Την πώληση των, χαρακτηρισμένων από το κράτος ως μνημείων, Ξενία Ανδρου, Σκιάθου και Τσαγκαράδας ανακοίνωσε το ΤΑΙΠΕΔ (Ταμείο Αξιοποίησης Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου), μαζί με τα ακίνητα στην περιοχή Αφάντου της Ρόδου.

Τα τρία μνημεία είναι τα πρώτα από τα «Ξενία» που βγαίνουν στο σφυρί από το ΤΑΙΠΕΔ, αφού στο παρελθόν επιχειρήθηκε το ξεπούλημά τους και από άλλους κρατικούς οργανισμούς. Φυσικά και αυτά τα «Ξενία» βρίσκονται σε άθλια κατάσταση λόγω της διαχρονικής, συνειδητής και κυνικής αδιαφορίας του κράτους και όλων των κυβερνήσεων για την «τύχη» τους. Ούτε η αρχιτεκτονική τους σημασία, αναγνωρισμένη σε όλο τον κόσμο, ούτε το γεγονός ότι κάποια από αυτά φέρουν την «υπογραφή» του σπουδαίου αρχιτέκτονα Αρη Κωνσταντινίδη (το «Ξενία» Ανδρου στην προκειμένη περίπτωση) ο οποίος ήταν και ο επικεφαλής του προγράμματος κατασκευής των «Ξενία» στα ομορφότερα σημεία της χώρας κατά τις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες.

Τα «Ξενία» ανήκουν στη νεότερη αρχιτεκτονική κληρονομιά του λαού, αφού αποτελούν, όπως σημειώνουν οι αρχιτέκτονες σε παλαιότερη αναφορά τους στο πλαίσιο καμπάνιας για τη διάσωσή τους, «σημείο αναφοράς για τους Ελληνες και ξένους αρχιτέκτονες ως μία σύγχρονη, καθαρή και ειλικρινής αρχιτεκτονική έκφραση, που με συνέπεια ερμήνευσε τις αρχές του μοντέρνου κινήματος μέσα από έναν κώδικα πολιτισμικής εντοπιότητας». Τα ξενοδοχεία αυτά, ενταγμένα με πρωτοποριακό - μέχρι και σήμερα - τρόπο στο περιβάλλον τους ήταν το αποτέλεσμα ενός προγράμματος του ΕΟΤ που ξεκίνησε το 1950, το οποίο έμελλε να εξελιχθεί σε «πραγματικό εργαστήριο αρχιτεκτονικής σκέψης», αφού επικεφαλής του τέθηκε ένας από τους σημαντικότερους αρχιτέκτονες, ο Αρης Κωνσταντινίδης. Δικό του έργο είναι το πανέμορφο «Ξενία» Καρτερού στο Ηράκλειο (1963), ενώ το «Ξενία» των Δελφών (1953) είναι του επίσης σπουδαίου αρχιτέκτονα Δημήτρη Πικιώνη. Το 2008 το «Ξενία» Βυτίνας (1965, Μπέτσιος) ήταν ένα από τα πέντε «Ξενία» που χαρακτηρίστηκαν ως μνημεία από το Κεντρικό Συμβούλιο Νεωτέρων Μνημείων, ενώ το ίδιο συνέβη το 2011 με το «Ξενία» Καρτερού.

Τα περίπου 40 «Ξενία» που κατασκευάστηκαν στο πλαίσιο του προγράμματος «περνούν» κατά τη 10ετία του '70 σε «καθεστώς» σταδιακής απαξίωσης, διαδικασία που θα οδηγήσει σε επικίνδυνες καταστάσεις ακόμη και για την ύπαρξή τους. Ο ΕΟΤ, αρχικά και αργότερα η ΕΤΑ ΑΕ (Εταιρεία Τουριστικών Ακινήτων) αρχίζουν τις μισθώσεις στους ιδιώτες, ενώ η ΕΤΑ, προσανατολισμένη στην κρατική πολιτική της αγοραίας «αξιοποίησης», ξεκινά διαδικασίες ξεπουλήματος, με δυσμενή αποτελέσματα τόσο για τα ίδια τα κτίρια, όσο και για το εργασιακό καθεστώς. Κάποια άλλα, όπως τα «Ξενία» Ιωαννίνων και Ηρακλείου, κατεδαφίζονται, άλλα υπολειτουργούν και τα περισσότερα περιμένουν να καταρρεύσουν.

Πρόσφατα, στο ΤΑΙΠΕΔ «μεταβιβάστηκαν» «χωρίς αντάλλαγμα, κατά πλήρη κυριότητα, νομή και κατοχή» τα «Ξενία» της Βυτίνας στην Αρκαδία, των Δελφών, της Αράχοβας και του Καρτερού στο Ηράκλειο της Κρήτης. Δύο από αυτά, της Βυτίνας και του Καρτερού έχουν χαρακτηριστεί ως μνημεία από το Κεντρικό Συμβούλιο Νεωτέρων Μνημείων, το πρώτο το 2008 και το δεύτερο το 2011.