«35 μέρες κρατάει ο απεργιακός αγώνας των εργατών της ΛΑΡΚΟ στη Λάρυμνα και στο Κόκκινο. Κι είναι ένας αγώνας δίκαιος και ηρωικός. Οι 1.200 εργατοτεχνίτες στο εργοστάσιο και οι 300 μεταλλωρύχοι στις στοές είναι αποφασισμένοι να νικήσουν. Συσπειρωμένοι στα σωματεία τους συνεχίζουν σταθερά τον αγώνα με άκαμπτο το ηθικό. Στο πλευρό τους βρίσκεται η εργατική τάξη, όλοι οι εργαζόμενοι της χώρας, ο πληθυσμός της περιοχής. Από την άλλη μεριά, άκαμπτη και αδιάλλακτη παραμένει η στάση της εργοδοσίας. Ο μεγιστάνας της ολιγαρχίας Μποδοσάκης με την υποστήριξη της κυβέρνησης, αρνείται να ικανοποιήσει τα δίκαια αιτήματα των απεργών (...) προτιμάει να χάνει με την απεργία 12 εκατ. δρχ. τη μέρα, παρά να δώσει στους εργάτες 30 εκατ. δρχ. για μια ολόκληρη χρονιά (...) Στόχος της εργοδοσίας είναι να σπάσει την απεργία, να ταπεινώσει τους "σκλάβους" που τόλμησαν να σηκώσουν κεφάλι στο "μεγάλο αφεντικό", να τους αναγκάσει να υποκύψουν (...) στην πάλη αυτή (...) το κράτος παρεμβαίνει ανοιχτά και απροσχημάτιστα υπέρ της εργοδοσίας. Η παρουσία των κρανοφόρων - ροπαλοφόρων είναι έντονη, χτυπητή, εντυπωσιακή (...)

Οι απεργοί μαζεύτηκαν γύρω μας και άρχισαν να μας λένε τα νέα τους. Μας μιλούν: Για την απεργία που κρατάει γερά. Για τις συνθήκες της ζωής τους στο "Βασίλειο" του Μποδοσάκη. Για τα παιδιά τους που πεινάνε. Για τη συμπαράσταση των κατοίκων της επαρχίας.

- Ηρθαν σήμερα και πούλμαν με εργάτες και εργάτριες από την "Πίτσος" και την "Πεσινέ". Μας πρόσφεραν και οικονομική ενίσχυση.

Μιλάνε με τα πιο θερμά λόγια γι' αυτή τη συγκινητική συμπαράσταση των συναδέλφων τους από άλλες επιχειρήσεις.

(Αποσπάσματα από ρεπορτάζ του «Ριζοσπάστη» στις 3 Μάρτη του 1977).

«ΛΑΡΚΟ '77. Το βιβλίο, που γράψατε εσείς με την ηρωική απεργία σας».

Εξω από το εργοστάσιο μεσημέρι στην αλλαγή της βάρδιας. Οι εργάτες τρέχουν βιαστικοί να μπουν στο εργοστάσιο κι άλλοι να φύγουν για τα σπίτια τους και να ετοιμαστούν για τη συνέλευση.

Η φωνή «ΛΑΡΚΟ '77. Το βιβλίο σας...» τους σταματά. Ερχονται κοντά. Τα μάτια τους αστράφτουν. Ενα πλατύ χαμόγελο.

- Πόσο κάνει;

- Πενήντα δραχμές.

- Δώσε μου ένα.

«ΛΑΡΚΟ '77. Η ηρωική απεργία των εργατών της ΛΑΡΚΟ»

- Θεία, θα πάρεις το βιβλίο;

- Το 'χω πάρει. Είμαι και γω μέσα.

Το βιβλίο γίνεται ανάρπαστο.

(Από ρεπορτάζ του «Ριζοσπάστη» στις 13 Αυγούστου 1977)

«Ο αγώνας των εργατών της ΛΑΡΚΟ που κράτησε 110 μέρες πέρασε επάξια στην Ιστορία των αγώνων της εργατικής τάξης. Μια σκληρή και πολύμηνη ταξική πάλη, μια νίκη που ανήκει στους ηρωικούς εργάτες της "ΛΑΡΚΟ" μα και σ' ολόκληρη την εργατική τάξη και τους εργαζόμενους της χώρας μας που είχαν κάνει δική τους υπόθεση τον τίμιο και σκληρό αυτόν αγώνα».

(Από άρθρο στο «Ριζοσπάστη» στις 13 Αυγούστου του 1977)

Αυτές οι 110 μέρες της απεργίας, παρότι μόνο «μια στιγμή» στους πολύχρονους αγώνες των εργατών του Μποδοσάκη, πέρασαν πράγματι στην Ιστορία του εργατικού κινήματος. Εβαλαν τη σφραγίδα τους στους αγώνες που ακολούθησαν. Κι ήταν σκληροί αγώνες και οι επόμενοι: Το 1982 για την κρατικοποίηση της επιχείρησης, τότε που οι βιομήχανοι παρατούσαν υπερχρεωμένα τα εργοστάσια κι αναλάμβανε το κράτος να τα ξεχρεώσει για να τους τα επιστρέψει πίσω καθαρά από χρέη. Αλλά και μετά στα χρόνια της «κρατικής» ΛΑΡΚΟ, δηλαδή της ίδιας καπιταλιστικής επιχείρησης στην οποία υπό κρατικό έλεγχο συνεχίστηκε και εντάθηκε η εκμετάλλευση των εργατών. Τα χιλιόμετρα των υπόγειων στοών στο Κόκκινο έχουν να μαρτυρήσουν ανείπωτες ιστορίες θανάτου. Το ίδιο και τα καμίνια στη Λάρυμνα για τους νεκρούς από τις εκρήξεις.

Σήμερα, που ένα νέο κοίτασμα στην καρδιά της ανατολικής Κωπαΐδας υπόσχεται τρελά κέρδη για τους καπιταλιστές που ορέγονται το Νικέλιο, οι αγώνες που πρέπει να αναπτυχθούν αναγκαστικά θα πάρουν υπόψη το χτες, θα πετάξουν στην άκρη διάφορες αυταπάτες που καλλιεργήθηκαν ως τώρα, για να τραβήξουν μπροστά οι εργάτες, διεκδικώντας αυτό που τους ανήκει: Ολο τον πλούτο που παράγουν.