανάγκες του κεφαλαίου στον πολιτισμό, δηλαδή την επιτάχυνση της εμπορευματοποίησης της πολιτιστικής κληρονομιάς, με το κράτος ως «μάνατζερ», προωθεί η συγκυβέρνηση, με το σχέδιο νέου οργανογράμματος της Γενικής Γραμματείας Πολιτισμού, όπως ονομάζεται σήμερα το ΥΠΠΟ μετά τη συγχώνευσή του με το υπουργείο Παιδείας.

Οπως προκύπτει από τις αντιδράσεις των εργαζομένων στο υπουργείο (Σύλλογος Ελλήνων Αρχαιολόγων, ΠΟΕ - ΥΠΠΟ): Δεν υπάρχουν οργανικές θέσεις, άρα οι εργαζόμενοι φοβούνται απολύσεις. Ο τρόπος συγχώνευσης, δηλαδή μείωσης, των υπηρεσιών θα δυσκολέψει περισσότερο το έργο της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας, ενώ βοηθά και στη δημιουργία «πλεονάζοντος» προσωπικού). Η Νεώτερη Πολιτιστική Κληρονομιά, από Διεύθυνση, υποβιβάζεται σε Τμήμα. Δεν υπάρχει Διεύθυνση Οικονομικού στον πολιτισμό. Ο σύγχρονος πολιτισμός «εξαφανίζεται»: Η σημερινή Γενική Διεύθυνση Σύγχρονου Πολιτισμού - που έχει τις διακριτές Διευθύνσεις Γραμμάτων, Θεάτρου και Χορού, Μουσικής, Κινηματογράφου, Εικαστικών και Κινηματογράφου - θα έχει μόνο τρεις Διευθύνσεις Στρατηγικού Προγραμματισμού, Εφαρμογής Πολιτιστικής Πολιτικής, Εποπτείας και Διαχείρισης.

Εντυπωσιακή είναι η παντελής απουσία από τον Οργανισμό... όλων των Ειδικών Περιφερειακών Υπηρεσιών: Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, Βυζαντινό Μουσείο, Νομισματικό, Επιγραφικό, Αρχαιολογικό Θεσσαλονίκης, Βυζαντινό Θεσσαλονίκης, Εφορία Εναλίων, Σπηλαιολογίας, Αρχαιολογικά Ινστιτούτα... είναι εξαφανισμένα.

Σύμφωνα με την ανακοίνωση της Ομοσπονδίας Εργαζομένων στο ΥΠΠΟ - η οποία δηλώνει την αντίθεσή της στο σχέδιο - «ο υπουργός διαβεβαίωσε ότι δεν πρόκειται να υλοποιηθεί το συγκεκριμένο σχέδιο και η σύνταξη νέου οργανογράμματος θα γίνει με τη συμμετοχή και συνεργασία των εργαζομένων. Υποστήριξε πως το σχέδιο αποτελεί προϊόν υπηρεσιακών παραγόντων του Υπουργείου Διοικητικής Μεταρρύθμισης & Ηλ. Διακ. και όχι του ΥΠΠΟ, συνεπώς δεν αποτελεί πεδίο διαλόγου. Συμπλήρωσε, ακόμα, πως το Σχέδιο Οργανογράμματος του ΥΠΠΟ θα συνταχθεί τις επόμενες ημέρες και εγκαίρως θα ενημερωθεί η ομοσπονδία μας».

Ωστόσο, η πολιτική ηγεσία δεν πείθει, αφού οι εργαζόμενοι ξέρουν πολύ καλά, ότι η απαξίωση της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας και η «αποχώρηση» του κράτους από τη διαχείριση της πολιτιστικής κληρονομιάς προς όφελος του κεφαλαίου είναι διαδικασίες συνειδητές, αποτέλεσμα πολιτικών επιλογών επί τουλάχιστον είκοσι χρόνια, που στοχεύουν στη μετατροπή του πολιτισμού σε πεδίο κερδοφορίας και ιδεολογικής χειραγώγησης.