Associated Press

Στην 22χρονη απεργό πείνας συμπαραστέκεται ο πατέρας της. Στο προσκέφαλο η φωτογραφία της 19χρονης ήδη νεκρής αδελφής

Ερκάν Μουμτζού, υπουργός Τουρισμού της Δημοκρατίας της Τουρκίας.

800 κρατούμενοι σε 29 φυλακές συνεχίζουν, πέρα από κάθε όριο ανθρώπινης αντοχής, την απεργία πείνας που ξεκίνησαν τον περασμένο Οκτώβρη. Τουλάχιστον 200 εξ αυτών θα συνεχίσουν μέχρι θανάτου. 12 ήδη πέθαναν. Δεκάδες άλλοι συγγενείς πολιτικών κρατουμένων, στην πλειοψηφία τους γυναίκες, βρίσκονται επίσης σε απεργία πείνας. 2 πέθαναν. 162 κρατούμενοι έχουν διακομιστεί σε νοσοκομεία και κάθε μέρα που περνά τους φέρνει όλο και πιο κοντά στο θάνατο.

Η τουρκική κυβέρνηση επαναλαμβάνει κάθε μέρα, σε όλους τους τόνους, ότι δεν πρόκειται καν να συζητήσει τα αιτήματα των καταδικασμένων για «τρομοκρατικές ενέργειες» κρατουμένων. Παρά τις εκκλήσεις τουρκικών και διεθνών οργανώσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων, απορρίπτει τα αιτήματά τους, κρατώντας τους στις νέες φυλακές, σχεδιασμένες για την ψυχολογική τους εξόντωση -με τα Λευκά Κελιά - και για να τους καταστήσουν πιο ευάλωτους στις διαθέσεις των φυλάκων και βασανιστών τους. Οταν το κινηματογραφικό «Εξπρές του Μεσονυχτίου», του Αλαν Πάκουλα, είχε βγει στις αίθουσες το πολιτισμένο ευρωπαϊκό κοινό δεν πίστευε στα μάτια του. Τώρα, που ο εφιάλτης έχει γίνει πολύνεκρη πραγματικότητα, στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες επικρατεί άκρα της συνενοχής σιωπή. Το Συμβούλιο της Ευρώπης παραινετικά κάλεσε την τουρκική κυβέρνηση να κάνει κάποιες «τροποποιήσεις».

Και ο υπουργός Δικαιοσύνης Χικμέτ Σάμι Τουρκ έσπευσε πράγματι να ετοιμάσει ένα νομοσχέδιο που «τροποποιεί» τα πράγματα: οι κρατούμενοι θα έχουν, λέει, δυνατότητα συναντήσεων για επιμορφωτικές, κοινωνικές, πολιτισμικές και αθλητικές δραστηριότητες, θα μπορούν να υποβάλλουν παράπονα σε ειδικά δικαστήρια για περιπτώσεις βασανισμών και θα υπάρξει «διαφάνεια» στις φυλακές. Αρκεί να σταματήσει πρώτα η απεργία πείνας, διότι -παρά την ως τώρα σχεδόν καθολική σιωπή των δυτικών ΜΜΕ- περισσότεροι θάνατοι θα βλάψουν την εικόνα της χώρας. Ο πρόεδρος Νετζντέτ Αχμέτ Σεζέρ αφήνει να εννοηθεί ότι ίσως σκεφθεί το ενδεχόμενο να δώσει χάρη σε κάποιους από τους κρατούμενους. Αρκεί να σταματήσει η απεργία πείνας. Ο πρωθυπουργός Μπουλέντ Ετζεβίτ εμφανίστηκε κάπως πιο άτσαλος: «Δε θα υπάρξει κανένας συμβιβασμός», έλεγε και ξανάλεγε τη βδομάδα που πέρασε.

Εχοντας αποτύχει να σταματήσουν την απεργία πείνας με την ωμή βία --την 4ήμερη επιχείρηση με το κωδικό όνομα «Επιστροφή στη Ζωή» που έστειλε 30 κρατούμενους στο θάνατο κι άλλους 1.000 στα εκσυγχρονισμένα κελιά - φέρετρα το Δεκέμβρη του 2000-- οι Τούρκοι κυβερνώντες δοκιμάζουν τώρα, για να κατευνάσουν τους Δυτικούς πιστωτές και πάτρωνές τους, να καλλωπίσουν την εικόνα της κατάστασης στις φυλακές. «Δεν πρόκειται για καμιά πρόοδο», θα πει ο Γιουτζέλ Σεϊμάν, μέλος ανθρωπιστικής οργάνωσης της Κωνσταντινούπολης, στο Γαλλικό Πρακτορείο. «Αλλά για ένα πιο σοφιστικέ και εξευγενισμένο σύστημα απομόνωσης». Που μπορεί και να ικανοποιήσει τους Ευρωπαίους και τους Αμερικανούς, οι οποίοι ανησυχούν περισσότερο για τις επενδύσεις τους και τα δάνειά τους, αλλά για τους ίδιους τους πολιτικούς κρατούμενους δε σημαίνει τίποτε. Οσο για τη στάση των Δυτικών, κάτι θα πρέπει να λέει στο λαό, που πληρώνει το μάρμαρο της οικονομικής κρίσης - εν ονόματι της ένταξης στην Ευρώπη.