Αυτή τη φορά η ΕΕ προσανατολίζει την εφαρμογή του στρατηγικού στόχου για πλήρη εμπορευματοποίηση του πολιτισμού στην ανώτατη εκπαίδευση, δυναμιτίζοντας ό,τι απομένει στην καλλιτεχνική εκπαίδευση. Για το ευρωπαϊκό κεφάλαιο οι τομείς από τους οποίους προσδοκά μεγαλύτερο κέρδος είναι η μουσική, η αρχιτεκτονική, τα βιντεοπαιχνίδια... το design και η μόδα, που, σύμφωνα με το σχέδιο, «προσφέρουν σημαντικές δυνατότητες ανάπτυξης, που η ΕΕ πρέπει να στηρίξει και να αξιοποιήσει».

Επιπλέον, ζητά «μια ισχυρότερη εταιρική σχέση με τα πανεπιστήμια, ώστε να εξοπλιστούν οι νέοι με τα απαιτούμενα προσόντα», ενώ -χωρίς να το πιστεύει- «συνιστά τη δημιουργία μιας κοινωνικής κατάστασης για να αντιμετωπίσει την επισφάλεια των πολλών επαγγελματιών σε αυτούς τους τομείς»...

Η Επιτροπή λέει ότι ο «πολιτιστικός και δημιουργικός τομέας αναπτύσσεται με ταχείς ρυθμούς και θα μπορούσε να κάνει περισσότερα για να μειώσει την ανεργία, ιδιαίτερα των νέων ανθρώπων», λέγοντας ότι αυτός ο τομέας συμβάλλει στην καπιταλιστική οικονομία της ΕΕ, σε ποσοστό μεταξύ 3,3 και 4,8% του ΑΕΠ, διατηρώντας πάνω από 7 εκατομμύρια θέσεις εργασίας, αλλά αποσιωπώντας ότι οι εργαζόμενοι και σε αυτόν τον τομέα υφίστανται τη λεηλασία των δικαιωμάτων τους και την αποδόμηση των εργασιακών σχέσεων. Αντίθετα, η ΕΕ λέει ότι «μια συνεπής μακροπρόθεσμη πολιτική σε επίπεδο ΕΕ πρέπει να χρηματοδοτηθεί σε ευρωπαϊκό, εθνικό και τοπικό επίπεδο για τη διατήρηση και προώθηση της πολιτιστικής παραγωγής και των δημιουργικών βιομηχανιών». Δηλαδή, οι λαοί πρέπει να πληρώσουν κι από πάνω τα «πολιτιστικά» μονοπώλια!

Ετσι, η Επιτροπή τονίζει «την ανάγκη για εναρμονισμένο πιο κατάλληλο κανονιστικό και φορολογικό πλαίσιο για να βοηθήσει τις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις (...) να αναπτύξουν τις δυνατότητές τους πέραν των εθνικών συνόρων». Για να «στηρίξει» επίσης «συμπράξεις δημοσίου - ιδιωτικού τομέα, τη χορηγία και συλλογικά συστήματα χρηματοδότησης, εγγυήσεις δανείων»!

Περισσότερο επικίνδυνος, επειδή στοχεύει απευθείας στη συνείδηση, είναι ο σχεδιασμός στην εκπαίδευση, με τίτλο «Αναμόρφωση της κατάρτισης». Η ΕΕ λέει ότι αφού «ένα μεγάλο ποσοστό των θέσεων εργασίας που δημιουργούνται από τις πολιτιστικές και δημιουργικές βιομηχανίες κατέχονται από νέους, τα πανεπιστήμια και άλλα εκπαιδευτικά κέντρα πρέπει να προσαρμόσουν την εκπαίδευση που προσφέρουν έτσι ώστε να προωθηθεί ένα πνεύμα επιχειρηματικότητας στους νέους».

Πρόκειται για απροκάλυπτη εφαρμογή και στην καλλιτεχνική εκπαίδευση της πρόσδεσης της ανώτατης Παιδείας με τις επιχειρήσεις. Ετσι, «οι συνέργειες μεταξύ της κατάρτισης, των ερευνητικών κέντρων και των επιχειρήσεων που δραστηριοποιούνται σε αυτούς τους τομείς πρέπει να αξιοποιηθούν καλύτερα μέσω συμμαχιών γνώσεων, δεξιοτήτων και επαγγελματικών πλατφορμών», αναφέρει το κείμενο.

Τέλος, ενώ τα παραπάνω αποκαλύπτουν το «μοντέλο» του φθηνού, «ευέλικτου», πλήρως χειραγωγήσιμου και με επιλεκτικές πληροφορίες, - αντί για ολοκληρωμένη γνώση - καλλιτέχνη που θα είναι υπάλληλος των μονοπωλίων, το ψήφισμα δήθεν νοιάζεται για την υγεία των καλλιτεχνών. Σημειώνει χαρακτηριστικά: «Τάσσεται υπέρ της δημιουργίας ενός κοινωνικού καθεστώτος για τους ανεξάρτητους επαγγελματίες του πολιτιστικού και του δημιουργικού τομέα, για να εξασφαλιστεί ότι θα έχουν οικονομικά προσιτή πρόσβαση σε ασφάλιση υγείας, συντάξεις, κοινωνικές παροχές και προστασία σε περίπτωση ανεργίας». Δηλαδή όχι Κοινωνική Ασφάλιση αλλά κάποια ψιχία για το... θεαθήναι.