Την ενίσχυση του βιομηχανικού μοντέλου παραγωγής αλιευμάτων και την ταυτόχρονη διάλυση ουσιαστικά της παράκτιας και μέσης αλιείας στη χώρα μας, προβλέπει η νέα Κοινή Αλιευτική Πολιτική (ΚΑλΠ) της ΕΕ για την περίοδο 2014 - 2020.

Πιο συγκεκριμένα, σύμφωνα με τους γενικούς άξονες της νέας ΚΑλΠ που παρουσίασε χτες ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων Αθ. Τσαυτάρης, το αμέσως επόμενο διάστημα προβλέπονται νέα περιοριστικά μέτρα για την άσκηση της αλιείας στη χώρα μας, καθώς θα πολλαπλασιασθούν τα αλιευτικά καταφύγια (ολόκληρες περιοχές, δηλαδή, στις οποίες θα απαγορεύεται το ψάρεμα) ενώ για τα υπόλοιπα ύδατα θα αυξηθούν οι μήνες απαγόρευσης κάθε έτος. Την ίδια στιγμή μέσω του νέου χωροταξικού θα υπερπολλαπλασιασθούν σε ολόκληρη την επικράτεια οι περιοχές που θα επιτρέπεται η ιχθυοκαλλιέργεια και η οστρακοκαλλιέργεια, ενώ μια σειρά προγράμματα οικονομικών ενισχύσεων βρίσκονται σε εξέλιξη και θα συνεχίσουν την παροχή «ρευστού» προς αυτού του τύπου την παραγωγή αλιευμάτων.

Παράλληλα, στο πλαίσιο του συστήματος καταγραφής και ελέγχου των ιχθυαποθεμάτων που επιβάλλει η ΕΕ, οι Ελληνες ψαράδες υποχρεώνονται τα αλιεύματα που μέχρι σήμερα απέρριπταν στη θάλασσα, στο εξής να τα παραδίδουν σε συγκεκριμένα λιμάνια, για τον έλεγχο και την καταγραφή τους. Η πρακτική αυτή αντικειμενικά θα αυξήσει επιπλέον το κόστος κάθε αλιευτικής εξόρμησης, προσθέτοντας έτσι έναν ακόμη παράγοντα που οδηγεί στην εγκατάλειψη του επαγγέλματος. Επειτα απ' όλα αυτά, μόνο ως εμπαιγμός μπορεί να εκληφθεί η «υπόσχεση» του υπουργού ότι υπάρχουν προβλέψεις ενίσχυσης του εισοδήματος των αλιέων μέσω προγραμμάτων αλιευτικού τουρισμού και περιβάλλοντος. Δηλαδή στους ψαράδες των περιοχών που παραδοσιακά ασκούσαν το επάγγελμά τους και που στο εξής θα ονομαστούν «αλιευτικά καταφύγια» ή για το διάστημα που θα τους απαγορεύεται γενικά στις ελληνικές θάλασσες να ψαρεύουν, θα τους δίνεται η δυνατότητα να απασχολούνται στον καθαρισμό κάποιων παραλιών ή να... πηγαίνουν βαρκάδα τους τουρίστες που θέλουν να γευτούν το ελληνικό φολκλόρ. Θα ζουν δηλαδή με επιδόματα φτώχειας και τα φιλοδωρήματα των τουριστών.

Κι όλα αυτά στο όνομα της προστασίας των ιχθυαποθεμάτων του Αιγαίου, επιχείρημα άκρως υποκριτικό αλλά και προκλητικό, αν σκεφτεί κανείς ότι στην ακριβώς απέναντι πλευρά του, σε απόσταση αναπνοής δηλαδή από τα ελληνικά νησιά που στους Ελληνες αλιείς επιβάλλονται όλοι οι παραπάνω περιορισμοί, οι Τούρκοι ψαράδες θα ασκούν ελεύθερα το επάγγελμά τους αφού δεν δεσμεύονται από τους περιορισμούς της ΚΑλΠ. Κατά τον υπουργό, το πρόβλημα αυτό είναι υπαρκτό, ωστόσο για την επίλυσή του παρέπεμψε στους διεθνείς οργανισμούς διαχείρισης της αλιείας ή ακόμη και στον... ΟΗΕ.

Αξίζει να σημειωθεί ότι κατά το διάστημα 1991 - 2007 ο αλιευτικός στόλος της χώρας μας μειώθηκε από τα 23.181 σκάφη στα 17.801, ποσοστό μείωσης 23,2%, ενώ από τότε μέχρι και στα τέλη του 2012 ο αριθμός αυτός μειώθηκε στα 16.000 περίπου. Την ίδια στιγμή, οι μονάδες ιχθυοκαλλιέργειας από τις 220 που ήταν το 1995, έφτασαν τις 318 το 2008 και τις 330 το 2010, ενώ σήμερα εκτιμάται ότι ξεπερνούν τις 350, οι οποίες ανήκουν σε 80 επιχειρήσεις. Σύμφωνα με στοιχεία του ΙΟΒΕ, οι 6 μεγαλύτερες επιχειρήσεις ιχθυοκαλλιεργειών συγκεντρώνουν τα 2/3 της εγχώριας παραγωγής με το υπόλοιπο πλήθος μικρότερων μονάδων να χρησιμοποιούν τα εμπορικά δίκτυα των «μεγάλων» για τη διάθεση της παραγωγής τους.