ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ ΤΣΙΡΑΣ. Θεσσαλονίκη. Στη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου του Δήμου Πανοράματος Θεσσαλονίκης στις 22-9-1999, ο δημοτικός σύμβουλος κ. Λυπηρίδης, αναφερόμενος στο θέμα, ποιος πρέπει να θεωρείται αγωνιστής της Εθνικής μας Αντίστασης, είπε ανάμεσα στ' άλλα (και το δημοσίευσε και στον τοπικό Τύπο): «Ο Εμφύλιος ήταν μια πραγματικότητα. Θεωρώ ανήθικο, τα θύματα του Εμφυλίου να βαπτίζονται θύματα της Αντίστασης. Πιστεύω ότι δεν τιμά τη μνήμη τους».

Ολόκληρη η ομιλία του, αλλά και το γραπτό του, διακρίνονταν από μια αντικομμουνιστική μανία. Προσπάθησε δε να χωρίσει σε κατηγορίες τους αγωνιστές της περιόδου 1940-1949, πράγμα που μέχρι σήμερα κανείς, όχι μόνο δεν τόλμησε, αλλά ούτε και σκέφτηκε να κάνει.

Αναφέρομαι σε μερικά ονόματα αγωνιστών του ΔΣΕ: Θεόδωρος Στυλίδης, Λυπηρίδης Δημήτριος, Μαυρομάτης Γρηγόρης, Τσιράς Αριστοτέλης, Σαμονίδης Κίτσος και πολλοί άλλοι.

Στο σύνολο των μαχητών του ΔΣΕ, το 80% ήταν αγωνιστές του Αλβανικού Μετώπου και στη συνέχεια της Εθνικής Αντίστασης -ΕΑΜ, ΕΛΑΣ, ΕΠΟΝ. Πώς λοιπόν ο εν λόγω κύριος θα τους χαρακτήριζε όλους αυτούς τους αγωνιστές; Και όλα αυτά τα κάνει συνειδητά, για να υποβαθμίσει τους αγώνες των συγχωριανών μας. Δεν είπε τίποτα λιγότερο στην ομιλία του, απ' ό,τι μας λέγανε τότε οι μοναρχοφασίστες, όταν μας στέλνανε στα στρατοδικεία, στις φυλακές, εξορίες και εκτελεστικά αποσπάσματα.

Το χειρότερο είναι ότι προσπάθησε να αμφισβητήσει ενώπιον των δημοτικών συμβούλων και των παραβρισκόμενων ότι αμφιβάλλει για το πού και πώς χάθηκαν ή σκοτώθηκαν οι ήρωες συγχωριανοί μας την περίοδο των αντιστασιακών αγώνων. Προσπάθησε δηλαδή να μηδενίσει το αντιστασιακό έργο τους.

Για μένα όλοι τους ήταν παλικάρια, γιατί πολέμησαν ενάντια στους κατακτητές και ντόπιους προδότες, γιατί πολέμησαν για τη δημοκρατία, ελευθερία και προκοπή του τόπου μας.

ΑΝΤΩΝΗΣ ΛΟΡΙΔΑΣ, Νίκαια. Πολύ συχνά βλέπουμε στα κανάλια των τηλεοράσεων, φιέστες πολύχρωμες όπου παίρνουν μέρος κυρίες και κύριοι, άνθρωποι του πλούτου, ακόμη και τιτλούχοι, όπου μεταξύ πλουσίων εδεσμάτων κάνουν «φιλανθρωπία» και συζητούν για το πώς θα σώσουν από την πείνα και το θάνατο εκατομμύρια παιδάκια, κυρίως του τρίτου κόσμου.

Μα είναι τέλεια υποκρισία αυτό που γίνεται και δεν μπορώ να το ανεχθώ. Αυτοί όλοι που παίρνουν μέρος σ' αυτές τις φιλανθρωπικές γιορτές, είναι αυτοί που οδηγούν τους λαούς στους πολέμους μόνο και μόνο για τα κέρδη τους. Είναι αυτοί που αρπάζουν την μπουκιά από το στόμα αυτών των παιδιών και ύστερα βγαίνουν με θράσος, χωρίς ντροπή, σαν σωτήρες που θέλουν δήθεν να τα σώσουν.

Αυτοί οι δήθεν φιλόστοργοι μεγιστάνες σιωπούν όταν γίνονται εγκλήματα, βιασμοί, παιδεραστία εναντίον των παιδιών, που δεν έχουν «στον ήλιο μοίρα». Πολλά σκάνδαλα καλύπτονται στα γρήγορα γιατί από κάτω κρύβονται πολύ μεγάλα ονόματα, ονόματα που φιγουράρουν στις γνωστές συνάξεις «σωτηρίας», που στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτα άλλο από «ξέπλυμα βρώμικου χρήματος».

Γι' αυτό και ο δρόμος των λαών, ιδίως της νεολαίας, είναι η αντίσταση και η πάλη για μια κοινωνία απαλλαγμένη από τη διαφθορά και τη σαπίλα, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, για μια κοινωνία σοσιαλιστική.