Συχνά οι επιστήμονες εμπνέονται για τις εφευρέσεις τους από τις μεθόδους που χρησιμοποιεί η φύση για να πετύχει τον ίδιο σκοπό. Η χημικός Τζ. Αϊζενμπεργκ θεώρησε χρήσιμο να μελετήσει τα εξαιρετικά γλιστερά φύλλα ενός σαρκοφάγου φυτού και μετά να βελτιώσει την τεχνική της φύσης για να δημιουργήσει μόνιμα αντικολλητικές επιφάνειες. Αν αυτές οι επιφάνειες χρησιμοποιηθούν σε τοίχους εμποδίζουν την ανάπτυξη αποικιών εντόμων πάνω τους, στα φτερά των αεροπλάνων εμποδίζουν την προσκόλληση πάγου και στις ιατρικές συσκευές που είναι σε συνεχή επαφή με σωματικά υγρά αποτρέπουν την ανάπτυξη βακτηρίων.

Τα φύλλα στο σαρκοφάγο φυτό που έχει σχήμα κανάτας παρουσιάζουν σχεδόν μηδενική τριβή, όταν είναι υγρά. Τα έντομα γλιστράνε πάνω στην επιφάνειά τους και καταλήγουν στο εσωτερικό, όπου το φυτό τα χωνεύει αργά. Η τεχνική λειτουργεί στη φύση, επειδή η τροπική βροχή ανανεώνει συχνά την υγρασία που απαιτείται για να διατηρηθεί η επιφάνεια των φύλλων γλιστερή. Ομως, ένα τεχνητό υλικό που πρέπει να φρεσκάρεται με ψέκασμα νερού, ώστε να παραμένει σχεδόν χωρίς τριβή, θα είχε περιορισμένη αξία. Ετσι, η Αϊζενμπεργκ έψαξε να βρει τρόπο ώστε το λιπαντικό να είναι μόνιμα στη θέση του.

Δοκίμασε διάφορα υλικά και τελικά επέλεξε δύο: Ενα είδος τεφλόν και μια εποξική ρητίνη, και τα δύο πολύ πορώδη. Στη συνέχεια έβρεξε φύλλα από τα δύο υλικά με διάφορα υγρά που έμπαιναν στους πόρους, αφήνοντας μια καμπύλη προεξοχή του υγρού στην επιφάνεια κάθε πόρου. Οπως αποδείχτηκε, τόσο η επιλογή του υποστρώματος, όσο και η επιλογή του υγρού δεν επηρέαζε το αποτέλεσμα. Σε κάθε περίπτωση, το αίμα, η βρωμιά, το λάδι και ο πάγος γλιστρούσαν πάνω στην επιφάνεια, χωρίς να εκτοπίζουν την παραμικρή ποσότητα από το υγρό. Επιπλέον, οι επιφάνειες έδειξαν ικανότητα να αυτοεπιδιορθώνονται. Οταν ανοιγόταν μια τρύπα στο κέντρο, το υγρό έρεε και γέμιζε τα κενά.