Επειτα από ένα φόνο που είχε γίνει στο παρελθόν, ο Κάκο έχει πάρει υπό την προστασία του τον Ντιέγκο, ένα παιδί με ειδικές ανάγκες, γιο του αδελφού του. Ο τελευταίος κρύβεται, για να αποφύγει την εκδίκηση της οικογένειας του θύματος. Ο Κάκο, που πενθεί καθημερινά το θάνατο της κόρης του, έχει αφιερώσει τη ζωή του στο να κάνει χαρούμενο τον ανιψιό του: Του βρίσκει γυναίκες, τον διασκεδάζει και, το κυριότερο, φέρνει τους αγαπημένους του μουσικούς του φλαμένκο, για να παίζουν για χατίρι του. Ομως, οι Καραβάκα δεν ησυχάζουν και απειλούν ότι, αν δε βρουν τον ίδιο το φονιά, θα σκοτώσουν το γιο του. Το σημαντικότερο, ίσως, μέρος της ταινίας είναι αυτό που καταλαμβάνουν τα τραγούδια. Τα παθιασμένα τσιγγάνικα φλαμένκο, όχι μόνο είναι ενταγμένα στην αφήγηση, αλλά έχουν λειτουργικό ρόλο στην ανάπτυξη του δράματος - η μουσική, άλλωστε, είναι απαραίτητο στοιχείο της ζωής των Τσιγγάνων. Ο Τόνι Γκατλίφ υποστηρίζει ότι μελετά το φλαμένκο τουλάχιστον είκοσι χρόνια και ότι τώρα πια η μουσική αυτή τρέχει μέσα στις φλέβες του. Πράγματι, το «Vengo» είναι απαλλαγμένο από κάθε στοιχείο, που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί φολκλόρ ή γραφικό.

(Κινηματογράφοι: ΑΘΗΝΑ:

APOLLON Renault, ΠΛΑΖΑ, ΤΡΙΑΝΟΝ)