«Σήμερα, ηθοποιοί και θίασοι έχουν πρόβλημα ανεύρεσης δημόσιων σκηνών, θεάτρων και θεατών, εξαιτίας της κρίσης. Οι κυβερνώντες ελέγχουν όσους εκφράζονται μέσω της ειρωνείας και του σαρκασμού, αφού δεν υπάρχει κανένας χώρος για τους ηθοποιούς, ούτε και κοινό...». Ετσι ξεκινάει ο Ντάριο Φο το μήνυμα για τη σημερινή Παγκόσμια Μέρα Θεάτρου, που βρίσκει το Ελληνικό Θέατρο σε αναβρασμό. Δεν φτάνει που τα θέατρα σήμερα δεν μπορούν να συντηρηθούν, ιδιαίτερα τα μικρά δεν μπορούν να επιβιώσουν με τη μείωση των κρατικών επιχορηγήσεων, οι ηθοποιοί, στο μεγαλύτερο ποσοστό είναι άνεργοι (πάνω από 90%) και όσοι δουλεύουν αμείβονται με ψίχουλα καθώς οι συλλογικές συμβάσεις καταστρατηγούνται, νέες δεν υπογράφονται γιατί οι θεατρικοί επιχειρηματίες προτείνουν εξευτελιστικούς μισθούς, εμφανίζεται τώρα και η απειλή λουκέτου σε πάρα πολλά θέατρα, μερικά εξ αυτών «ιστορικά».

Συναγερμός έχει χτυπήσει από την περασμένη Πέμπτη σε αρκετά γνωστά θέατρα της Αθήνας όταν άρχισαν να τους επιδίδονται έγγραφα από το Δήμο Αθηναίων (από τη Διεύθυνση Εμπορίου και Ανάπτυξης, Τμήμα Θεαμάτων και λοιπών χώρων), τα οποία ανακοίνωναν τη «σφράγιση του θεάτρου που λειτουργεί χωρίς άδεια», εντός του μηνός Απριλίου. Ο αντιδήμαρχος Γιώργος Αναγνωστόπουλος προτίθεται μάλιστα «να φέρει εις πέρας το θέμα», αναγγέλλοντας ότι επόμενος στόχος του δήμου θα είναι τα bar theatre. Η όλη επιχείρηση δημιουργεί εύλογα ερωτηματικά για το πού αποσκοπεί. Ποιους εξυπηρετεί; Πόσο στοιχίζει μια άδεια λειτουργίας; Γιατί τώρα;

Ασφαλώς αν πρόκειται για θέματα ασφάλειας πρέπει να παρθούν μέτρα, αλλά αυτό δεν μπορεί να σημαίνει λουκέτο. Πάντως θυμίζουμε ότι ο νόμος περί θεάτρων του Μεταξά (του 1937) που καθορίζει τα των αδειοδοτήσεων, αφήνει ακάλυπτο το μεγαλύτερο μέρος των υπό λειτουργία σύγχρονων σκηνών.