Ο «παππούς», όπως με εκτίμηση και αγάπη αποκαλούσαν τον Γρηγόρη Δανάλη, οι καλλιτέχνες και τεχνικοί του κινηματογράφου και της τηλεόρασης, ζούσε και ανέπνεε για τον κινηματογράφο. Ξεκίνησε κάνοντας διάφορες τεχνικές δουλειές στον κινηματογράφο. Σύντομα, έγινε ηλεκτρολόγος και μηχανικός της προβολής. Παρότι αυτοδίδακτος αναδείχθηκε σε πολυπράγμονα εικονολήπτη, αφήνοντας ανεξίτηλο ίχνος σε τουλάχιστον 80 ταινίες (σε πολλές από αυτές συνεργάστηκε με τον αδελφό του Συρράκο Δανάλη).
Ο «παππούς» πρωτοστάτησε στην ίδρυση της ΕΤΕΚΤ και στους διεκδικητικούς αγώνες του κλάδου. Εμβληματική μορφή της υπήρξε πολλά χρόνια πρόεδρό της. Πηγαία λαϊκός «ρήτορας», ανυποχώρητος συνδικαλιστής, με το παράδειγμά του «δίδαξε», ενθάρρυνε και υποστήριξε νεότερους συναδέλφους του, δίνοντας πολλούς και επιτυχείς αγώνες για τις συνθήκες εργασίας, τις Συλλογικές Συμβάσεις, τα ασφαλιστικά και ιατροφαρμακευτικά δικαιώματά τους. Εκλεγόμενος από την ΕΤΕΚΤ - με την παράταξη της ΕΣΑΚ - διετέλεσε για αρκετά χρόνια γενικός γραμματέας και αντιπρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Θεάματος - Ακροάματος (ΠΟΘΑ), της οποίας, αργότερα, ανακηρύχθηκε σε επίτιμο πρόεδρό της.
Ο Γρηγόρης Δανάλης έχοντας «ζυμωθεί» με τον παλιό ελληνικό κινηματογράφο, όπου οι συνθήκες επέβαλαν σκηνοθετικές και σεναριακές λύσεις, «δίδασκε» στους ομοτέχνους του και πώς να αναπτύσσουν την ικανότητα, την εφευρετικότητα και τη φαντασία τους για την αντιμετώπιση κάθε είδους προβλήματος. Χάρη στην πολύπλευρη γνώση του, με απόφαση του ΥΠΠΟ, επί υπουργίας Μελίνας Μερκούρη, διετέλεσε για αρκετά χρόνια διευθυντής του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.
Ανήκοντας στη γενιά των βετεράνων του παλιού ελληνικού κινηματογράφου, στην εξέλιξη του οποίου συνέβαλε ο οπερατέρ, σκηνοθέτης και παραγωγός - ο θρυλικός «παππούς», με τη χαρακτηριστική γενειάδα του, ο πάντα παρών σε όλες τις φάσεις ολοκλήρωσης μιας ταινίας, σε ανύποπτο χρόνο «απαθανατίστηκε» από τον Προκόπη Δάφνο, μιλώντας του για τη θαυμαστή μετάλλαξη του φωτός σε ταινία.
Η κάμερα του Προκόπη Δάφνου (σκηνοθεσία - διεύθυνση φωτογραφίας - παραγωγή) «ταξιδεύει» σε ένα παρελθόν που σηματοδότησε τη «χρυσή» εποχή του ελληνικού κινηματογράφου. Αφηγήσεις, αποσπάσματα ταινιών και ντοκουμέντα αποκαλύπτουν το πορτρέτο του βραβευμένου Κεφαλλονίτη, ανιχνεύοντας, παράλληλα, την αγωνία και το μεράκι των παλιών κινηματογραφιστών να δώσουν στις αίθουσες προβολής ένα αξιοπρεπές αποτέλεσμα και κάποτε μοναδικό. Ηταν η εποχή που οι τεχνικοί του κινηματογράφου, δουλεύοντας με ελάχιστα μέσα, σε συνθήκες παραγωγής κυριολεκτικά πρωτόγονες, με υποτυπώδη εξοπλισμό, «θαυματουργούσαν», γυρίζοντας, συχνά μια ταινία σε μια μόνον βδομάδα, στην πόλη, στην ύπαιθρο, στο κρύο, στο λιοπύρι, ενώ το τράβελινγκ γινόταν με μια ...κουρελού!
Γι' αυτόν τον σπουδαίο πρωτοπόρο του ελληνικού κινηματογράφου μιλούν γνωστοί ηθοποιοί, κινηματογραφιστές και τεχνικοί που συνεργάστηκαν μαζί του, ενώ το χειμαρρώδη λόγο του ίδιου του «παππού» διακόπτουν αποσπάσματα γνωστών και βραβευμένων ταινιών, που άφησαν εποχή («Λουστράκος» - 1962, «Ουρανός» - 1962, «Ο διωγμός» - 1964, «201 καναρίνια» - 1964, «Η 7η μέρα της δημιουργίας» - 1966 κ.ά.). Συντελεστές του ντοκιμαντέρ είναι και οι: Τζαννέτος Κομηνέας (μοντάζ), Νίκος Ξανθούλης (πρωτότυπη μουσική).