(1948) Ενα από τα πιο γνωστά και αγαπητά επιτεύγματα του ιταλικού νεορεαλισμού, «ακρογωνιαίου λίθου» στην ιστορία του κινηματογράφου που, με το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ανακάλυψε πόσο ανεκτίμητα πλούσια ήταν θεματικά η πραγματικότητα, αρκεί να επιδιδόταν κανείς σοβαρά στην παρατήρησή της... Η ανακάλυψη αυτή οδήγησε σε ουσιαστικές αλλαγές σε θέματα, δομές και στην «ηθική» του κινηματογράφου... Γιατί η ταινία, από φαινόμενο υπαινικτικό και εξαρτημένο από πρότυπα, αναπτύσσεται πια προς την κατεύθυνση της ανάλυσης, ή μάλλον, προς την κατεύθυνση της σύνθεσης, στο πλαίσιο της ανάλυσης...