Τα σχέδια κατάργησης των ΣΣΕ πρέπει να σημάνουν ξεσηκωμό σε όλο τον εργαζόμενο λαό, αφού απειλούν να «γκρεμίσουν» όχι μόνο τους μισθούς αλλά και μια σειρά άλλες ευνοϊκές ρυθμίσεις. Αποτελούν «βόμβα» για την Κοινωνική Ασφάλιση (αφού το ύψος των μισθών καθορίζει και το ύψος των συντάξεων, τους πόρους για τα Ταμεία, συνεπώς και όλες τις παροχές), σηματοδοτούν τον κίνδυνο ακόμα μεγαλύτερης εγκατάλειψης των ανέργων (οι μισθοί καθορίζουν τα έσοδα του ΟΑΕΔ, ο κατώτατος μισθός διαμορφώνει το επίδομα ανεργίας).

Γι' αυτό και η μαζική συμμετοχή στις κινητοποιήσεις της Πέμπτης πρέπει να γίνει υπόθεση όλων των συνδικάτων, των εργαζομένων. Να οργανωθεί με σχέδιο το άνοιγμα σε κάθε κλάδο, να γίνουν συνελεύσεις, συσκέψεις, να πραγματοποιηθεί ουσιαστική συζήτηση σε όσο το δυνατόν περισσότερους τόπους δουλειάς, να αναδειχτεί, γιατί η εργατική τάξη πρέπει να οργανώσει σκληρή μάχη ενάντια στο μεγάλο κεφάλαιο και όσους τη θέλουν να δουλεύει χωρίς κανένα δικαίωμα, κανένα μέτρο προστασίας.

Στα συλλαλητήρια του ΠΑΜΕ καλούν οι Ομοσπονδίες: Οικοδόμων, Κλωστοϋφαντουργίας - Ιματισμού - Δέρματος, Τύπου - Χάρτου, Φαρμάκου, Λογιστών, Γάλακτος - Τροφίμων - Ποτών, Συνταξιούχων ΙΚΑ - ΕΤΜ, Εμφιαλωμένων Ποτών, Νοσοκομειακών Γιατρών Ελλάδας. Ακόμα, τα Εργατικά Κέντρα: Αγρινίου, Αρτας, Δωδεκανήσου, Ζακύνθου, Θεσπρωτίας, Λάρισας, Λαυρίου, Λευκάδας, Νάουσας, Παλλεσβιακό, Σάμου, Φωκίδας.

Επίσης, στις κινητοποιήσεις καλούν το Μέτωπο Αγώνα Σπουδαστών (ΜΑΣ) και η Πανελλαδική Αντιμονοπωλιακή Συσπείρωση ΕΒΕ (ΠΑΣΕΒΕ).

Η κινητοποίηση της Πέμπτης γίνεται ακόμα πιο επίκαιρη μετά τη λήξης της μετενέργειας στις 15 Μάη για 42 ακόμα κλαδικές Συμβάσεις, που ανοίγει το δρόμο σε παραπέρα επέκταση των επιχειρησιακών και ατομικών Συμβάσεων, αλλά και στο φόντο της άκρως αρνητικής εξέλιξης με την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, την οποία η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, έριξε βορά στις ορέξεις της μεγαλοεργοδοσίας και της κυβέρνησης.

Η νέα «Σύμβαση» δεν «πιάνει» καθόλου οικονομικά ζητήματα, «επιβλήθηκαν νομοθετικές παρεμβάσεις», αναφέρει. Επικυρώνει τη μείωση των μισθών κατά 22% και 32% του κατώτατου μισθού που έγινε με την Πράξη Υπουργικού Συμβουλίου (ΠΥΣ) του Φλεβάρη του 2012. Αναφέρει ακόμα ότι «διατηρείται σε ισχύ κωδικοποιημένη η διάταξη σειράς προηγούμενων ΕΓΣΣΕ, διαιτητικών αποφάσεων και κυρωτικών τους νόμων, ότι το επίδομα γάμου χορηγείται σε όλους τους μισθωτούς ανεξαρτήτως φύλου» και ότι εξακολουθούν να ισχύουν «όλοι οι θεσμικοί όροι εργασίας» (όπως π.χ. οι άδειες), που θεσπίσθηκαν με τις προηγούμενες ΕΓΣΣΕ.

Το γεγονός ότι η ΓΣΕΕ συμφώνησε να αφήσει στο απυρόβλητο τα οικονομικά ζητήματα και να αποδεχτεί ως «τετελεσμένα» τις νομοθετικές παρεμβάσεις της κυβέρνησης, έχει ως αποτέλεσμα και με τη δική της υπογραφή πλέον, να γίνεται αποδεκτό:

• Η κατάργηση της προηγούμενης ΕΓΣΣΕ, οι περικοπές στον κατώτερο μισθό από τα 751 ευρώ μεικτά για όλους, στα 586 ευρώ μεικτά για τους άνω των 25 ετών και στα 511 ευρώ μεικτά για τους νεότερους.
• Η κατάργηση των ωριμάνσεων (τριετιών) που συμπληρώνονται από εδώ και στο εξής και το πάγωμα των παλιότερων, στο επίπεδο που είχαν διαμορφωθεί.
• Η κατάργηση των συλλογικών διαπραγματεύσεων και η αναγόρευση της εκάστοτε κυβέρνησης σε απόλυτο ρυθμιστή.

Ειδικά μάλιστα για το τελευταίο είναι χαρακτηριστικό ότι η ΓΣΕΕ συνυπέγραψε με τους εργοδότες, πως η μόνη περίπτωση να διαπραγματευτούν για τα οικονομικά, είναι αν η κυβέρνηση δεήσει να αλλάξει το νομοθετικό πλαίσιο για την ΕΓΣΣΕ που έχει ψηφίσει (Βλέπε Προοίμιο ΕΓΣΣΕ). Δηλαδή, η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ επαφίεται στον «φιλεργατικό πατριωτισμό της κυβέρνησης». Στην πραγματικότητα δηλαδή, πέραν της νομιμοποίησης που έδωσε σε όλες τις μέχρι τώρα αντεργατικές ανατροπές στους μισθούς και στις συμβάσεις, αποδεχόμενη την κυβέρνηση ως ρυθμιστή και διαμορφωτή των συμβάσεων, ανοίγει το δρόμο για την εφαρμογή και του νέου Μηχανισμού διαμόρφωσης των κατώτερων μισθών -διάταξη που ήδη έχει ψηφίσει η κυβέρνηση- με τον οποίο οι μισθοί μπαίνουν κάτω από την Δαμόκλειο Σπάθη της ανταγωνιστικότητας και της παραγωγικότητας.

Μετά απ' όλα αυτά, η απλή επανάληψη στη νέα ΕΓΣΣΕ των θεσμικών ζητημάτων (κυρίως αδειών) και η προσωρινή απόδοση μέχρι τέλους του χρόνου του επιδόματος γάμου σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να αντισταθμίσει τις τεράστιες απώλειες των εργαζομένων και κυρίως ν' αποτρέψει τους νέους κινδύνους που ελλοχεύουν για μισθούς και Συμβάσεις. Και είναι άκρως προκλητικό, η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ να ισχυρίζεται ότι έτσι «έσωσε το θεσμό της ΕΓΣΣΕ». Το μόνο που πέτυχε η ΓΣΕΕ, είναι να βάλει και πάλι πλάτη στην αντεργατική επίθεση, να υποταχτεί άνευ όρων στη «νομιμότητα» που υπαγορεύουν κυβέρνηση και μονοπώλια και να δώσει νέα ώθηση στην αντεργατική επίθεση, ρίχνοντας νερό στο μύλο των βιομηχάνων, των τραπεζιτών, των εφοπλιστών και των μεγαλεμπόρων. Εκεί ακριβώς οδηγεί και η αποδοχή από τη ΓΣΕΕ, ακόμα και στο προοίμιο της ΕΓΣΣΕ, «... εξεύρεση λύσεων με σκοπό την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας...»

Αυτή ακριβώς η στρατηγική και η αποθέωση του «Κοινωνικού Διαλόγου», για τον οποίο επαίρεται η πλειοψηφία, αποθρασύνει τον ΣΕΒ, που ζητάει νέα προνόμια, νέες απαλλαγές, ακόμα και στις εισφορές προς τους ασφαλιστικούς Οργανισμούς που ήδη βουλιάζουν από την εισφοροδιαφυγή των επιχειρήσεων, ενώ θέτει συνολικό ζήτημα για την κατάργηση του επιδόματος γάμου, το οποίο προτείνει να χαρακτηριστεί ως προνοιακή στήριξη σε κάποιες μόνο οικογένειες και όχι ως τμήμα της μισθολογικής αμοιβής για κάθε έγγαμο εργαζόμενο.

Οι δυσμενείς αυτές εξελίξεις δεν πρέπει να αφήσουν αδιάφορο κανέναν εργαζόμενο. Πολύ περισσότερο, δεν πρέπει να οδηγήσουν στην ηττοπάθεια και στην αποστράτευση όπως θα ήθελε ο ΣΕΒ και οι συν-αυτώ. Οι εργάτες και τα συνδικάτα δεν πρέπει να εγκαταλείψουν το μετερίζι των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας. Με κάθε κόστος, με κάθε μέσο, έχουν τη δύναμη, πρέπει και μπορούν να υπερασπιστούν τις Συλλογικές Συμβάσεις, να ανακόψουν την επίθεση που δέχονται. Με το όπλο της ταξικής οργάνωσης, σε κάθε εργοστάσιο, σε κάθε επιχείρηση και κλάδο να σχεδιαστεί η πάλη για αξιοπρεπείς μισθούς, για δουλειά με δικαιώματα. Να γίνει καθολικό αίτημα όλων των κλάδων και όλων των σωματείων η υπογραφή νέων Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας με αξιοπρεπείς μισθούς και δικαιώματα, με βάση τις σύγχρονες ανάγκες της εργατικής οικογένειας. Σύσσωμη η εργατική τάξη να διεκδικήσει την επαναφορά του κατώτερου μισθού στα 751 ευρώ, χωρίς διάκριση στην ηλικία και αυτό να είναι η βάση για διαπραγματεύσεις και διεκδίκηση από τους εργοδότες, παραπέρα αυξήσεων.

Γιατί ακριβώς, μέσα σε μια περίοδο που οι εργαζόμενοι δέχονται ολόπλευρη επίθεση, πρέπει να υπερασπιστούν με νύχια και με δόντια μια από τις μεγαλύτερες κατακτήσεις τους, τη συλλογική προστασία απέναντι στην εργοδοτική τρομοκρατία και επιθετικότητα, τη συλλογική οργάνωση και πάλη για δικαιώματα ενιαία, για όλη την τάξη τους.