Ο μεγάλος απών στους χώρους δουλιάς ακούει στο όνομα «δημοκρατία». Αγνωστη λέξη μετά το πέρασμα της πύλης, απαγορευμένη μετά το χτύπημα της κάρτας. Η εικόνα ίδια - μαύρη σε «ξηρά και... θάλασσα». Αυταρχισμός, απειλές, απολύσεις, «πνίξιμο» κάθε απαίτησης. Ενα πλέγμα αντιδημοκρατικών σχέσεων όπου εργοδοτικός και κρατικός μηχανισμός εναλλάσσονται σε ρόλους καταστολής. Με την απειλή της απόλυσης μέσα στο χώρο δουλιάς, με τα ΜΑΤ και την ποινικοποίηση των αγώνων έξω στο δρόμο. Πρόσφατες είναι οι διώξεις που εξαπολύθηκαν εναντίον τριών συνδικαλιστών στον Πειραιά, με μοναδικό στόχο να χτυπήσουν τις ταξικές δυνάμεις και τον αγώνα που δίνουν ενάντια στην εργοδοτική και κυβερνητική τρομοκρατία.

Πρωτομαγιά 2001. Πέρα από τα κούφια λόγια περί «εκσυγχρονισμού» και «διαλόγου των κοινωνικών εταίρων», μαύρη μαυρίλα επικρατεί εκεί που παράγεται η υπεραξία. Ο συνδικαλισμός βρίσκεται υπό διωγμό, ακόμα και στις «πρώτες» μορφές, ακόμα και για μια απλή διαμαρτυρία. Αν προχωρήσεις σε πιο σύνθετες μορφές οργανωμένης διεκδίκησης των εργασιακών δικαιωμάτων, εκεί αντιμετωπίζεις την απόλυση, τη συκοφαντία και το «σταμπάρισμα» που φτάνει μέχρι και την απομόνωση από τους άλλους εργαζομένους. Η εργοδοτική τρομοκρατία συμπληρώνεται από μηχανισμούς παρακολούθησης από ημέτερους της επιχείρησης, σεκιουριτάδες, κάμερες, σωματικούς ελέγχους και μηνιαίες αναφορές για τη «διαγωγή» των εργαζομένων και την «παραγωγικότητά» τους.

Η προσβολή του ατομικού δικαιώματος του εργαζομένου ξεκινάει πριν προσληφθεί ακόμα σε κάποια εργασία. Οταν θα προστρέξει σε κάποιο ιδιωτικό γραφείο εργασίας, όταν θα αναγκαστεί να απευθυνθεί σε κάποιον πολιτικό, όταν θα κάνει ξεχωριστή συμφωνία με τον εργοδότη, όταν θα συμπληρώσει βιογραφικό σημείωμα στο οποίο πρέπει να αναφέρει ακόμα και τα χόμπι του...

Η αλληλεγγύη δεκάδων εργαζομένων προς συναδέλφους τους στο χώρο εργασίας για να μην απολυθούν έχει οδηγήσει μέχρι και στην εκδίωξη των ίδιων από τη δουλιά και την παραπομπή τους στα δικαστήρια από τους εργοδότες που φτάνουν στο σημείο να ζητάνε και αποζημίωση!

Οπως χτες έτσι και σήμερα μοναδικό όπλο των εργαζομένων για να αντιμετωπίσουν αυτή την πολιτική κατάργησης των δημοκρατικών και ατομικών δικαιωμάτων δεν είναι άλλο από τη συσπείρωση στα σωματεία και τη δημιουργία όπου δεν υπάρχει, επιτροπών. Να αγωνιστούν μέσα από αυτά, ενάντια στην εργοδοτική τρομοκρατία ώστε όχι μόνο να μπορέσουν να κατοχυρώσουν τα δικαιώματά τους αλλά και να τα διευρύνουν.