Την ιδεολογικοποίηση της υποταγής ανέλαβε με τετρασέλιδο κείμενό του ο Δ. Φωτόπουλος, γραμματέας Τύπου της ΟΤΟΕ, για λογαριασμό της συνδικαλιστικής πλειοψηφίας (ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ και οι λεγόμενοι «εργοδοτικοί» συνδικαλιστές) υπερασπιζόμενος την Κλαδική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας που υπέγραψε.

Ειλικρινέστερος του αναμενομένου ο Δ. Φωτόπουλος γίνεται κήρυκας της ταξικής συνεργασίας, της δήθεν αρμονικής συνύπαρξης τραπεζιτών - εργαζομένων. Από την αρχή ξεκαθαρίζει ότι «η αφετηρία αναφοράς και για τις δύο πλευρές (σ.σ. τραπεζιτών - συνδικαλιστικής πλειοψηφίας) ήταν η ανάγκη για εξασφάλιση κλίματος ομαλότητας και ασφάλειας, τόσο για το Τραπεζικό Σύστημα, όσο και για τους εργαζόμενους στις Τράπεζες». Στη συνέχεια εν μέσω διαφόρων φράσεων κενών περιεχομένου περί «αξίας μιας συμφωνίας», «βούλησης (που) σημαίνει κάτι πολύ βαθύ, ουσιαστικό και καθαρό (σ.σ. χωρίς να λέει ποιο είναι αυτό)» και του νοήματος της «ικανοποίησης», βουτηγμένος μέσα στην αυθεντία του σηκώνει ψηλά το δάχτυλό του και μας διδάσκει πως «ουσιαστική, αποτελεσματική και τελικά έξυπνη Διαπραγμάτευση είναι εκείνη που οδηγεί σε μια συμφωνία που ικανοποιεί πραγματικά και τις δύο πλευρές και τέτοια μπορεί να πει κανείς ότι ήταν η διαπραγμάτευση της ΟΤΟΕ με τις Τράπεζες για την κλαδική σύμβαση». Επισημαίνει, δε, πως «το μεγάλο κέρδος από την κλαδική σύμβαση είναι ο χρόνος μέχρι το τέλος του 2015», για να προσθέσει ότι «σε μια χώρα που πρέπει η Κοινωνία να πάρει ανάσα, η Ανεργία να αρχίσει να μειώνεται, η Οικονομία να κάνει το πρώτο βήμα, έχουμε όλοι καθήκον να συμβάλουμε». Η ταξική συνεργασία σε όλο της το μεγαλείο, για να «ζει και να βασιλεύει» η εκμετάλλευση.