Μετά απ' όλα αυτά, που θυμίζουν ολίγον από ΣΥΡΙΖΑ και ΓΣΕΕ στη χώρα μας, τα ινστιτούτα προτείνουν σαν «λύση» την εκπόνηση ενός «σχεδίου Μάρσαλ» βάσει του οποίου η Ελλάδα, η Πορτογαλία, η Ισπανία και η Ιταλία «θα λάβουν μέχρι το 2017 χρηματοδότηση από τα κοινοτικά ταμεία, ύψους 1% του εκάστοτε ΑΕΠ», για να ενισχύσουν τις επενδύσεις τους. Ταυτόχρονα, προτείνουν να υπάρξει επιπλέον διεύρυνση του σχεδίου και για τις «υπόλοιπες χώρες της Ευρωζώνης κατά 1% ετησίως, ώστε έως το 2017 να έχει αυξηθεί η ζήτηση κατά συνολικά 5% του ΑΕΠ», με χρήματα από προϋπολογισμούς των ίδιων των κρατών. Για την υλοποίηση αυτών των μέτρων, προτείνουν την ίδρυση ενός Ευρωπαϊκού Νομισματικού Ταμείου, ενός ταμείου απόσβεσης χρέους και την έκδοση ευρωομολόγων. Κοροϊδεύουν το λαό ότι αν δώσουν χρήμα στο κεφάλαιο και εμπλουτίσουν το μείγμα της διαχείρισης με επεκτατικά μέτρα, τα μονοπώλια θα κάνουν ανάπτυξη και η λαϊκή οικογένεια θα ευημερήσει. Λένε ψέματα. Η έγνοια τους είναι για τους επιχειρηματικούς ομίλους, που ελέω περιοριστικής διαχείρισης στερούνται πόρους για να επενδύσουν τα συσσωρευμένα κεφάλαιά τους και όχι για το λαό, που θα συνεχίσει να υποφέρει είτε με «λιτότητα και ανάπτυξη», είτε με «ανάπτυξη και λιτότητα». Τα δυο μοντέλα άλλωστε εφαρμόζονται σε διάφορες γωνιές του πλανήτη (ΗΠΑ, Ιαπωνία, Ευρωζώνη) και ο λαός έχει την ευκαιρία να διαπιστώσει ότι η δυστυχία για τον ίδιο είναι κοινή σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο, ανεξάρτητα από τις όποιες διαφορές στο μείγμα της διαχείρισης.