Οταν οι μελωδίες του Μίκη Θεοδωράκη και του Μάνου Χατζιδάκι συναντιούνται στα μονοπάτια της τζαζ, το αποτέλεσμα είναι κάτι παραπάνω από μαγικό! Η όλη μουσική πρόταση με έργα των δύο κορυφαίων συνθετών του τόπου μας κάτω από τον ιερό βράχο της Ακρόπολης θα παρουσιασθεί από το κουιντέτο του Δημήτρη Καλαντζή, με τη συμμετοχή της Ορχήστρας Πατρών εμπλουτισμένη με 3 χάλκινα πνευστά υπό τη διεύθυνση του Μίλτου Λογιάδη. Θα συνοδεύσει με τη φωνή της η διάσημη τραγουδίστρια Dulce Pontes -διάδοχος της Amalia Rodrigues- από την Πορτογαλία, η οποία θα ερμηνεύσει τραγούδια των Μ. Χατζιδάκι και Μ. Θεοδωράκη. Το ρεπερτόριο της παράστασης καλύπτει ένα σημαντικό χρονικό διάστημα από τη συνθετική παραγωγή του Μίκη, από τις «Μικρές Κυκλάδες» ως το «Αξιον Εστί» και του Μάνου, από μελωδίες και τραγούδια που γράφτηκαν κυρίως για το θέατρο και τον κινηματογράφο. Μια μουσική συνάντηση που γίνεται για την ενίσχυση των σκοπών του Ελληνικού Ιδρύματος Ερευνας του Καρκίνου ΕΛΙΕΚ.

Συμμετέχουν: Δημήτρης Καλαντζής πιάνο, ενορχηστρώσεις. Τάκης Πατερέλης σαξόφωνο. Ανδρέας Πολυζωγόπουλος, τρομπέτα. Αλέξανδρος - Δράκος Κτιστάκης, τύμπανα. Γιώργος Γεωργιάδης, μπάσο. Ορχήστρα Πατρών: Μίλτος Λογιάδης, διεύθυνση ορχήστρας. Γιάννης Αντωνόπουλος, ενορχήστρωση εγχόρδων. Α΄ Βιολιά: Βλαντισλάβ Ιβανώφ (εξάρχων), Γκενάντι Μπύκωφ, Λουντμίλα Λιμόροβα, Νίκος Μαυρίδης. Β΄ Βιολιά: Σλάβα Τόκαρεφ (κορυφαίος), Αναστασία Μπεσσόνοβα, Μαρία Γούτου. Βιόλες: Σβετλάνα Χμούροβα (κορυφαία), Λαουρέντιο Ματασουάρου. Τσέλα: Γιούρι Μπεσσόνωφ (κορυφαίος), Νικολάι Κομισσάροφ. Κοντραμπάσσο: Βιλέν Καραπετιάν. Χάλκινα πνευστά: Δημήτρης Παπαδόπουλος, τρομπέτα. Διονύσης Κοκκόλης, τρομπέτα. Γιώργος Ζαρέας, τρομπόνι.

«...ήταν μία από τις πιο όμορφες και συγκινητικές στιγμές της ζωής μου» -δηλώνει ο Μίκης Θεοδωράκης- «όταν άκουσα την διασκευή των τραγουδιών μου σε μορφή τζαζ. Γιατί από πολύ μικρός είχα την τύχη να ακούω καθημερινά στον σπάνιο για την εποχή του (δεκαετία του '20) φωνόγραφο δίσκους τζαζ της κλασσικής της περιόδου. Μια μουσική που με σημάδεψε και που τόσο θα ήθελα να γνωρίσω σε βάθος. Ομως οι συνθήκες τότε (ξένη κατοχή) δε μου το επέτρεψαν. Ετσι η τζαζ έκτοτε παραμένει μέσα μου σαν ένα μεγάλο απωθμένο. Για τον λόγο αυτό, χαιρετίζω την πρωτοβουλία του Δ. Καλαντζή να ντύσει τα τραγούδια μου με τους ήχους της τζαζ και μάλιστα με τρόπο τόσο υψηλού καλλιτεχνικού επιπέδου...».