Ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ διευκρίνισε πως οι «συμμαχίες του Νότου» που επιδιώκει, δεν είναι παρά κολεγιές με συγκολλητική ουσία τις κοινές επιδιώξεις μερίδων της αστικής τάξης των καπιταλιστικών κρατών του ευρωπαϊκού Νότου, με στόχο να λειτουργήσουν σαν «αντίβαρο στην άτυπη, αλλά ενεργή συμμαχία του Βορρά». Ομολογεί δηλαδή ότι η ανισομετρία στην καπιταλιστική ΕΕ είναι δεδομένη, ότι οι ανταγωνισμοί είναι κυρίαρχοι και ότι καλεί το λαό να σηκώσει τις σημαίες των μονοπωλίων του «Νότου», για να βελτιώσουν τη θέση τους έναντι των ανταγωνιστριών οικονομιών της ΕΕ.

Το πώς θα γίνει αυτό, το είπε ο ίδιος ο Αλ. Τσίπρας, παρουσιάζοντας το μείγμα της διαχείρισης που αντιπαραβάλει στο κυρίαρχο: «Ευρωπαϊκή διαχείριση του δημόσιου χρέους των κρατών-μελών της Ευρωζώνης, και με την έκδοση Ευρωομολόγων» και «επαρκή ευρωπαϊκή χρηματοδότηση της ανάκαμψης των εθνικών οικονομιών». Χρήμα δηλαδή στα μονοπώλια να κάνουν επενδύσεις στα συντρίμμια των λαϊκών δικαιωμάτων, με μεγαλύτερη διάχυση της ζημιάς από την καταστροφή κεφαλαίου σε χώρες που δε βρίσκονται στη δίνη της κρίσης.

Ακόμα κι αν οι τράπεζες ή το κράτος ανοίξουν τις κάνουλες της χρηματοδότησης στις επιχειρήσεις, η ανάπτυξη που θα έρθει δε θα φέρει καλύτερους μισθούς για τους εργαζόμενους, δε θα μειώσει τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, δε θα κάνει αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν την Υγεία και την Παιδεία, όπως επιβάλλει σήμερα η ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.

Για πρώτη φορά τόσο καθαρά, ο Αλ. Τσίπρας άφησε ορθάνοιχτο το ενδεχόμενο της συνδιαχείρισης με τη σοσιαλδημοκρατία, παρότι κατήγγειλε το ΠΑΣΟΚ για τη συμμετοχή του σε κυβέρνηση με τη ΝΔ.

Καταρχήν, εξέφρασε νοσταλγία για «τη σοσιαλδημοκρατία του Φελίπε Γκονζάλες, του Μάριο Σοάρες και του Ανδρέα Παπανδρέου», τη διαχείριση δηλαδή που άσκησαν σε προηγούμενες φάσεις εξέλιξης του καπιταλισμού οι σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις, προσαρμοσμένη στις τότε ανάγκες των μονοπωλίων για οικοδόμηση ενός ισχυρού κρατικού τομέα στην οικονομία, που θα σταθεροποιούσε την αστική εξουσία, θα τους εξασφάλιζε έτοιμες υποδομές για ιδιωτικοποίηση και θα ενσωμάτωνε το εργατικό - λαϊκό κίνημα.

Συμπληρωματικά στα παραπάνω, ο Αλ. Τσίπρας δήλωσε: «Μια σοσιαλδημοκρατία η οποία βρίσκεται μπροστά σε ένα στρατηγικό αδιέξοδο, αλλά και σε ένα στρατηγικό δίλημμα. Θα συνεχίσει την ενσωμάτωση στη νεοφιλελεύθερη στρατηγική (...) ή θα αποφασίσει επιτέλους αλλαγή στρατηγικής; Αριστερή στροφή; (...) Το στρατηγικό δίλημμα λοιπόν, σήμερα της σοσιαλδημοκρατίας, είναι αν θα διεκδικήσει τη λαϊκή ψήφο για να συμμετέχει σε κυβερνήσεις με τη λαϊκή δεξιά (...) ή αν θα στρίψει ή αν θα αλλάξει κατεύθυνση και θα αναζητήσει συμμαχίες με τη ριζοσπαστική αριστερά»!

Αποκάλυψε μάλιστα ότι κατά τη συνάντησή του με τον ΓΓ του Σοσιαλιστικού Κόμματος Ισπανίας, τον συμβούλεψε να αποφασίσει το κόμμα του «όχι να κοιμίσει τους πολίτες για να ξεχάσουν, αλλά να πάρει κρίσιμες και ριζοσπαστικές επιλογές που θα αλλάζουν την ατζέντα, που θα στρέφουν το καράβι αριστερά».

Κάλεσε τέλος το λαό να συνδράμει με την ενεργό συμμετοχή του στο φτιασίδωμα των θεσμών της ιμπεριαλιστικής ΕΕ, διατηρώντας τα μονοπώλια ακλόνητα στην εξουσία και την οικονομία. Ζήτησε «αλλαγή κατεύθυνσης στις πολιτικές που ασκούνται και εισαγωγή νέων θεσμών (...) για το δημοκρατικό μετασχηματισμό των θεσμών και των πολιτικών της Ευρωπαϊκής Ενωσης» και κάλεσε «να κινητοποιήσουμε τους λαούς και τους εργαζόμενους σε κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες για την αλλαγή».