Το ντοκιμαντέρ επικεντρώνεται στην αμερικανική περίοδο της ζωής και της καριέρας του μεγάλου Ελληνα μουσουργού: από τη θητεία του ως μαέστρος της Συμφωνικής Ορχήστρας της Μινεάπολης κι αργότερα της Φιλαρμονικής της Νέας Υόρκης, έως το θάνατό του κατά τη διάρκεια μιας πρόβας στη Σκάλα του Μιλάνου το Νοέμβρη του 1960.

Ο Δημήτρης Μητρόπουλος συνήθιζε να διευθύνει χωρίς μπαγκέτα, με γυμνά χέρια. Ο αφηγηματικός ιστός του ντοκιμαντέρ βασίζεται σε αρχειακό οπτικοακουστικό υλικό του Μητρόπουλου, καθώς και σε αποσπάσματα από την αλληλογραφία του κατά τις δεκαετίες του 40' και του 50'. Ο Μητρόπουλος συνήθιζε να υπαγορεύει (στην αγγλική γλώσσα) πολλές από τις επιστολές του. Στο φιλμ, ο ηθοποιός Λευτέρης Βογιατζής μελετά την αλληλογραφία και το αρχειακό οπτικοακουστικό υλικό, προσπαθώντας να προσεγγίσει την προσωπικότητα του Μητρόπουλου.

Μέσα από τα ντοκουμέντα αποκαλύπτονται με μοναδικό τρόπο στοιχεία της ζωής και της καριέρας του Ελληνα μαέστρου: Η ιδιοφυία, το ταλέντο και οι επιτυχίες του αλλά και η αγωνία, τα προβλήματα και οι αμφιβολίες ενός μεγάλου ερμηνευτή που θυσίασε την προσωπική του ζωή για να μπορέσει να αφοσιωθεί ολοκληρωτικά στην Τέχνη του. Υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους μαέστρους της Iστορίας. Ο Δημήτρης Μητρόπουλος θαυμάστηκε για τη δύναμη και πρωτοτυπία των ερμηνειών του, διευθύνοντας τις μεγαλύτερες ορχήστρες του κόσμου, ενώ παράλληλα υπήρξε συνθέτης και πιανίστας. Απόλυτα δοσμένος στη μουσική, την οποία υπηρέτησε εξαντλητικά, με ακούραστο πάθος, ο Δ. Μητρόπουλος διηύθυνε πάνω από δύο χιλιάδες συναυλίες. Φημισμένος για τη μοναδική του μνήμη, διηύθυνε πάντοτε - ακόμη και στις δοκιμές - χωρίς παρτιτούρα. Το ρεπερτόριό του υπήρξε ευρύτατο, ενώ σε πάνω από ογδόντα ανέρχονται τα έργα που παρουσίασε σε πρώτη εκτέλεση. Ηταν από τους λίγους μουσικούς, που μπορούν να παίζουν πιάνο διευθύνοντας ταυτόχρονα την ορχήστρα - ίσως ο μοναδικός που έπαιζε και, ταυτόχρονα, διηύθυνε τόσο δύσκολα έργα, όπως το «3ο Κοντσέρτο για πιάνο» του Προκόφιεφ, που σήμανε την απαρχή της λαμπρής διεθνούς πορείας του.