Μια ταινία που άφησε εποχή, μια ταινία που αφηγείται την τρομερή περιπέτεια της σύγχρονης Αμερικής, το τραύμα που ακόμη δεν έχει επουλωθεί, μια ταινία που μιλά για την τραγική εμπειρία από το βρόμικο πόλεμο του Βιετνάμ, θα παρουσιαστεί απόψε Σάββατο από την ΕΤ 1 στις 23.30. Πρόκειται για τον «Ελαφοκυνηγό» του Μάικλ Τσιμίνο που τιμήθηκε με «Οσκαρ» το 1979. Ο Μάικ, ο Μιτς και ο νεόνυμφος Στιβ, είναι τρεις φίλοι, που αγαπούν να κυνηγούν ελάφια σε μια μικρή πόλη της Πενσυλβανίας. Μα ξαφνικά η ειδυλλιακή τους ζωή διακόπτεται γιατί στρατεύονται και πηγαίνουν να πολεμήσουν για την «πατρίδα» στο μακρινό, στην εντελώς άγνωστη σε εκείνους, χώρα. Αυτοί οι «άβγαλτοι» νέοι άνδρες, που θα πάνε να πολεμήσουν. Χωρίς να έχουν κατανοήσει το λόγο που τους καλεί ο στρατός τους θα περάσουν μεγάλα μαρτυρία και θα συλληφθούν αμέσως σχεδόν, αιχμάλωτοι. Ομως μετά από μια παρτίδα ρώσικης ρουλέτας θα αφεθούν ελεύθεροι, χάρη στην ενεργητικότητα και την τόλμη του Μάικ. Ο Στιβ θα χάσει τα πόδια του και ένα χέρι, ο Μιτς θα ξεμείνει στον υπόκοσμο της Σαϊγκόν, ενώ ο Μάικ θα επιστρέψει ένα ψυχικό ράκος στην Πενσυλβανία. Σε κάποια στιγμή δε θα αντέξει και θα θεωρήσει χρέος του να γυρίσει πίσω για να κατορθώσει να πάρει το φίλο του. Ο σκηνοθέτης συλλαμβάνει τις βαθιές ανθρώπινες δυνάμεις, τη φιλία, τη νοσταλγία για την εστία, αλλά ταυτόχρονα κάνει μια αυτοκριτική ως Αμερικανός και νομίζει, αυτό τουλάχιστον «εισπράττει» ο θεατής, ότι εξομολογούμενη αμαρτία δεν είναι αμαρτία. Ξεπλύναμε όλο το αίμα που χύσαμε αφού τα «είπαμε». Δεν είναι έτσι όμως. Αλλο το στούντιο στο Χόλιγουντ και άλλο το Αμερικανικό Πεντάγωνο. Αλλο να υποδύεσαι και άλλο να πολεμάς πραγματικά χωρίς λόγο.

Ο θάνατος καραδοκεί σε κάθε στιγμή του έργου και η συνείδηση του θανάτου γίνεται όλο και περισσότερο αισθητή, η τελετουργία του ρώσικου γάμου και της ρώσικης ρουλέτας είναι μια υγιής αντίδραση από τη μια και από την άλλη μια κρίση θανάτου. Το μόνο καλό στην υπόθεση είναι ότι τουλάχιστον ο ένας από τους τρεις ήρωες, ο Μάικ, δεν θα ξανασκοτώσει ελάφι. Είναι αρκετή αυτή η μεταμέλεια για να διασωθεί και αναστηθεί η χαμένη τιμή της Αμερικής; Φυσικά και δεν είναι. Μουσική: Στάνλεϊ Μάγερς. Με τους Ρόμπερτ ντε Νίρο, Τζον Καζάλε, Τζον Σάβατς, Κρίστοφερ Γουόκεν και Μέριλ Στριπ.

Τώρα, τη Δευτέρα στις 21.00 από την ΕΤ 1 θα παρουσιαστεί η ταινία του Μάικ Λι: «Μυστικά και ψέματα». Πρόκειται για μια εξαιρετική ταινία που απέσπασε πολλά βραβεία, γυναικείας ερμηνείας (Μπρέντα Μπλέιθιν) και βραβείο διεθνούς Ενωσης Κριτικών Κινηματογράφου στο Φεστιβάλ των Καννών του 1996. Μια μαύρη οφθαλμίατρος μετά το θάνατο της θετής της μητέρας αποφασίζει να αναζητήσει τη γυναίκα που τη γέννησε. Και αυτή που την έφερε στον κόσμο ούτε που θυμάται την ύπαρξη της. Η σκηνή της σύλληψης έχει διαγραφεί από το «σκληρό δίσκο» της μνήμης της... Είναι μια γυναίκα μέσης ηλικίας που ζει σε μια εργατική συνοικία με την «αγνώστου πατρός» κόρη της, που έχει εγκαταλείψει τις σπουδές της και εργάζεται στην υπηρεσία του Δήμου. Μια μέρα η μητέρα λαμβάνει ένα τηλεφώνημα που την αφήνει άφωνη. Είναι η κόρη της, η μαύρη κόρη της, την όποιαν ούτε που θυμάται. Η σκηνή της συνάντησης των δύο γυναικών είναι συγκλονιστική και αυτό γιατί είναι απλή, χωρίς κανένα μελοδραματικό στοιχείο, αντίθετα θα λέγαμε ότι υπάρχει τόση αμηχανία και από τος δυο πλευρές, που αυτή ακριβώς η αμηχανία λειτουργεί ως καταλύτης. Ο σκηνοθέτης με οξυδέρκεια και αυθεντικότητα αγγίζει τα κοινωνικά προβλήματα με ευαισθησία, χιούμορ και τρυφερότητα.