Την εκτίμηση ότι η συνέχιση της εφαρμογής του σκληρού αντιλαϊκού προγράμματος λιτότητας, που εφαρμόζεται από το 2010, θα οδηγήσει σύντομα στην έξοδο του ελληνικού καπιταλισμού από την κρίση, διατύπωσε ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας, Γ. Προβόπουλος, στην ομιλία του σε συνέδριο με θέμα «Η κρίση στη ζώνη του ευρώ. Η ελληνική οικονομία και το ελληνικό τραπεζικό σύστημα. Πρόσφατες εξελίξεις και προοπτικές», που πραγματοποιήθηκε χτες σε γνωστό ξενοδοχείο.

Ως καταστάλαγμα της ομιλίας του ήταν η εκτίμηση ότι «καθώς η αναμόρφωση της ελληνικής οικονομίας συνεχίζεται, η χώρα θα επανέλθει σε τροχιά ανάπτυξης από το 2014», ενώ αρχικά είχε διατυπώσει την αισιόδοξη (για το κεφάλαιο) θέση ότι «παρά τις τεράστιες δυσκολίες που αντιμετωπίζει η Ελλάδα, τόσο στην πραγματική οικονομία, όσο και στο τραπεζικό σύστημα, η κατάσταση έχει αρχίσει να αλλάζει προς το καλύτερο».

Την αισιοδοξία του, βέβαια, για τις προοπτικές εξόδου του ελληνικού καπιταλισμού από την κρίση ο Γ. Προβόπουλος την στηρίζει πάνω στα ερείπια των διαλυμένων εργασιακών σχέσεων, στην ανελέητη φοροεπιδρομή και στη συντριβή των κοινωνικών δαπανών που εφάρμοσαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις και συνεχίζει να εφαρμόζει η συγκυβέρνηση, τα οποία συμπυκνώνονται στα ακόλουθα στοιχεία που παρέθεσε στην ομιλία του.

• Από το 2009 έως το 2012 το δημοσιονομικό έλλειμμα μειώθηκε κατά περίπου 9 εκατοστιαίες μονάδες και το πρωτογενές δημοσιονομικό έλλειμμα από 10,5% του ΑΕΠ το 2009, προβλέπεται ότι θα μεταστραφεί σε μικρό πλεόνασμα φέτος... Η δημοσιονομική προσαρμογή της Ελλάδας είναι από τις μεγαλύτερες που έχουν επιτευχθεί από οποιαδήποτε χώρα σε οποιαδήποτε χρονική περίοδο...
• Τη δεκαετία 2001 - 2009 η Ελλάδα απώλεσε περίπου το 30% της ανταγωνιστικότητάς της ως προς το κόστος (μισθοί) έναντι των κυριότερων εμπορικών της εταίρων, αλλά από το 2010 μέχρι σήμερα περίπου το 80% αυτής της απώλειας έχει ανακτηθεί και έως το τέλος του τρέχοντος έτους θα έχει ανακτηθεί το σύνολο της απώλειας.

Πρόκειται για στοιχεία που καταδεικνύουν το δράμα του ελληνικού λαού, μετά την υπερτριετή λεηλασία που έχει υποστεί από τα προγράμματα λιτότητας που ενσωματώνουν τα μνημόνια, και καταδικάζουν τους εργαζόμενους της χώρας σε ένα διαρκές καθεστώς εργασιακής αβεβαιότητας, χωρίς συμβάσεις, χωρίς ασφάλιση και με μισθούς πείνας. Οροι αναγκαίοι για την ανάκαμψη του κεφαλαίου.

Αξίζει πάντως να σημειώσουμε ότι ο Γ. Προβόπουλος απέδωσε την αιτία του μεγαλύτερου του αναμενομένου βάθους της κρίσης στη... μετριοπαθή πολιτική περικοπής μισθών και συντάξεων, επισημαίνοντας ότι, σε αντίθεση με τις κυβερνητικές επιλογές, σχετικά με το «μείγμα» των πολιτικών λιτότητας «η Τράπεζα της Ελλάδας είχε επισημάνει ότι η δημοσιονομική προσαρμογή θα πρέπει να στηρίζεται κατά το 1/3 σε αύξηση των εσόδων και κατά 2/3 σε περικοπή δαπανών».