Πιο συγκεκριμένα, το έργο «Ανάπτυξη Ευρυζωνικών Υποδομών» αφορά την επέκταση υποδομών δικτύου για την πρόσβαση στο διαδίκτυο σε ορεινές, νησιωτικές και αγροτικές περιοχές της χώρας, με τον αρχικό σχεδιασμό να αφορά την κάλυψη 5.500 περίπου οικισμών και 600.000 κατοίκων στις περιοχές αυτές. Η σχετική σύμβαση θα έχει διάρκεια 17 ετών, με τα δύο πρώτα χρόνια να αφορούν την ανάπτυξη των υποδομών και τα υπόλοιπα 15 την εκμετάλλευσή τους από τον ανάδοχο του έργου, δίχως να ανακοινώνεται ωστόσο τι θα συμβεί μετά τη λήξη της σύμβασης.

Ειδικά για το παραπάνω έργο, η κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι θα παράσχει «διευκολύνσεις» στους σημερινούς παρόχους υπηρεσιών δικτύου, ενώ «εγγυάται» ότι θα «αποτρέψει» οποιονδήποτε πάροχο να αποκτήσει «ειδικά πλεονεκτήματα» έναντι των ανταγωνιστών του. Αυτό που ουσιαστικά λέει με την παραπάνω πρόταση η κυβερνητική πλευρά, είναι ότι δε σκοπεύει να διαταράξει τις ισορροπίες μεταξύ των ανταγωνιστικών τηλεπικοινωνιακών ομίλων που δραστηριοποιούνται ήδη στη χώρα μας και ότι η «πίτα» του παραπάνω έργου θα μοιραστεί με τέτοιο τρόπο, ώστε κανείς από τους ανταγωνιστικούς τηλεπικοινωνιακούς ομίλους να μην... «αδικηθεί».

Σχετικά με το δεύτερο έργο ΣΔΙΤ που εγκρίθηκε χτες, αποφασίστηκε να κατασκευαστεί μονάδα επεξεργασίας και διαχείρισης απορριμάτων εντός των ορίων του Δήμου Αλεξανδρούπολης και σύμφωνα με όσα δήλωσε ο υπουργός Ανάπτυξης Κ. Χατζηδάκης, τόσο ο περιφερειάρχης όσο και οι δήμαρχοι της περιοχής συμφωνούν στην υλοποίησή του. Η διάρκεια της σύμβασης ορίσθηκε στα 27 έτη και οι εγκαταστάσεις του έργου θα έχουν ετήσια δυναμικότητα 150.000 τόνων περίπου, εξυπηρετώντας ολόκληρη την περιφέρεια. Σύμφωνα με το σχετικό ενημερωτικό σημείωμα του υπουργείου Υποδομών, ο ανάδοχος του έργου θα συμμετάσχει και με δικά του κεφάλαια στην υλοποίησή του, δίχως ωστόσο να ανακοινωθεί σε τι ποσοστό, ενώ οι διαγωνιστικές διαδικασίες, που αναμένονται εντός του επόμενου διμήνου, θα επιτρέπουν όλες τις από τη νομοθεσία διαθέσιμες τεχνολογίες.

Το μόνο βέβαιο είναι ότι και στις δύο περιπτώσεις, η κυβέρνηση λαμβάνει υπόψη αποκλειστικά και μόνο τις ανάγκες σε ρευστότητα των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων για επενδύσεις στους αντίστοιχους τομείς, την ίδια στιγμή που διαμορφώνει και το ανάλογο θεσμικό περιβάλλον που υποβοηθά τις επιδιώξεις τους.