Μια και αυτός, ο «σύγχρονος Αθλητισμός», κατά κοινή ομολογία ή τουλάχιστον από μέρους αυτών που νιώθουν, αισθάνονται και καταλαβαίνουν, από χρόνια τώρα ότι νοσεί

• τόσο σε ό,τι αφορά τον τρόπο με τον οποίο οι κάθε τόσο επικεφαλής του, διαχειρίστηκαν και διαχειρίζονται Δημόσιο Χρήμα, οι οποίοι διαπνέονταν και διαπνέονται από τη φιλοσοφία του «να βολεύουμε ημετέρους» και «να κάνουμε έξοδα για να έχουμε έσοδα»...
• όσο και σε ό,τι αφορά την ατμόσφαιρα που τον περιρρέει ή, και αλλιώς, το πνεύμα που, ο ίδιος, διαχέει προς πάσαν κατεύθυνση...!

Ειδικά και σε ό,τι αφορά την πρώτη του πτυχή (δηλαδή, την οικονομική του διαχείριση), η «κάθαρση» θα πρέπει να αποβλέπει.

α) από τη μια μεριά, στον καταλογισμό ευθυνών (αν υπάρχουν τέτοιες), σε εκείνους που, με οποιαδήποτε ιδιότητα (μηδέ εξαιρουμένης και της πολιτικής), που μέχρι σήμερα διαχειρίστηκαν κακώς, με δόλο, αλόγιστα ή από ανικανότητα, το Δημόσιο Χρήμα...!

Το παραμύθι του, «εγώ έχω την πολιτική ευθύνη και ο λαός θα με κρίνει...» πρέπει κάποτε να σταματήσει να λέγεται από όποιον και αν το επικαλείται, όταν είναι δεδομένο ότι, κάτω από τις συνθήκες που ισχύουν, η Κοινή Γνώμη, σε ένα μεγάλο της ποσοστό, διαμορφώνεται από τα κάθε λογής ΜΜΕ και προς όφελος των δυνάμεων «εξουσίας», πολιτικές και μη...! και,

β) από την άλλη μεριά, στη θεσμοθέτηση ενός πλαισίου από κανόνες οικονομικής διαχείρισης τέτοιους που θα ελαχιστοποιούν, αν όχι και θα αποκλείουν εντελώς, τη διάπραξη στο μέλλον κάθε είδους διαχειριστική κακοδιαχείριση, ατασθαλία, ηθελημένη ή άθελη...

Και σε ό,τι αφορά τη δεύτερη πτυχή του (δηλαδή, την περιρρέουσα το «σύγχρονο αθλητισμό» ατμόσφαιρα), η «κάθαρση» θα πρέπει να αποβλέπει και στη λήψη γενναίων μέτρων με τα οποία θα απαλλαγεί από το θανάσιμο εναγκαλισμό του, από την επαγγελματοποίηση και εμπορευματοποίησή του, προστατεύοντας έτσι την ανθρώπινα, συνάμα και «αθλητική αξιοπρέπεια» αθλουμένων και φιλάθλων/φίλων τους που τους παρακολουθούν, σε συνδυασμό και με μια από βιολογική, παιδαγωγική και κοινωνική προσέγγιση του όλου «αθλητικού μας προβλήματος»...

Κοντολογίς, να τολμηθεί, επιτέλους, ο ουσιαστικός διαχωρισμός της Ηρας από το σιτάρι... Δηλαδή, του παιχνιδιού και της άθλησης από το επάγγελμα και την αγωνιστική επιχειρηματική δραστηριότητα, κάνοντας πράξη ότι,

το παίζω, το αθλούμαι και το εργάζομαι δεν είναι συνώνυμα...

Κάτι, εξάλλου, που οι «αθλητικοί μας ταγοί», μας το υποσχέθηκαν πριν από τη διθυραμβική ανάληψη, από την Αθήνα, των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004... παρά το γεγονός ότι γνώριζαν πολύ καλά, ότι κάτι τέτοιο δε θα τους το επιτρέψουν να το κάνουν ποτέ οι «ισόβιοι» της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής...

Και, αν δεν είναι έτσι, ας το τολμήσουν... για να διαψεύσουν τους μεμψίμοιρους...!

Ο Ελληνικός Λαός, αν τον ενημερώσουν σωστά, κάτι που άλλωστε του το οφείλουν «οι κρατούντες», ως συνταγματικό του δικαίωμα... είναι σίγουρο ότι θα τους συμπαρασταθεί...

Ιδού, λοιπόν, η Ρόδος, ιδού και το πήδημα...